अप्रकाशित कविता - कोजागिरी पौर्णिमेच्या रात्रीं १२ वाजतां

[वियोगिनी वृत्त]

सखये, किति शुभ्र चन्द्रिका !
तनुची कान्ति तुझ्या जशी असे,
सखये, किति वायु शीतल !
सुखद स्पर्श तुझा जसा गमे ! १

मधु वायु सुमन्द वाहतो,
स्थिर हे वृक्ष तथापि राहती,
विहरे जरि तेज सारखें,
तव डोळे स्थिर, शान्त मोहक. २

पडती बघ तारका फिक्या,
अतर स्त्री तुझियापुढे जशा;
खुलवी परि चन्द्रिकेस ती,
तुज हो ती जशि भूषणावह. ३

फुलतात हळूहळू फुलें,
खुलताहेत जसे तुझे गुण;
थकली दुनिया, व झोंपली
जशि चिन्ता तुझिया मनीं प्रिये ! ४

किरणें रमतात अन्दुचीं
तव भावी स्थितिचे विचार ते !
चढते वर लाट सागरीं,
प्रणयौत्सुक्य तरङग हृत्सरीं. ५

सखये, परि चन्द्र चन्द्रिका
न कधी दूर; परन्तु दूर तू
मजपासुन मैल तीनशें -
स्मृति ही आणि वियोग दु:खद ! ६

३ ऑक्टोबर १९१४