कांताला एकांतीं कधिं पाहु गे सखये ।
वाटते असें पुढें जाउनि उभी राहु गे सखये ॥ध्रु०॥
मी तर सासुरवासी म्यां कोणावर रुसावें ।
सासर्‍या गांवीं हे कांहीं तरी असावें ।
नणंदा सासु जाऊ यांणी कांहीं मज पुसावें ।
ती कांहींच नाही, हां हु किति सांहू ।
कांताला एकांतीं० ॥१॥
मजहुनि पति भिडस्त युक्ति कैसी गे करावी ।
कुठवरि तरि मर्यादा वडिलांची याणी धरावी ।
मी अर्धांगी घरची काय आहे कोणी परावी ।
काय त्यास खुणाउनि बाहूं सुख लाहूंगे सखये ।
कांताला एकांतीं० ॥२॥
मी द्वादशवर्षाची वय न लगे बाई कलिला ।
हें तर आठवे वर्षी कळूं येते बाई मुलिला ।
रतिपतीचें भय नाहीं असे कोणातरि मुलिला ।
कविराय मति लाऊं मन बाहूं गे सखये ।
कांताला एकांती० ॥३॥