श्रीकृष्णलीला - अभंग ४२ ते ४५

४२.
मोर पिसा कुंचे ढळताती अपार । येताती कुमर यशो-देचे ॥१॥
शिंगें पावे मोहर्‍या वाजती कुसरी । हुंबर आखरी गगन गर्जे ॥२॥
मोतियांचे घोंस चांदवे झळकती । कनक दंड ढाळिती रामकृष्ण ॥३॥
गौरज डौरळा पीतांबार भिनला । स्वेद जो दाटला मुख कमळीं ॥४॥
रुळती वनमाळा कंठीं गुंजाहार । तरू घोंस अपार खोविलें शिरीं ॥५॥
गजगती पाउलें ठेविती भूमीवरी । धन्य ते संसारी डोळे देती ॥६॥
कुंकुम केशर रंगलें रातोत्पळ । ध्वज वज्रां-कुश कमळ उर्ध्व रेखा ॥७॥
विमानें आकाशीं झालीं पै सकळ । धन्य तें गोकुळ म्हणती देवा ॥८॥
देव पुष्पवृष्टी करिती कृष्णावरी । अंबर जयजयकारी गर्जतसे ॥९॥
माडिया गोपुरीं पाहती सुंदरी । यशोदेच्या करीं लिंबलोण ॥१०॥
ओंवाळिला नाम्या शिंप्याचा दातार । रखुमादेवीवर श्रीविठ्ठला ॥११॥

४३.
खांद्यावरी पांवा कस्तुरीचा टिळा । चालत गोपाळ गाईमागें ॥१॥
यमुने पाबळीं गोपां पाचारीत । सिदोर्‍या शोभत पाठीवरी ॥२॥
अंतीं पंक्ति करी त्या गोपाळांच्या । संगें गोविंद त्यांच्या अखंडित ॥३॥
नामा म्हणे बोनें विटों देऊं नका । वैकुंठ-नायका सांभाळावें ॥४॥

४४.
श्रीमुख सुंदर वाटोळें । कैसें नीलोत्पल सांवळें ॥१॥
पैं सेंडी गडी धाकुटा । होय घोंगडें खांदा मोठा ॥२॥
थिरू वांसरें होकरी । पुढें वाहती पावे मोहरी ॥३॥
हातीं घेऊनि वेताटी । कैसा लागे वासुरा पाठीं ॥४॥
बाळांगोपाळांसहित मुरारी । खेळू खेळे नानापरी ॥५॥
विष्णुदास नामयाचा दातारु । ब्रह्मादिकां त्याचा नकळे पारु ॥६॥

४५.
गोवळे ह्मणती कांहो आह्मां भितो । ब्रह्मदि वंदिती पायधुळी ॥१॥
गाई तृप्त करी कळबाच्या तळीं । सोडिल्या शि-दोरी दावितसे ॥२॥
हमामा घालितां नव्हती माघारें । नाहीं भीत पोरें येत संगें ॥३॥
नामा म्हणे काय भिऊनि राहिले । नि-वांतचि ठेले ब्रह्मदिक ॥४॥