चल ग सजणे रानामधें,
चाफ्याचे फुल तुझ्या कानामध्ये !
उठे चंद्र्मा झाडिंतुनी,
बावरशी कां तूं सजणी ?
रानवटी हिरवी झाडी,
डोंगरमाथी ही उघडी ,
चल फिरू घालुनि गळा गळे,
रोमाच्च्यांचे फुलवु मळे !
'कोण ग बाई चावट हा
पानांच्या जाळींत पहा ! "
चंद्र ग बघतो जाळिंतुनी,
बावरशी कां तूं सजणी ?
ओसाडी बघ पुष्करिणी,
बसलि कशी जळ झाकळुनी;
दोघांचे मुखबिंब गडे,
जाउनिया पाहूं तिकडे.
" कोण ग बाई चावट हा
पांढुरका पाण्यात पहा ! "
डुले कवडसा जळातुंनी
बावरशी कं तूं सजणी ?
पदर आडवा बांध झणी,
कर गुम्फूं कमरेमधुनी
" हूं,हूं करूनिया चावट हा ,
कानोसा कुणि घेत पहा !"
वायु ग फिरतो तृणातुनी,
बावरशी कां तूं सजणी ?
बावरुनी गेलिस बाई,
चाफा मुळिं फुलतच नाही !
चल तर साजणे जाउं घरी;
"नका साजणा , राहुं तरी ! "