संशयरत्नमाला - श्लोक १३ ते १६

केली असेल निद्रा
कानी गेली नसेल ही हाक ।
तो समय होय हो भव
दन्यप्रभुकोपजिष्णुचा नाक ॥१३॥
कीं कळवाया कर्मे
धर्मे तुज दाविली असेल वही ।
त्वद्‍दृष्टिपुढे राहे
ऐसा पापांत त्या नसे लवही ॥१४॥
मी व्दिजराज मयूर
त्राण न केले अशी धरो लाज ।
प्रस्थानी परि गरुडें
सिध्द असावेचि लागता काज ॥१५॥
देवर्षिपितृमनुष्या
द्यमितांचे ऋण न फ़ेडिले कवडी ।
हे सत्य परि प्रभु अभि-
माने सवदा न हातिंचा दवडी ॥१६॥

शयितोऽस्यथवा सुखं ततो
न ममाऽक्रन्दनमापतच्छुतिम्
बहुधा भवति प्रबोधन
भवदन्यस्य तु कोपकारणम् ॥१३॥
लिखितं मम पापपुण्ययो:
किमु ते दर्शितवान प्रजान्तक: ।
न हि पापलवोऽपि तादृशो
मयि य: स्थास्यति ते दृशो: पुर: ॥१४॥
परिरक्षितवान खगाधिपोऽ
प्यहमेतं न मयूरमादरात।
गरुडस्त्विति लज्जतां परं
न विलम्बेत भवव्दिनिर्गमे ॥१५॥
गृहमेध्यपि नो ऋणत्रयं
तिलमप्येष कदाप्यपाकरोत ।
अयि सत्यमिदं परं ह्ठा-
न्न च मां मुञ्च करे धृतं सकृत् ॥१६॥