वारली गीते आजी आजोबांकडून मुलांना नातवंडांना आणि अशा प्रकारे पिढी दरपिढी चालत आलेली असतात.

अनंत फंदी या कवीने मराठीत फटका हा काव्यप्रकार, सामान्य जनतेला उपदेश करण्यासाठी रूढ केला. पेशवाईचे उत्कर्षचा कळस सवाई माधवराव यांचे कारकीर्दीत झाला असे समजले जाते, व एका दृष्टीने ते खरेही आहे. प्रौढप्रताप महादजी शिंदे हे दिल्लीपितीकडून श्रीमंतांकरिता मूल्यवान देहनग्यांसह बहुमानाच्या किताबती मिळवून, त्या स्वतः श्रीमंतांस सादर करण्याकरिता इ.स. १७९२ साली बरसातीचे आरंभी पुण्यास दाखल झाले, ते फेब्रुवारी १७९४ मधे त्यांचा अंत होईपर्यंत पुण्यासच राहिले. ह्या मुदतीत मोंगलाई तर्‍हेचे बपकेदार दरबार, हिंदुस्थानी रिवाजाचे मौजेचे व चैनीचे उत्सव, शिकार व शर्यती यांचे शोक, आपल्या कंपूंचे मर्दानी खेळ व कवायती वगैरे वगैरे मनोरंजक उपायांनी श्रीमंतांस रिझवून त्यांचा लोभ व विश्वास संपादन करुन, नाना फडनीस यांचे स्थान मिळविण्याचा पाटिलबोवांनी बराच यत्‍न केला. ह्या यत्‍नांत त्यास यश आले नाही ही स्वतंत्र गोष्ट. प्रस्तुतचे पोवाड्याचा विषय जो' रंग' तो वरील यत्‍नांपैकीच एक होय. रंगपंचमिचे म्हणजे फाल्गुन वद्य पंचमीचे दिवशी रंग उडविणयचा सार्वत्रिक संप्रदाय. ती पंचमी होऊन गेल्यानंतर रंग खेळण्याचा मुद्दाम प्रसंग ठरवून पाटिलबोवांनि तो चैत्र शुद्ध १ शके १७१५ [ता.१३/३/१७९३] रोजी घडवून आणला. खुद्द पोवाड्यात रंग खेळल्याची मिती दोन दिवस आगाऊ दिली आहे. परंतु बखरीत पूर्वोक्त मितीचा स्पष्ट उल्लेख आहे. पोवाड्यात रंगाच्या स्वारीचे वर्णन सुरस केले आहे.