श्रीकृष्णलीला - अभंग १६ ते २०

१६.
ठांईहूनि जातीं उखळें उडताती । मस्तकीं पडताती येवोनियां ॥१॥
पाटे वरवंटे वसुपात्रालागीं । जीव त्या प्रसंगीं येता झाला ॥२॥
घाबरे दुर्जन पळाया पाहत । आडव्या ठाकत बाजा पुढें ॥३॥
जानवें तुटलें पंचांग फाटलें । धोतरही गळालें ढुंगणाचें ॥४॥
पृष्ठीवरी होती बदबदां मार । तेथून सत्वर पळता झाला ॥५॥
आयुष्याची बाकी कांहीं उरली होती । ह्मणोनी श्रीपति सोडी त्यातें ॥६॥
नामा ह्मणे जीव घेऊनि पळाला । मथुरेसी आला कंसापाशीं ॥७॥

१७.
अहर्निशीं कंस बसे चिंताक्रांत । विचार पुसत प्रधा-नासी ॥१॥
प्रतिज्ञा करूनि शत्रुवधा जाती । ते मागें न येती पर-तोनी ॥२॥
आतां पुरुषार्थी कोण पाठवावा । तो मज सांगावा निव-डोनि ॥३॥
सांगती प्रधान धाडा असुरासुर । तंव तो असूर उभा राहे ॥४॥
म्हणे मत्यु नसे मज कोणा हातीं । द्वापारीं मारुती गुप्त झाला ॥५॥
ऐकोनियां ऐसें आनंद मानसीं । गौरविलें त्यासी नानापरी ॥६॥
नामा म्हणे काळें बोलविलें त्यासी । सत्वर वनासी येता झाला ॥७॥

१८.
आनंदें वनांत खेळताती गोप । गायीचे कळप चर-ताती ॥१॥
अकस्मात दैत्य देखती दुरोनी । म्हणती विघ्न थोर आलें कृष्णीं ॥२॥
लपें तूं कान्होबा म्हणताती गडी । घाडितो वोंगडी तुजवरी ॥३॥
वाबरले तेव्हां समस्त गोपाळ । पाहोनी धननीळ बोलतसे ॥४॥
तुम्ही कांहीं चिंता न करा मानसीं । मा-रितों मी यासी क्षणामाजीं ॥५॥
राहोनियां उभा पाहात अंतरी । यासी मृत्यु करीं कोणा़चिया ॥६॥
वातात्मजा हातीं मरण असे यासी । कळलें देवासी नामा म्हणे ॥७॥

१९.
गायी गोप तेव्हां लपवोनी क्षणेक । जानकी नायक झाला देव ॥१॥
आकर्ण नयन हातीं धनुष्यबाण । करितसे ध्यान मारुतीचें ॥२॥
स्वामीचा तो धांवा ऐकोनियां कानीं । हडबडिला मनीं कपींद्र तो ॥३॥
निवोनी त्वरित वनामाजी आला । चरणसी लागला प्रेमभावें ॥४॥
म्हणे स्वामी कांहीं सेवकासी आज्ञा । करावी सर्वज्ञा दयानिधी ॥५॥
देव ह्मणे बारे काय सांगूं फार । पैल तो असूर येत आहे ॥६॥
तुझ्याहातें आहे तयासी मरण । ह्मणोनि स्मरण केलें तुझें ॥७॥
तयासी जावोनी मारीं त्वां आतां । चरणीं ठेवूनि माथा निघाला तो ॥८॥
दुर्जनें तेवेळीं मारुती पाहिला । ह्मणे काळ आला कोठोनियां ॥९॥
धरूनियां नरडी केला गतप्राण । पुनरपि येऊन वंदीतसे ॥१०॥
नामा ह्मणे दोन्ही जोडोनियां कर । बोलिला उत्तर काय आतां ॥११॥

२०.
त्रेतायुगीं ख्याती करोनियां थोर । वधिले असूर रावणादी ॥१॥
कोण्या हेतुस्तव पुन्हा आगमन । सांगा कृपा करून दासालागीं ॥२॥
ऐकोनियां वचन बोले सर्वेश्वर । द्बापारीं अवतार आठवा हा ॥३॥
तुझे हे भेटीस्त व रूप हेम धरिलें । दावां तें वहिलें कपी ह्मणे ॥४॥
कृष्णलीला पाहूं हेत आहे चित्ता । दावीं सीताकांता दीनालागीं ॥५॥
चतुर्भुज रूप दाविलें प्रगट । शिरीं मोरमुगुट शोभतसे ॥६॥
गुंजाहार गळं वैजयंती माळा । कांसेसी पिंवळा पीतांबर ॥७॥
नवलक्ष गाई गोपही तितुके । खेळती कौतुकें करोनियां ॥८॥
नामा म्हणे तेव्हां स्तुति ते करीत । न कळें तुझा अंत ब्रह्मादिकां ॥९॥