२६१५
वेदविधि कांही न कळे पाठका । गुणदोष देखा मलीन सदा ॥१॥
दशग्रंथीं ज्ञान होतांचि जाण । निंदितो देखोन भलत्यासी ॥२॥
सर्व ब्रह्मरुप ऐसें बोले वेद । तेथें वादावाद उरला नाहीं ॥३॥
ओऽहं सोऽहं कोऽहं नाहीं ठाव । उगेचि गौरव मिरवी ज्ञान ॥४॥
एका जनार्दनीं ब्रह्माज्ञानासाठीं । हिंडताती कोटी जन्म घेत ॥५॥
२६१६
वेद बोलिला जो जो गुण । तो तो नव्हेची पठण ॥१॥
वेदें सांगितलें न करी । ब्रह्माद्वेषीं दुराचारी ॥२॥
न करा सुरापान । कन्या-गो-विक्रय जाण ॥३॥
ऐसे वेदाची मर्यादा । न कळेचि मतिमंदा ॥४॥
निजमुखें स्वयें बोले वेदु । न करावा परापवादु ॥५॥
एका जनार्दनीं शरण । वेदाचें नोहे आचरण ॥६॥
२६१७
करुनी वेदशास्त्र पठण । निर्धारितां निज ज्ञान ॥१॥
करुनी वेदशास्त्र श्रवण । होय शिश्वोदरपरायण ॥२॥
महा मोहो गिळिला ज्ञाना । शरण एका जनार्दना ॥३॥
२६१८
वेदशास्त्र वक्ता अति निःसीम पाही । सिद्धान्त बोलतां उरीं ठेवी कांहीं ।
लयलक्ष ध्यान मुद्रा दावी आपुलें ठायीं । वेडे वेडे चार करितां मोक्ष न ये हातां ॥१॥
तो खूण वेगळी विरळा जाणें एक । जाणीव ग्रासोनी त्यासी बाणे देख ॥ध्रु०॥
अष्टांग योग जाणे मंत्र तंत्र कळा । प्रबोध भक्तीनें वश्य सिद्धि सकळा ।
वर्म चुकला भाग्यहीन अंधळा । मी कोण हेंचि नेणें कळ त्या विकळा ॥२॥
सिद्धान्त एक निका सावध ऐका । सुखासी मेळवितें वर्म नातुडे फुका ।
भाव धरुनी संतापायीं नाम वोळखा । तैंचे एका जनार्दनीं भेटी देखा ॥३॥