निजवदनीं या गजवदनाचें स्तवन घडावें गड्या ।
का विफ़ळ गमाविसि घड्या ॥ध्रु०॥
शंकरसुत अभयंकर त्याचा किंकर हो झडकरी ।
तरि मानव तनु ही खरी ॥
एकदन्त गुणवन्त कलानिधि महन्त भुवनोदरीं ।
हा त्रिभुवनमंगलकरी ॥
लंबोदर सुखदायक विद्यांभोनिधिअंबुज निज अंतरी ।
हा विघ्नगजावरी हरी ॥
आहे हा यास्तव निशिदिनिं भजा ।
धरा निजशिरी चरणिंच्या रजा ।
असा सुर सुखकर नाहीं दुजा ।
भजनें गात रोकड्या बा भवार्णवांतिल किड्या ॥१॥
शुंडादंड-सुमंडित-गंडस्थलिं दूर्वांकुर नवे ।
मधुपांचे फ़िरती थवे ॥
मरकत मणिचे कनक किरीटी जसे बसविले जवे ।
ही शोभा नच बोलवे ॥
पायस मोदक लाडु खोबरें खडिसाखरेचे रवे ।
ही भक्षायाची सवे ॥
असे हा धणिवर ठाउक जगा ।
मोडिल्या किती असुरांच्या रगा ।
अशाच्या पदकमळीं कर लगा ।
वागामृताच्या वड्या या म्हणूं नये वावड्या ॥२॥
इन्दु शिरावरी सिंधु बुध्दिचा बंधु करुन घे कसा ।
धर याच्या पदसारसा ।
सात्विक त्याला सत्व तमासी तम राजस राजसा ।
हा जसा भाविला तसा ॥
कार्यसिध्दिकर इतर दैवता बारा वर्षे बसा ।
हा आज आठ, चौदिसा ॥
अरे हा सतत ठेवा मनीं ।
विनायक भाद्रचतुर्थी दिनीं ।
पहावा अधिक सुखप्रद जनीं ।
या चरणासी जड्या हो कविरायाहुन पड्या ॥३॥