२६४३
तीर्था जाती उदंड । त्याचें पाठीमागें तोंड ॥१॥
मन वासना ठेउनी घरीं । तीर्थां नेली भांडखोरी ॥२॥
गंगेंत मारितां बुडी । मन लागलें बिर्हाडीं ॥३॥
नमस्कार करितां देवासी । मन पायपोसापाशीं ॥४॥
लवकर करी प्रदक्षिणा । उशीर झालासे भोजना ॥५॥
एका जनार्दनीं स्थिर मन । नाहीं तंव काय साधन ॥६॥
२६४४
केलें तुवां काय जाऊनियां तीर्था । सर्वदां विषयार्था भुललासी ॥१॥
मनींची तीं पापें नाहीं धोवियेलीं । वृत्ति हे लाविली संसारींच ॥२॥
तीर्थस्नानें अंग तरी शुद्ध केलें । नाहीं धोवियेलें अंतरासी ॥३॥
वरी दिससी शुद्ध अंतरीं मलीन । तोवरीं हें स्नान व्यर्थ होय ॥४॥
तीर्थयात्रायोगें कीर्तिही पावली । बुद्धि शुद्धि झाली नाहीं तेणें ॥५॥
शांति क्षमा दया नाहीं पैं अंतरीं । वायां येरझारी कष्ट केले ॥६॥
एका जनार्दनीं सद्गुरु पाय धरी । शांतीचें जिव्हारीं पावशील ॥७॥