अस्मिंल्लोके वर्तमानः, स्वधर्मस्थोऽनघः शुचिः ।
ज्ञान विशुद्धमाप्नोति, मद्भक्तिं वा यदृच्छया ॥११॥
असतां ये लोकीं वर्तमान । ऐसें करितां स्वधर्माचरण ।
होय पुण्यपापांचें निर्दळण । निर्मळत्वें जाण तो अतिपवित्र ॥१६॥
तेथ निरसोनि भवभान । प्रकाशे माझें शुद्ध ज्ञान ।
कां सप्रेम माझें भजन । ’पराभक्ति’ जाण तो लाहे ॥१७॥
जे भक्तीमाजीं मी आपण । सदा होय भक्ताअधीन ।
तेथ मोक्षासहित ज्ञान । येऊनि आपण पायां लागे ॥१८॥
ऐक ज्ञानाचा परिपाक । संसारा नांव ’महादुःख’ ।
मोक्ष तो म्हणे ’परमसुख’ । मद्भक्त देख दोनी न मनी ॥१९॥
सप्रेम करितां माझें भजन । नाठवे भवभयबंधन ।
तेथ मोक्षासी पुसे कोण । मद्भक्तां भक्तीचा पूर्ण उल्हास ॥१२०॥
ज्यातें म्हणती ’महादुःख’ । तें भक्तांसी भगवद्रूप देख ।
ज्यातें म्हणती ’परमसुख’ । तेंही आवश्यक भगवंत ॥२१॥
यापरी भक्त माझ्या भजनीं । विसरला सुखदुःखें दोनी ।
मी एकु भगवंतूवांचूनी । आन त्रिभुवनीं देखेना ॥२२॥
ऐशी माझी भक्ति पूर्ण । साधूनि आणितां न ये जाण ।
जैं मी भगवंत होय प्रसन्न । तैं यदृच्छा जाण हे भक्ति लाभे ॥२३॥
मी कैसेनि होय प्रसन्न । ऐसें कल्पील तुझें मन ।
तेथ नरदेह गा कारण । माझे प्रसन्नपण व्हावया ॥२४॥