चिमुकल्याच चांदण्या चमकती स्फूर्तिकणाच्या परी-
'होती लुप्त अनन्तोदरी !'
वर्षाकाली जलमय भूतल निर्झरगण तो करी-
'राहे धूळ निदाघी खरी !'
बालतृणांकुर वेलबुटीची शाल महीची करी-
'विटते निमिषाच्या अवसरी !'
नाजुक फुल जाईचे भारी वासे भुवना भरी-
'एका श्वासे सुकते परी !'
सौंदर्याची मूस ओतली नार अशी साजरी-
'होतो रंग फिका लौकरी !'
नवकाव्ये कवि करिती, असती मोत्यांच्या जणु सरी-
'पाणी क्षणिकचि त्यांचे परी !'
सख्या खोडिसी मला असे का? सान चांदण्याविना
निशेची काही कर कल्पना.
बालासम हे स्वैर नाचरे ओढे नसते तरी
होती रुक्ष मही मग पुरी !
कोमल मधुरोज्ज्वल भावांची खाण न जरि सुंदरा
जिणे मग दुःसह होते नरा !
नभाएवढा भानु एकटा पृथ्वीभर की तळे
कल्पिता कल्पनाच मावळे !
चंद्र एकटा रम्य; वेष्टिता असंख्य तारांगणी,
शोभा होते का रे उणी ?
स्तुतिनिंदेची अभ्रे येती सामान्याच्या वर,
सत्कवि दोहींच्याही पर.
क्षणभर अमुचे जीवित म्हणशी, असोचि ते क्षणभरी
चमकुनि जाऊ 'कोठे तरी.'
भाग पाडुनि तोल जाता काळाचे एकदा,
गोंधळ संपेना मग कदा !