"शोभिवंत भीवरातीर गंभीर नीर वाहते
अफाटचि हिरवट वन भोवते !
"फुले भरुनि ओचले गुंफुनी स्वकरे त्यांचे सर
पुजावा वाटे गौरीहर."
आलापित घाला हे होती मंजुल गीतस्वर
गडाच्या बसोनि टोकावर.
"प्रफुल्ल ते भीवरातीर गंभीर नीर वाहते
अफाटचि हिरवट वन भोवते !
"राज्ञीपद सुखभोग सोहळे नको; डोहळे मनी-
सख्याच्या संगे वसणे वनी"
नगर गोपुरे सोडुनि सारे म्हणसी येइन वनी
अगोदर विचार कर साजणी
दर्या आणि दरकुटीत आम्ही क्रमितो दिनयामिनी
यातले मर्म समज कामिनी.
वनविहरण मग मनोहारिणी ! करणे वदलो तरी
गातसे तेच गीत सुंदरी.
"प्रफुल्ल ते भीवरातीर गंभीर नीर वाहते
अफाटचि हिरवट वन भोवते !
"राज्ञीपद सुखभोग सोहळे नको; डोहळे मनी-
सख्याच्या संगे वसणे वनी."
"वारु पंचकल्याणी अबलख, करी शिंग ह्या खुणा
दाविती उघड करुनि आपणा.
"नृपमृगयावनरक्षक आपण स्वामिभक्त 'बनकरी'
दिसोनी ये हे वरच्यावरी !"
बाले ! बनकर शिंग मजेने वाजे आरुणागमी
आमुचे घोर निशेच्या तमी.
तरिहि सखी गातसे. "तीर गंभीर नीर वाहते
अफाटचि हिरवट वन भोवते !
"राज्ञीपद सुखभोग सोहळे नको; डोहळे मनी-
सख्याच्या संगे बसणे वनी"
"फुले भरुनि ओचले गुंफुनी स्वकरे त्यांचे सर
पुजावा वाटे गौरीहर."
"अंगि ऐट; चमकती हत्यारे; रक्त करी रंवरंव
भेरिचे झडता भैरव रव.
"नित्य असे पाहते; वाटते शिलेदार फाकडे
असावे खास हुजुरचे गडे."
रणभेरी कर्ण्याचा आता नाद न कर्णी पडे
किर्रती रात्रींचे वनकिडे;
संकेतध्वनि तो परिसुनि सरसावुनि भाले करी
सज्ज मन्मित्र होति झडकरी.
खरे, रम्य भीवरातीर ते ! खळखळ जळ वाहते !
खरे ते प्रमोदवन भोवते !
मम स्वामिनी होउनि अपुले जीवित मज अर्पिणे
कर्म हे अति साहस साजणे !
मत्त यवनकिंकरत्व-चिन्ही रति तव, मज संप्रती
शहाचा गुन्हेगार बोलती.
नाव गाव ठाव न मुळि आम्हा, घडीचा न भरवसा
कळेना अंतहि होइल कसा;
यास्तव अमुचा सुभगसुन्दरी ! संग न श्रेयस्कर
आम्हाहुनि पिशाच बरवा वर !
विकटविपिनवाटिकेनिकट विस्तृतविटपांच्या तळी
मंडळी मिळते टोळीतली;
होतो मागे कोण तदा ते आता आहो कसे
फिकीर न याची आम्हा असे !
"प्रफुल्ल भिवरातीर, तरीहि, गंभीर नीर वाहते
अफाटचि हिरवट-वन भोवते !
"राज्ञीपद सुखभोग सोहळे नको; डोहळे मनी
सख्याच्या संगे बसणे वनी."