चाल ॥ ओंव्या ॥
वडिलांचे हातचे चाकर । त्यांस न मिळे भाकर ।
अजागळ ते तूपसाखर । चारुनि व्यर्थ पोशिले ॥१॥
सत्पात्राचा त्रास मनीं । उपजे प्रभूचे मनांतूनि ।
ज्या पुरुषास न कोणी । अधीं त्याला भजावें ॥२॥
तट्टू ज्यास न मिळे कधीं । पालखी द्यावी तयास आधिं ।
मडकें टाकुनि भांडयांत रांधी । ताटवाटया भोजना ॥३॥
द्रव्य देऊन आणिक आणिक । नवे तितके केले धनिक ।
जुन्याची तिंबुनि कणीक । राज्य आपुलें हरविलें ॥४॥
जो पायलीची खाईल क्षिप्रा । पालखी द्यावी तया विप्रा ।
निरक्षर एकाद्या विप्रा । त्याला क्षिप्रा चारावी ॥५॥
एके दिवशीं व्हावी खुशाली । स्वारी पुढें शंभर मशाली ।
एके दिवशीं जैशी निशा आली । मशाल एकही नसावी ॥६॥
मेण्यांत बसावें जाउनि । कपाटें ध्यावीं लाउनि ।
स्वरुप कोणा न दावूनी । जागें किंवा निजले कळेना ॥७॥
हुताशनीच्या सुंदर गांठया । शेर शेर साकरेच्या पेटया ।
विंप्र कंठीं जैशा घंटया । उगाच कंठया घालाव्या ॥८॥
तशाच राख्या जबरदस्त । सांभाळितां जड होती हस्त ॥
दौलत लुटुनि केली फस्त । हस्त चहूंकडे फिरविला ॥९॥
तुरा शिरीं केवढा तरी । बहुताची मोठा चक्राकारी ॥
हार गजरे नखरेदारी । सोंगापरी दिसावें ॥१०॥
हात हात रेशमी धोतर जोडे । चालतां ओझें चहूंकडे
आंगवस्त्र दाहदां पडे । चरणीं खडे रुतताती ॥११॥
पोषाग दिधले बाजिरायें । मोच्यास पैकां कोठें आहे ? ॥
तैसेच अनवाणी चालताहे । शास्त्री अथवा अशास्त्री ॥१२॥
घढींत व्हावें क्रोधयुक्त । घडींत व्हावें आनंदभरित ॥
धडींत व्हावें कृपण बहुत । घडींत उदार कर्णापरी ॥१३॥
घडींत व्हावी सौम्य मुद्रा । घडींत यावा कोप रुद्रा ॥
घडींत घ्यावी क्षणैक निद्रा । स्वेच्छाचारी प्रभू हा ॥१४॥