जेव्हां चिंतित मी मनांत बसतो माझ्या तुझ्या प्रीतितें,
तेव्हां दावित भीति ठाकति पुढें तीं बंधनें धार्मिक ;
प्रीतीच्या परि सृष्टिनिर्मित अशा धर्मापुढें पावक,
अस्वाभाविक बंधनें सहजची तोडीनसें वाटतें.
हे सारे तुटतील बंध सहसा धार्मीक सामाजिक;
आईच्या परि भाबडया दुखुवुं का जीवास मी प्रेमळ,
सारीं तोडुनि बंधनें सुखविण्या माझ्या जिवा केवळ ?
आईचाहि विचार पार पळ्वी मूर्ती तुझी मोहक !
अंतश्र्वक्षुपुढें परंतु सहसा ये मातृमूर्ती तदा,
जन्मापासुनि हाल सोसुनि मला जी वाढावी माउली;
माझ्या मात्र कृतघ्न नीच ह्रुदया ती कोणि ना वाटली !
हातांनीं मुख झांकिलें---मज गमे ती वृत्ति लज्जास्पदा.
दीना, वत्सल माय चित्तनयनां तेव्हां दिसूं लागली;
दुःखाचे कढ येउनी घळघळा अश्रूजळें वाहलीं.