३०७६
कल्पनेचे जळीं वासना काल्लोळीं । बुडाले भवजळीं नामहीन ॥१॥
तयाच्या धांवण्या कोण धांवे देव । ऐसा तो उपाव नेणेचिना ॥२॥
दुःखाचे डोंगर भोगिती बापुडीं । कोण काढाकाढी करील त्यांची ॥३॥
एका जनार्दनीं संतावांचूनिया । त्या अभाग्याची दया कोण करी ॥४॥
३०७७
न सुटेचि आशा गुंतें बळें पाशे । दुःखाचिया सरसें म्हणे देव ॥१॥
ऐसे अमंगळ गुंतले कर्दमीं । भोगिताती कर्मीं जन्मदशा ॥२॥
एका जनार्दनीं संतांसी शरण । गेलिया बंधन तुटे वेंगीं ॥३॥
३०७८
फजितखोरांचे जीवीं । लाज नाहीं सर्वथा ॥१॥
सांगता ते न धरती मनीं । नायकती कानीं शिकविलें ॥२॥
म्हैसा जैसा उन्मत्त मदें । काम छंदें तेवीं नाचे ॥३॥
एका जनार्दनीं ते पामर । जन्म वेरझार भोगिती ॥४॥
३०७९
आवडीं विष खाउनी मेला । तो स्वयें नरका गेला ॥१॥
कवणा कवण ठेवी दोष । ऐसा मूर्ख तो तामस ॥२॥
अमृत सांडुनी कांजी प्याला । तैसा नर देह गमाविला ॥३॥
लाहूनि उत्तम शरीर । गमाविलें परिकर ॥४॥
एका शरण जनार्दनीं । कोण लोभ जाहली हानी ॥५॥
३०८०
हें तों अवघें फजितीचें भांड । अंतकाळीं तोंड काळें करती ॥१॥
चालता इंदियें म्हणती माझें माझें । अंतकाळीचें वोझें न घेती हे ॥२॥
जरा आलिया निकट भरुनी । जाती हे पळोनि आपुले गृहां ॥३॥
एका जनार्दनीं धरी हा विश्वास । रामनामीं ध्यास सुखें करी ॥४॥
३०८१
आळस निद्रा सांडी । रामनाम म्हणे तोंडीं ॥१॥
धन वित्त मान । हें तों श्वानविष्ठाक समानक ॥२॥
पुत्र पत्नी संसार । वायां व्यर्थचि भार ॥३॥
हें परतें सांदीं मनें । एका जनार्दनीं जिणें ॥४॥
३०८२
हींच दोनी पैंक साधनें । साधकें निरंतर साधणें ॥१॥
परद्रव्य परनारी । यांचा विटाळ मनें धरी ॥२॥
नको आणिक उपाय । सेवी सद्गुरूचे पाय ॥३॥
म्हणे एका जनार्दन । न लगे आन तें साधन ॥४॥