अजि अक्रूर हा नेतो श्रीकृष्णाला । सखे काळ कोठुनि आला ॥
नाही सुचत मसी काम धाम आणि धंदा । आठवते आनंदकंदा ॥
मुळापासुनि मी होते प्रभुचे छंदा । नाही दया आली गोविंदा ॥
सावंळी मूर्ति आजि पाहूं
युक्तिने बहुत समजावू
उत्तम गुण हरिचे गाऊं
नसे धीर मला जीव व्याकुळ झाला ।
सखे काळ कोठुनि आला ॥
या कृष्णाने लाविली ममता लटकी ।
बाई कपटी पुरता चटकी ॥
वश कुब्जेला झाला नागर लटकी ।
आता हरी तिला लंपट की ॥
काय व्यर्थ आता करुनियां वटवट की ।
झाली गोड प्रभुला बटकी ॥
सखे पुण्यभाव आजि सरला
मुरलीधर प्रभु अंतरला
सर्वस्वे उपाय हरला
जसे निष्फळ हे रन्तजडित अंधाला ।
सखे काळ कोठुनि आला ॥
प्रभुचे रुप पहा जशि मदनाची मूर्ति ।
सच्चिद्‍घन अगम्य कीर्ती ॥
मुखचंद्राची काय वर्णु सुखपूर्ती ।
दर्शने कामाना पुरती ॥
दुष्ट दैत्यांचे हात पहा खुरखुरती ।
नलगे तिला तुर्तातुरती ॥
धन्य धन्य यशोदाबाई
तव सुत पहा शेषताई
कुंजवनी चारितो गाई
परब्रह्म गडे रुप दिसे आम्हांला । सखे काळ कोठुनि आला ॥