भर मार्गात कधी ऐकता तव मंजुळ गान
अडखळुनी जागी थांबतो क्षणभर बेभान
शब्दाशब्दाच्या घटातुन ओसंडे भाव
पारिजातकाच्या फुलांचा कोमल वर्षाव !
मंद लयीमधली आर्तता अन् मोहक झार
तप्त कांचनाची जणू तू खेचतोस तार !
प्रशान्त ओहळते स्वरातिल सुंदर मार्दव हे
गहन भावनांची गमे ही जान्हवीच वाहे !
घालविल्या रात्री आठवे, त्या गोदाकाठी
घाटावर माथे टेकता विश्रांतीसाठी,
काळोखातुनि ये दुरोनी दिव्य तुझा नाद
जीर्ण देवळांच्या तटावर घुमवित पडसाद !
ह्रदयातील रणे जाहली क्षणामधे शान्त
आणि विस्मृतीच्या नाहली चांदण्यात रात
अशीच संगीते आळवी तुझी कलावन्ता,
घडिभर जागव रे आमुची अशीच मानवता !