'प्रीती काय ?' म्हणून कोणि पुसतां, मी बोललों हांसुनी,
'बाला कोणिहि पाहुनी तिजसवें तें बोलणें हांसणें.
येवोनी गृहिं जेवणें, मग पुन्हा निष्काळजी झोपणें !'
आतां प्रीती कळे तदा पुनरपी हे बोल येती मनी.
चक्रव्यूह असे पहा विरचिला हा प्रीतिचा सुंदर,
वेडे होऊनि आंत आम्हि घुसतो--कांहीं न आम्हा कळे !
जीवाला भगदाड खोल पडुनी हा जीव जेव्हां वळे,
तेव्हां त्यास कळे पुन्हा परतणें झालें किती दुष्कर !
देवालाहि उठून निर्भय जयें आव्हान तें टाकणें,
प्रीतीनें परि कोंकरु बनुन तो, हो दैववादी जिणें !
कांहीं रम्य बघून, शब्द अथवा ऐकूनियां वेधक,
जीवानें उगिच्या उगीच बसणें होऊन पर्युत्सुक !
इष्टप्राप्तित जी सुधा, जहर जी त्यावांचुनी होतसे,
'प्रीती प्रीति' म्हणूनि नाचति कवी ती हीच प्रीती असे !