श्रीगुरु देवराया प्रणिपातु जो माझा । अनादि मूळ तूचि विश्वव्यापका बीजा ।
समाधि घेई पुत्रा स्वानंदाचिया भाजा । पालखी पहुडलिया नाशिवंत रे माया ॥१॥
जाग रे पुत्रराया जाई श्रीगुरुशरण । देह तू व्यापलासी चुकवी जन्ममरण ।
गर्भवासु वोखटा रे तेथे दु:ख दारुण । सावध होई का रे गुरुपुत्र तू सुजाण ॥२॥
मदालसा म्हणे पुत्रा ऎक बोलणे माझे । चौर्यांशी घरामाजी मन व्याकुळ तुझे ।
बहुत सिणतोसी पाहता विषयासी वांझे । जाण हे स्वप्नरुप येथे नाही बा दुजे ॥३॥
सांडी रे सांडी बाळा सांडी संसार छदु । माशिया मोहळं रे रचियेला रे कंदु ।
झाडुनि आणिखी नेला तया फुकटचि वेधु । तैसी परी होईल तुज उपदेशे आनु ॥४॥
सत्व हे रज तम तुज लाविती चाळा । काम क्रोध मद मत्सर तुज गोविती खेळा ।
यासवे झणे जासी सुकुमारा रे बाळा । अपभ्रंशी घालतील मुकशील सर्वस्वाला ॥५॥
कोसलियाने घर सुदृढ पै केले । निर्गमु न विचारिता तेणे सुख मानियेले ।
झाले रे तुज तैसे यातायाती भोगविले । मोक्षद्वार चुकलासी दृढ कर्म जोडले ॥६॥
सर्पे पै दर्दुर धरियेला रे मुखी । तेणेहि रे माशी धरियेली पक्षी ।
तैसा नव्हे ज्ञानयोगु आपआपणाते भक्षी । इंद्रिया घाली पाणी संसारी होई रे सुखी ॥७॥
पक्षिया पक्षिणी रे निरंजनी ये वनी । पिलिया कारणे रे गेली चराया दोन्ही ।
मोहोजाळे गुंतली रे प्राण दिधले टाकुनी । संसार दुर्घट हा विचारु पाहे परतुनी ॥८॥
जाणत्या उपदेशु नेणता भ्रांती पडिला । तैसा नव्हे ज्ञानप्रकाशु ज्ञानदेवो अनुवादला ।
अनुभवी गुरुपुत्र तोचि स्वये बुझाया । ऎक त्या उद्धरणा गायक सहज उद्धारला ॥९॥