अनात्मन् [anātman] a. a. [न. ब.]
Destitute of spirit or mind.
Not spiritual, corporeal.
One who has not restrained his self; अनात्मनस्तु शत्रुत्वे वर्तेतात्मैवशत्रुवत्
[Bg.6.6.] -m. [अप्रशस्तो भिन्नो वा आत्मा न. त.] Not self, another, something different from आत्मन् (spirit or soul) i. e. the perishable body; अप्राप्तः प्राप्यते योऽयमत्यन्तं त्यज्यतेऽथवा । जानीयात्तमनात्मानं बुद्धयन्तं वपुरादिकम् ॥ अनात्मन्यात्मबुद्धिर्या साऽ- विद्या परिकीर्तिता ॥ -Comp.
-ज्ञ, वेदिन् a.
devoid of spiritual knowledge or true wisdom.
not knowing oneself, foolish, silly; मा तावदनात्मज्ञे
[Ś.6;] कथं कार्यविनिमयेन व्यवहरति मयि ˚ज्ञः
[M.1;] स्फुटमापदां पदमनात्मवेदिता
[Śi.15.] 22.
-प्रत्यवेक्षा reflection that there is no spirit or soul (with Buddhists).
-संपन्न a. a. foolish, destitute of qualities (of the soul) not self-possessed; न त्वेवानात्मसंपन्नाद् वृत्तिमीहेत पण्डितः
[Pt.1.49.]