यावदस्यास्वतंत्रत्वं तावदीश्वरतो भयम् ।
य एतत् समुपासीरंस्ते मुह्यन्ति शुचार्पिताः ॥३३॥
गुणवैषम्य ज्याचे ठायीं । ते नर भोगासक्त पाहीं ।
यागादि कर्में करूनि देहीं । भोगस्थान तिहीं ठाकिलें ॥७२॥
जे जे ठाकूनि गेले लोक । तेथून याज्ञिकां पतनधाक ।
तंव दुःखी देखे लोकनायक । अनित्य लोक देखोनि ॥७३॥
पदच्युती लोकच्युती । भोगकर्मे भोगच्युती ।
केले कष्ट वृथा जाती । दुःखी होती निजपतनें ॥७४॥
घायाळा कीजे तरटमार । तैसें ओतप्रोत दुःख फार ।
भंवे जन्ममरणव्यवहार । भोगी अघोर गर्भवास ॥७५॥
राहाटमाळेचे करे । पुढती रिता पुढतीं भरे ।
तैसा अविश्रम फिरे । गर्भद्वारें मरणांतीं ॥७६॥
विंचें खादिल्या दुःखितासी । दाढीसी आग लागे त्यासी ।
तेवीं भोगक्षयें पतितासीं । गर्भवासीं पीडा होय ॥७७॥
लोकांची अनित्यता नेणती । यालागीं परमदुःखी होती ।
कष्टांचें फळ दुखःप्राप्ती । संसारावर्ती अडकले ॥७८॥
केवळ लोक भोग अनित्य । हेंही न घडे गा येथ ।
भोगलोक होत सत्य । तरी अनित्य म्हणावे ॥७९॥
जेवीं दोरीं सर्पाभास । तेवीं लोक चतुर्दश ।
केवळ मायामय विलास । सुखलेश तेथ कैंचा ॥६८०॥
केवळ जें कां मायिक । सत्यामाजीं कैंचें भोगसुख ।
कर्मठ ते केवळ मूर्ख । विषय मायिक वांछिती ॥८१॥
भरलें मृगजळाचें तळें । तेणें जैं पिकती साळीकेळें ।
तैं विषयभोगींं सुख फळें । हें न कळे भ्रांतासी ॥८२॥
जग दुमदुमित भरलें दिसे । तें तूं मायिक म्हणसी कैसें ।
हेंचि कळे अनायासें । तुज मी तैसें सांगेन ॥८३॥