जीवाचे पहिलेच फूल फुलले दे, मीहि ते घेतले.
स्वच्छंदे दिन दोनचार मग ती तत्संगमी रंगले.
रूपोन्मादभरागमे मज गमे सौम्दर्यलोकेश्वरी-
मी, माझा सहजाधिकार सुमनस्व्कार हा यापरी !
येताहो करभार घेउनि पुढे अन्य द्रुमांचा थवा.
चाकाटे मम चित्तवृत्ति बघुनि तो थाट त्यांचा नवा !
प्रारंभीच निशा वनात अपुला अंधार पाडीतसे,
हातीचे बकुलप्रसून गळले, केव्हा कळेना कसे !
सूर्याच्या प्रखर प्रभेत न मुळी नक्षत्र नेत्रा दिसे.
जाणे चित्त परंतु नित्य गगनी अस्तित्व त्याचे असे.
चेतोगर्भनभात नित्य तळपे नक्षत्र माझे तसे;
ते माते अथवा तयास विसरे मी- हे घडावे कसे ?
श्वासे देह करी प्रफुल्लित जरी संसर्ग याचा घडे,
चित्ता छंद जडे, अनावर मिठी प्राणास याची पडे,
स्फूर्तीच्या उठती अखंड लहरी याच्याच जीवातुन;
ठावे काय मला स्वभावचि असे याचा असा दारुण
पाहू वाट किती? 'क्षमस्व' म्हणते ! लाचार माझी स्थिति !
नेत्री प्राण उरे, कसूनि बघणे आता परीक्षा किती ?
नारीधर्मरहस्यभाग नव्हता ठाऊक माते जसा
नारीचा ह्रदयस्थभाव कळला नाही तुलाही तसा !