श्रीगणेशाय नमः ॥
श्रीकृष्णकथा अगाध जीवन ॥ माजी संचरे मानसमीन ॥
अंत नकळे परि वर्णन ॥ करुं लागे ॥१॥
मागां नैषधकथेचे अंतीं ॥ तुज करुं मदन प्राप्ती ॥
हेचि सांगितली वचनोक्ती ॥ हंसिणीनें ॥२॥
मग ह्मणे प्रभावती ॥ त्वां जावें द्वारावती ॥
माझी लावावी प्रीती ॥ मदनापाशीं ॥३॥
नानाप्रयत्‍नेंसीं ॥ वानावें माझे स्वरुपासी ॥
मज घालावें मानसीं ॥ मदनाचिया ॥४॥
ऐसा होतांचि हेतुआभास ॥ मग निघालीं हंसिणी हंस ॥
घेवोनीच कीं तयेचें मानस ॥ आलीं द्वारके ॥५॥
आधीं भेटलीं मन्मथा ॥ थोर वानिली दैत्यसुता ॥
तयासि लाविली अवस्था ॥ प्रभावतीची ॥६॥
नंतर भेटलीं कृष्णनाथा ॥ सांगितली समूळ कथा ॥
ह्मणती कार्य करोनि सर्वथा ॥ आलों आह्मी ॥७॥
देवा वज्रनाभाची कन्या ॥ अनुसरली या प्रद्युम्ना ॥
आतां त्वरा करोनि लग्ना ॥ जावें तुह्मीं ॥८॥
तंव वसुदेव होवोनि यजमान ॥ आरंभिला महायज्ञ ॥
जेथें श्रीकृष्ण आपण ॥ साहित्य पुरवी ॥९॥
इकडे कश्यप यज्ञाहुनी ॥ मागुता आला वज्रपाणी ॥
तया आधींच चक्रपाणी ॥ आला होता ॥१०॥
कृष्ण ह्मणे गा सुरेश्वरा ॥ मदन न्यावा वज्रपुरा ॥
मग तुमचें कार्य सत्वरा ॥ होईल सर्व ॥११॥
असो यज्ञा आले ऋषेश्वर ॥ महातपस्वी द्विजवर ॥
कृपामात्रें उद्धाणार ॥ अखिल जगासी ॥१२॥
विशेष असती ज्ञानवंत ॥ अग्निहोत्री महा पंडित ॥
कीं शापानुग्रहसमर्थ ॥ तेचि ऐका ॥१३॥
विश्वामित्र वसिष्ठ गौतम ॥ भारद्वाज आणि कंठलोम ॥
अत्रि कश्यप वरिष्ठ परम ॥ जमदग्नी तो ॥१४॥
वामदेव गर्ग देवल ॥ भृगु मार्कंडेय आणि पैल ॥
ऋषिश्रृंग जैमिनी शांडिल ॥ पराशरादी ॥१५॥
नाकीक्रतु आणि बृहस्पती ॥ सारातात अग्निदीप्ती ॥
सकळ आले यज्ञक्षितीं ॥ तयेवेळीं ॥१६॥
नारद नउदक कौशिक ॥ सांतपन मेद उद्दालक ॥
गौरमुख दुर्वास विभांडक ॥ कौंडिण्यादी ॥१७॥
बकदाल्‌भ्य पुल्कस वामन ॥ शैल्यक शुक द्वैपायन ॥
मांडव्य आणि रोमहर्षण ॥ आले यज्ञा ॥१८॥
अष्टावक्र दधीचिक ॥ बृहदश्च आणि वाल्मिक ॥
धौम्य कात्यायन सकळिक ॥ गालवादी ॥१९॥
ऐसे तापसी महामुनी ॥ आले वसुदेवाचे यज्ञीं ॥
वसुदेव जातसे लोटांगणीं ॥ भूदेवांसी ॥२०॥
मग सकळ ऋषेश्वरां ॥ भेटला परात्पर सोयरा ॥
तैसेंचि वंदिलें समग्रां ॥ शचीपतीनें ॥२१॥
ऋषि आशीर्वाद देती ॥ कृष्ण इंद्र आसनीं बैसती ॥
कुंडवेदिका मंडपस्थिती ॥ जाहली सर्व ॥२२॥
तंव तेथें भद्रनाम नट ॥ प्राप्त जाहला महासभुट ॥
तेणें मांडिला खेळपाट ॥ यज्ञाजवळी ॥२३॥
बोले नाना कळा कौतुकीं ॥ शास्त्रचर्चा सांगे श्र्लोकीं ॥
ऋषि जाहले संतोषी ॥ तेणें योगें ॥२४॥
तयासि ह्मणती ऋषेश्वर ॥ प्रसन्न जाहलों आह्मी समग्र ॥
तरी कांहीं मागावा वर ॥ आह्मां पाशीं ॥२५॥
नट प्रार्थोनि ह्मणे त्यांप्रती ॥ द्याजी भोजन तुमचे पंक्ती ॥
आणि असावी सरस्वती ॥ प्रसन्न मज ॥२६॥
उमा आणि विश्वनाथ ॥ मज प्रसन्न असावे नित्य ॥
आणि कराजी यशवंत ॥ मज लागीं ॥२७॥
सकळ पृथ्वीचे भूपाळ ॥ मज मानितील सकळ ॥
ऐसी वशीकरण विद्या प्रबळ ॥ द्यावी मज ॥२८॥
ऋषि ह्मणती तथास्तु ॥ तूं पावसील रे मनोरथु ॥
मग बोलिला गोपिनाथु ॥ नटाप्रती ॥२९॥
गौरवूनि भद्रनामासी ॥ सांगता झाला हृषीकेशी ॥
ह्मणे त्वां जावें वज्रपुरीसी ॥ मदनासंगें ॥३०॥
सांब आणि मदन कुमरां ॥ तैसेंचि आमुचे सहोदरा ॥
घेवोनि जावें वज्रपुरा ॥ सत्वरगतीं ॥३१॥
नट ह्मणे गोपिनाथा ॥ विद्या सांगाजी त्यांसि बहुता ॥
मग मी नटरुपें मन्मथा ॥ नेईन तेथें ॥३२॥
ऐसें उत्तर बोलिला ॥ ऐकोनि श्रीकृष्ण संतोषला ॥
मग मदनासि बोलाविला ॥ सांबगदांसह ॥३३॥
तया तीघां वीरांप्रती ॥ वाचन बोलिला श्रीपती ॥
कीं तुह्मीं जावें त्वरितीं ॥ वज्रपुरासी ॥३४॥
त्या वज्रनाभाच्या कुमरी ॥ जाऊनि पर्णाव्या पैं सत्वरीं ॥
आणि दैत्यासि वधोनि झडकरी ॥ यावें तुह्मीं ॥३५॥
ऐसें तिघांसि सांगितलें ॥ आणि नटासि निरविलें ॥
विजयी होईं ह्मणितलें ॥ नारायणें ॥३६॥
मग त्या नटासंगतीं ॥ तिघे तेथोनि निघती ॥
मार्ग क्रमोनि आले त्वरितीं ॥ वज्रपुरासी ॥३७॥
मग भेटले दैत्यनाथा ॥ हंसें सांगितला जो होता ॥
दैत्य होय संतोषिता ॥ देखोनि त्यांतें ॥३८॥
मग दैत्यें त्या नटासी ॥ बोलाविलें मंदिरासी ॥
खेळ नेमोनियां तयांसी ॥ दीधला असुरें ॥३९॥
ऐसा त्या सिद्धसाधक नटीं ॥ खेळ मांडिला राजमठीं ॥
रावणशापाची हतवटी ॥ दाविली स्पष्ट ॥४०॥
भद्रनामा नटला रंगीं ॥ खेळत असे सुरंगी ॥
शास्त्रश्लोक ह्मणोनि वेगीं ॥ सांगत असे ॥४१॥
मदन झाला नृत्यकर ॥ सांब जाहला तालधर ॥
मृदंगाचा झणत्कार ॥ होता जाहला ॥४२॥
शास्त्रकळेची पेखण ॥ देव गंधर्व गायन ॥
सभेसि मांडिलें मोहन ॥ विनोदाचें ॥४३॥
कृष्णकथा पवित्र जाण ॥ खेळतो मदन आपण ॥
तें देखे जवनिकेंतुन ॥ प्रभावती ॥४४॥
आधींच मदन सुरेख ॥ त्यांत धरिला नट वेष ॥
मग जैसा रत्‍नाचा प्रकाश ॥ शोभा मिरवी ॥४५॥
उर्वशीनें शापिन्नला रावण ॥ तें खेळिन्नला संपूर्ण ॥
मग रायें पाठवनी देउन ॥ पाठविला बिढारा ॥४६॥
तंव साक्षेपें पुसे भारत ॥ कैसा शापिला लंकानाथ ॥
तो सांगाजी सकल वृत्तांत ॥ कृपा करोनी ॥४७॥
मग ह्मणती वैशंपायन ॥ विमानीं बैसोनि रावण ॥
जातहोता भेटी लागुन ॥ कुबेराचे ॥४८॥
तया कुबेराचा पुत्र ॥ त्याचें नाम नलकूबर ॥
तेणें केला संभोग निर्धार ॥ उर्वशीशीं ॥४९॥
ते रात्रि भागीं सुंदरा ॥ जात असतां त्याचे मंदिरा ॥
तंव भेटी झाली दशशिरा ॥ मार्गावरी ॥५०॥
तयेसि ह्मणे लंकापती ॥ सुंदरी मज देईं रती ॥
ते ह्मणे नळकूबराप्रती ॥ जातसें मी ॥५१॥
पहा पां मनीं विचारोन ॥ मी आजि तुमची सून ॥
तुमचे बंधूचा नंदन ॥ नलकबूर ॥५२॥
ऐसें सांगतां उर्वशी ॥ रावण न मानी गर्वराशी ॥
धरिता झाला पदरेंसीं ॥ तये लागीं ॥५३॥
रावण मदांध जाहला ॥ पदर न सोडी वहिला ॥
मग उर्वशीनें शापिला ॥ तयेवेळीं ॥५४॥
ह्मणे झोंबतां पतिव्रते ॥ तुझे शतचूर्ण होतील माथे ॥
ऐसें ऐकतां लंकानाथें ॥ सोडिली ते ॥५५॥
शापिला ऐसा दशशिर ॥ पतिव्रतेचा शाप थोर ॥
ह्मणोनि न करी बलात्कार ॥ सीतेवरी ॥५६॥
ऐसा खेळतां नाटयरंग ॥ प्रेक्षक पाहूनि जाहले दंग ॥
मग मांडिला शापप्रसंग ॥ नलकूबराचा ॥५७॥
कुबेरपुत्र दोघे जण ॥ विषयांध जाहले पूर्ण ॥
नारद शापें विमळार्जुन ॥ झाले देखा ॥५८॥
तंव भारतें ऋषीसि पुसिलें ॥ नारदें कांहो शापिलें ॥
तें सांगाजि वहिलें ॥ मजप्रती ॥५९॥
मुनि ह्मणे गा भारता ॥ कुबेरपुत्र बंधु उभयतां ॥
ऐक तयांची पूर्वकथा ॥ सांगतों तुज ॥६०॥
मणिग्रीव आणि नलकूबर ॥ सवें युवतींचा संभार ॥
मद्य प्राशन करोनि थोर ॥ मातले ते ॥६१॥
स्त्रियांसह खेळतां जळीं ॥ नारद आले तयेस्थळीं ॥
तंव नारी लज्जित होवोनि सकळी ॥ घेतलीं वस्त्रें ॥६२॥
मदिरामदें दोघे बंधु ॥ अंतरीं नाहींत सावधु ॥
तयांसि नग्न देखोनि नारदु ॥ बोलिले शाप ॥६३॥
शाप देती नारदमुनी ॥ तुह्मी द्रुम व्हारे दोन्ही ॥
जैं स्पर्श करील शार्ङगपाणी ॥ तैं उद्धराला ॥६४॥
तेथोनि गेले नारदमुनी ॥ तैं ते वृक्ष झाले दोन्ही ॥
यमुनेच्या तटपुलिनीं ॥ विमळार्जुन ॥६५॥
होते सहस्त्र संवत्सर ॥ तंव द्वापारीं झाला कृष्णावतार ॥
वसुदेवाचा तनय श्रीधर ॥ देवकी उदरीं ॥६६॥
कंसें मारिलीं बाळकें ॥ ह्मणोनि पळविला गोकुळीं धाकें ॥
पालट दीधला चोरवेषें ॥ यशोदेसी ॥६७॥
तंव कोणे एके सुदिनीं ॥ मंथन करितां जननी ॥
धांवूनि आला चक्रपाणी ॥ स्तनप्राशना ॥६८॥
रविदंड करें धरोनी ॥ स्तन घातलें असे वदनीं ॥
तंव दुग्ध आलें उतोनी ॥ देखे माता ॥६९॥
ह्मणोनि माता सोडवी स्तना ॥ येरु अधिकचि घेई पान्हा ॥
परि ते लोटोनि मनमोहना ॥ गेली धांवत ॥७०॥
तेणें रागें चक्रपाणी ॥ चरणीं हाणे माथणी ॥
भक्षोनियां सकळ लोणी ॥ विखुरलें तक्र ॥७१॥
मग शिक्याचिया नवनीता ॥ देव विचारी योग्यता ॥
उडी घेवोनि भक्षिता ॥ होय तेव्हां ॥७२॥
उडीचा जाहला थोर ध्वनी ॥ तें जाणिवलें जननी ॥
कीं नवनीत वेचितो चक्रपाणी ॥ निश्चयेंसीं ॥७३॥
मग ते रागें आली जननी ॥ पाहे तंव उलथी माथणी ॥
आणि शिक्याचें सर्व लोणी ॥ विखुरलें असे ॥७४॥
भेणें पळाला मुरारी ॥ धरुं धांवली यशोदा सुंदरी ॥
शिणली जाणोनियां हरी ॥ सांपडला स्वेच्छें ॥७५॥
मग धेनूचा कंठदोरा ॥ तेणें उखळीं बांधिलें उदरा ॥
तंव अंगुळें दोन अंतरा ॥ न पुरे दावें ॥७६॥
मग आणिक दावें आणोनी ॥ गांठवीतसे मागुतेनी ॥
तेंही न पुरे ह्मणवोनी ॥ आणिक बांधे ॥७७॥
ऐसीं आणिलीं सहस्त्रभरी ॥ परि न पुरतीच मुरारी ॥
कष्टली जाणोनि सुंदरी ॥ बांधोनि घेतलें ॥७८॥
जैं बांधिलीं दावीं उदरीं ॥ तैं दामोदर जाहला हरी ॥
उखळ वोढितां बाहेरी ॥ आला देखा ॥७९॥
मग त्या वृक्षांच्या मध्यवासीं ॥ रिघाव करी हृषीकेशी ॥
तंव तें उखळ वृक्षांसी ॥ अडकलें असे ॥८०॥
दोन्ही हात दोन वृक्षांसी ॥ टेंकोनि उखळ वोढी बळेंसीं ॥
तंव वृक्ष पडिले भूमीसी ॥ विनावातें ॥८१॥
हात लागतां तेचि क्षणीं ॥ वृक्ष लोटले मेदिनी ॥
विमळार्जुन उन्मळोनि ॥ झाले पुरुष ॥८२॥
त्यांहीं देखिलें चतुर्भुजा ॥ आयुधेंसीं गरुडध्वजा ॥
मग स्तवोनि नंदात्मजा ॥ स्वस्थानीं गेले ॥८३॥
ऐकोनि वृक्षांचा महाशब्द ॥ द्वारीं धांवूनि आला नंद ॥
मग उचलिला गोविंद ॥ सत्वरगती ॥८४॥
स्नेहें आलिंगिला कोडें ॥ ह्मणे रक्षीं वो चामुंडे ॥
माते आजि टाळिलें येवढें ॥ विघ्न तुवां ॥८५॥
ऐसें उद्धरण श्रीहरीसी ॥ नंदें केलें ह्मणे ऋषी ॥
भारता आतां पूर्वकथेसी ॥ देईं चित्त ॥८६॥
भद्रनामा खेळला रंगणीं ॥ असुरें दीधली पाठवणी ॥
तंव ते प्रभावती मनीं ॥ विस्मित होय ॥८७॥
प्रभावती आदि सकळा ॥ वानिती मदनाची नृत्यकळा ॥
ह्मणती नट सुंदर सांवळा ॥ अपूर्व दिसे ॥८८॥
लोकीं सुंदर मदन ह्मणती ॥ परि त्याहोनि याची अधिक दीप्ती ॥
नटपण आणि अंगकांती ॥ अति सुंदर ॥८९॥
ऐशा वानोनियां मदना ॥ गेल्या आपुलिये स्थाना ॥
तंव हंसिणी आली ते क्षणा ॥ प्रभावती जवळी ॥९०॥
येरी ह्मणे हंसिणीये ॥ मज क्षेम देईं बाइये ॥
आलीस रिती किंवा भरलिये ॥ सांगें आधीं ॥९१॥
मग ते सांगे हंसिणी ॥ भरली आलें वो साजणी ॥
आतां तूं पावसी कामिनी ॥ कांतसुख ॥९२॥
हर्षें प्रभावती ह्मणत ॥ तो दाखवींगे त्वरित ॥
मी जाहलें अवस्थाभूत ॥ तयालागीं ॥९३॥
आजी नट एक नाचिन्नला ॥ तो म्यां दृष्टीनें देखिला ॥
स्वरुप सुंदर चांगला ॥ मदन जेवीं ॥९४॥
म्यां तो देखोनि नयनीं ॥ मदन आठविला निजमनीं ॥
सखये वेधलें त्या लागोनी ॥ कामतत्वें ॥९५॥
हांसोनि बोले हंसिणी ॥ नट देखिला जो नयनीं ॥
तैसाचि मदन वो साजणी ॥ श्रीकृष्णकुमर ॥९६॥
मागुती प्रभावती बोले ॥ तुझें उत्तर गे चांगलें ॥
परि निश्चयें सत्य मानिलें ॥ न गमे मज ॥९७॥
सत्वर भेटवीं प्राणनाथा ॥ ह्मणोनि चरणीं ठेविला माथा ॥
नातरी साजणी जीविता ॥ आतां त्यजीन ॥९८॥
ऐसें ह्मणोनि प्रभावती ॥ विरहें जाहली मूर्छागती ॥
जैसी कर्दळी पडे क्षितीं ॥ चंडवातें ॥९९॥
प्रभावतीच्या कटाक्षबाणीं ॥ मदन विंधिला होता मनीं ॥
तैसीच मदनें ते कामिनी ॥ विंधिली बाणें ॥१००॥
मग बोलिली हंसिणी ॥ तोचि मदन गे साजणी ॥
सभेसि नटवेष धरोनी ॥ खेळला जो ॥१॥
ऐसें ऐकोनि प्रभावती ॥ उत्कंठित जाहली चित्तीं ॥
मग उठोनि बोलती ॥ होय देखा ॥२॥
आतां न लावीं उशीर ॥ वेगें आणीं प्राणेश्वर ॥
गृहीं येवोनि बिढारकर ॥ कांवो जाहला ॥३॥
तो सुकुमार सोमवंशी ॥ कष्टत असेल प्रवासीं ॥
तरि त्वरित जावोनि तयासी ॥ आणीं येथें ॥४॥
मग ते निघाली हंसिणी ॥ आली मदनाचे भवनीं ॥
सर्व वृत्तांत तया लागुनी ॥ वदती जाहली ॥५॥
ते ह्मणे गा तूं मन्मथा ॥ उशीर न लावीं आतां ॥
नातरी त्यागील जीविता ॥ सत्य जाण ॥६॥
इकडे प्रभावती जवळी ॥ माळीण जात सायंकाळीं ॥
दुर्डी भरोनियां कमळीं ॥ पुष्पें नेत ॥७॥
कोणा न पुसतां विचार ॥ मदन जाहला मधुकर ॥
कमळीं रिघोनि संचार ॥ केला तेथें ॥८॥
माळीण जाय त्वरितीं ॥ पुष्पें वोपि प्रभावतीप्रती ॥
तीं देखोनि अंतरीं खंती ॥ जाहली बहुत ॥९॥
जैं पुष्पें देखिलीं नयनीं ॥ तैं मदन आठवला मनीं ॥
मग दीधली पाठवणी ॥ माळिणीसी ॥११०॥
तंव जया कमळाभीतरीं ॥ मदन गुप्त असे निर्धारीं ॥
तेंचि कमळ शिरीं सुंदरी ॥ खोंविती जाहली ॥११॥
मग खोंपा भरोनि बकुळीं ॥ माथां मालती तुरंबिली ॥
आणि मुख भरिलें तांबूलीं ॥ नेत्रीं अंजन ॥१२॥
कौसुंभरंगी पातळ ॥ नेसली असे पायघोळ ॥
दीपक करोनिया उज्ज्वळ ॥ बैसलीसे ॥१३॥
अंगीं मदवीची ल्याइली चोळी ॥ वरी पुष्पांची जडविली जाळी ॥
वोवर्‍या धुपविल्या सकळी ॥ आनंदेंसीं ॥१४॥
रत्‍नजडित मंचक पवित्र ॥ वरी आच्छादिलें अंबर ॥
आणि पासोडा न्याहार ॥ सुमनांचा तो ॥१५॥
पहातसे पतीची वाट ॥ श्रृंगार करोनि अवीट ॥
सुखसौभाग्य आलें निकट ॥ ह्मणोनियां ॥१६॥
तंव हंसिणी देखिली येतां ॥ सवें न देखे प्राणनाथा ॥
मग दुणावली अवस्था ॥ वियोगाची ॥१७॥
अंग टाकिलें धरणीं ॥ जैसी जळाविण कमळिणी ॥
पतिविरहें ते कामिनी ॥ होय तैसी ॥१८॥
ह्मणे गे सखे हंसिणी ॥ कैसी क्रमेल आजिंची रजनी ॥
मदन आणीन ह्मणोनी ॥ गेलिस तूं कीं ॥१९॥
तुझा बोल न दिसे साचार ॥ आला नाहीं तो रतिवर ॥
लटकाचि देसी मज धीर ॥ असत्यपणें ॥१२०॥
आतां मी सांडीन प्राण ॥ दुःख न सोसवे दारुण ॥
येरी ह्मणे भेटेल मदन ॥ सत्वर तुज ॥२१॥
ऐकतां अधिक मूर्छागती ॥ विकळ जाहली प्रभावती ॥
तंव प्रकट झाली मदनमूर्ती ॥ कमलांतुनी ॥२२॥
मग हर्षोनि बोले हंसिणी ॥ सावध होईं गे साजणी ॥
तुज संतुष्टली भवानी ॥ भेटें भ्रतारा ॥२३॥
येरी दृष्टी उघडोनि पाहे ॥ तंव मदनमूर्ती देखती होय॥
मग वर्णून हंसिणीये ॥ करी नमन ॥२४॥
चरण झाडिले कुरळ केशीं ॥ ह्मणे मी तुमचि असें दासी ॥
मग आनंदें क्षेम तयेसी ॥ देतसे मदन ॥२५॥
सुकुमार ते खंजरीट दृष्टी ॥ मदनें न्याहाळिली गोरटी ॥
रुप देखोनि संतुष्टी ॥ होय मदन ॥२६॥
प्रभावती पाहे भ्रतार ॥ शाम सुंदर मनोहर ॥
कांसे झळके पीतांबर ॥ धनुष्य हातीं ॥२७॥
जैसें कमळ विकासलें ॥ तैसे तयाचे नेत्र देखिले ॥
मुखामाजी मिरवले ॥ दशनहिरे ॥२८॥
ऐसा देखिला मदन ॥ जैसा आकाशीं वळला घन ॥
मग नाचे मयूरी होवोन ॥ प्रभावती ते ॥२९॥
घातली तयासि आंघोळी ॥ तिलक रेखिला कपाळीं ॥
वस्त्रें दीधलीं नानापरिमळीं ॥ अत्यानंदें ॥१३०॥
दीधले नाना अलंकार ॥ कनकपाटीं बैसोनि रतिवर ॥
अंतरीं आठवी श्रीधर ॥ तये वेळीं ॥३१॥
मग मदन ह्मणतसे मंत्र ॥ प्रभावती घाली कंठसूत्र ॥
ऐसें जाहलें विचित्र ॥ गंधर्वलग्न ॥३२॥
तंव जाहला सूर्योदय ॥ लग्नाचा असे समय ॥
पाटीं बैसलीं उभय ॥ वधुवरें तीं ॥३३॥
मग जाहली आरोगणा ॥ स्त्री जोडली तया मदना ॥
होत सुखसंभोग नाना ॥ दोघांजणांसी ॥३४॥
आतां असो हे मदनकथा ॥ फिटली दोघांची अवस्था ॥
पुढें चित्त दीजे ग्रंथा ॥ ह्मणे कृष्णयाज्ञवल्की ॥३५॥
इति श्रीकथाकल्पतरु ॥ प्रथम स्तबक मनोहरु ॥
प्रभावतीआख्यानविस्तारु ॥ एकादशोऽध्यायीं कथियेला ॥१३६॥
श्रीगोपालकृष्णार्पणमस्तु ॥