कृष्णलीलावर्णनस्तोत्रम्

भूपालच्छदि दुष्टदैत्यनिवहैर्भारातुरां दुःखितां
भूमिं दृष्टवता सरोरुहभुवा संप्रार्थितः सादरं ।
देवो भक्त-दयानिधिर्यदुकुलं शेषेण साकं मुदा
देवक्या: सुकृताङ्कुरः सुरभयन् कृष्णोऽनिशं पातु वः ॥१॥
जातः कंसभयाद् व्रजं गमितवान् पित्रा शिशु: शौरिणा
साकं पूतनया तथैव शकटं वात्यासुरं चार्दयन्।
मात्रे विश्वमिदं प्रदर्श्य वदने निर्मूलयन्नर्जुनौ
निघ्नन् वत्सबकाघनामदितिजान् कृष्णोऽनिशम् पातु वः ॥२॥
ब्रह्माणं भ्रमयंश्च धेनुकरिपुर्निर्मर्दयन् काळियं
पीत्वाग्निं स्वजनौघघस्मरशिखम् निघ्नन् प्रलम्बासुरम् ।
गोपीनां वसनंहरन्द्विजकुलस्त्रीणां च मुक्तिप्रदो
देवेन्द्रं दमयन्करेण गिरिधृक् कृष्णोऽनिशं पातु वः ॥३॥
इन्द्रेणाशुकृताभिषेक उदधेर्नन्दं तथा पालयन्
क्रीडन् गोपनितम्बिनीभिरहितो नन्दस्य मुक्तिं दिशन् ।
गोपी-हारक–शङ्खचूड मदहृन्निघ्नन्नरिष्टासुरं
केशिव्योमनिशाचरौच बलिनौ कृष्णोऽनिशम् पातु वः ॥४॥
अक्रूराय निदर्शयन्निजवपुर्निर्णेजकं चूर्णयन्
कुब्जां सुन्दर-रूपिणीं विरचयन् कोदण्डमाखण्डयन् ।
मत्तेभम् विनिपात्य दन्तयुगलीं उत्पाटयन्मुष्टिभिः
चाणूरं सहमुष्टिकं विदलयन्कृष्णोऽनिशं पातु वः ॥५॥
नीत्वा मल्लमहासुरान् यमपुरीं निर्वर्ण्य दुर्वादिनं
कंसं मञ्चगतं निपात्य तरसा पञ्चत्वमापादयन् ।
तातं मातरमुग्रसेनमचिरान्निर्मोचयन्बन्धनात्
राज्यं तस्य दिशन्नुपासितगुरुः कृष्णोऽनिशं पातु वः ॥६॥
हत्वा पञ्चजनं मृतं च गुरवे दत्वा सुतं मागधं
जित्वा तौ च सृगालकालयवनौ हत्वा च निर्मोक्षयन् ।
पातालं मुचुकुन्दमाशु महिषीरष्टौ स्पृशन् पाणिना
तं हंसं डिभकं निपात्य मुदितः कृष्णोऽनिशं पातु वः ॥७॥
घण्टाकर्णगतिं वितीर्य कलधौताद्रौ गिरीशाद्वरं
विन्दन्नङ्गजमात्मजं च जनयन्निष्प्राणयन्पौण्ड्रकम् ।
दग्द्ध्वा काशिपुरीं स्यमन्तकमणिं कीर्त्या स्वयं भूषयन्
कुर्वाणः शतधन्वनोऽपि निधनं कृष्णोऽनिशं पातु वः ॥८॥
भिन्दानश्च मुरासुरं च नरकं धात्रीं नयन्स्वस्तरुं
षट्साहस्रयुतायुतं परिणयन्नुत्पादयन्नात्मजान् ।
पार्थेनैव च खण्डवाख्यविपिनं निर्द्दाहयन्मोचयन्
भूपान्बन्धनतश्च चेदिपरिपुः कृष्णोऽनिशं पातु वः ॥९  ॥
कौन्तेयेनच कारयन्क्रतुवरं सौभं च निघ्नन्नृगं
खातादाशु विमोचयंश्चद्विविदं निष्पीडयन्वानरम् ।
छित्वा बाणभुजान् मृधे च गिरिशं जित्वा गणैरन्वितं
दत्वा वत्कलमन्तकाय मुदितः कृष्णोऽनिशं पातु वः ॥१०॥
कौन्तेयैरुपसंहरन्वसुमतीभारं कुचेलोदयं
कुर्वाणोपि च रुग्मिणं विदलयन्संतोषयन्नारदम् ।
विप्रायाशु समर्पयन्मृतसुतान्कालिङ्गकं कालयन्  मातुः
षट्तनयान्प्रदर्श्य सुखयन् कृष्णोऽनिशं पातु वः ॥११॥
अद्धा बुद्धिमदुद्धवाय विमलज्ञानं मुदैवादिशन्
नानानाकिनिकायचारणगणैरुद्बोधितात्मा स्वयम् ।
मायां मोहमयीं विधाय विततां उन्मूलयन्स्वं कुलं
देहं चापि पयस्समुद्रवसतिः कृष्णोऽनिशं पातु वः ॥१२ ॥
कृष्णाङ्घ्रिद्वयभक्तिमात्रविगळत्सारस्वतश्लाघकैः
श्लोकैर्द्वादशभिः समस्तचरितं संक्षिप्य सम्पादितम् ।
स्तोत्रं कृष्णकृतावतारविषयं सम्यक्पठन्मानुषो
विन्दन्कीर्तिमरोगतां च कवितां विष्णोः पदं यास्यति ॥१२॥