श्रीनामदेव चरित्र - अभंग १०१ ते ११०

१०१
उद्धिग्न मनीं करी दीर्घ ध्वनी । नाहीं माझें कोणी सखे ऐसें ॥१॥
वैराग्य कसवटी सोसवेना घाये । पळावया पाये मार्ग काढी ॥२॥
जाले चाळाचूळ मनांत चंचळ । युगा ऐसें पळ वाटतसे ॥३॥
नामा म्हणे जावें पळोनियां आतां । संतसंग होतां भाजतील ॥४॥
म्हणे मुक्ताबाई  चैतन्याचा केर । ब्रह्म अग्नीवर चेतवावा ॥५॥

१०२
अंतर बाहेर भाजूं आम्ही कुंभ । भरू निरालंब सगळेची ॥१॥
अहं सोहं उर्ध्व लाउनी फुंकणी । नेत्रद्वारें फुंकुनी जाळ करूं ॥२॥
जीवित्व काढुनि शिव घडूं अंगा । प्रिय पांडुरंग आवडेला ॥३॥
म्हणे मुक्ताबाई पळायाचें पाही । आसन स्थिर नाहीं नामयाचें ॥४॥

१०३
न पुसतां संतां निघालाअ तेथुनी । पैलपार इंद्रायणी प्राप्त जाला ॥१॥
मागें पुढें पाहे पळत तांतडी । आला उठाउठी पंढरिसी ॥२॥
कळवळोनि कंठी धरिली विठल मूर्ती । नको देऊं हातीं निवृत्तीच्या ॥३॥
ज्ञानदेव सोपान बोलाविला गोरा । जुनाट म्हातारा जाळूं आला ॥४॥
मुक्ताईनें तेथें माजविली कळी । हे संत मंडळी कपटी तुझी ॥५॥
नामा म्हणे देव आणिलें पूर्व दैवें । गेलों असतों जीवें सगळाची ॥६॥

१०४
पूर्वीं तुझी कांहीं केली होती सेवा । उपयोगा देवा आली आजी ॥१॥
अनंता जन्मींचें फळलें अनुष्ठान । पाहिले चरण विठो तुझे ॥२॥
न जाणों माझ्या येतील पाठोपाठीं । घालतील मोठी भीड तुज ॥३॥
त्यासी द्याल तुम्ही अगत्य उदारा । मातें कां न मारा आपुले हातें ॥४॥
नामा म्हणे तुझे न सोडी चरण । युगायुगींज धरणें घेतलें असे ॥५॥

१०५
हातांत नरोटी जीर्ण वस्त्र भार । म्हणसी सवदागर संत माझे ॥१॥
परळ भोपळा गृहामाजी संपत्ति । भूषण कां श्रीपती सांगतसां ॥२॥
भणंगाचे घरां नित्यची राजपट । सांगसी अचाट ब्रीद त्यांचें ॥३॥
कैकाडयाचे वानी करिती गुडगुड । मजाला हें गूढ उमजेना ॥४॥
नामा म्हणे गाती प्रकाशाचें गाणें । आम्हां अघोरवाणें दिसतसे ॥५॥

१०६
म्हणती घेतल्या आम्हीं धनाचिया कोडी । खर्चायला कवडी थार नसे ॥१॥
रडती पडती येरांवरी येर । आनंदाला पार नाहीं म्हणती ॥२॥
काय गुणें देव रिझाला त्यावरी । नेसाया फटकुरीं जन्म गेला ॥३॥
पाहोन दरिद्र जालोंज कासाविस । केवळ परीस ते पांढरेच ॥४॥
लहानशी मुक्ताई जैसी सणकांडी । केले देशोधडीं महान संत ॥५॥
सगळेंची काखेसी घेई ब्रह्मांड । नामाअ म्हणे पाखांड दिसतें मज ॥६॥

१०७
पांचा सातांचा आहे येक जागां मेळा । देताती कवळा येकयेकां ॥१॥
करू पाहातां मज जिताची विटंबना । म्हाणोनी नारायेणा पळोनी आलों ॥२॥
पाहिला तयाचा मानस आदर । जमा केला केर जाळावयाअ ॥३॥
त्यांच्या धाकें मागें आलों रे अनंता । येत तुझ्या चित्ता बरें त्यांचें ॥४॥
नामा म्हणे जीवें आलों वांचवोनी । अझुनि तरी चक्रपाणि वांचवी मज ॥५॥

१०८
आहे त्यांचे मनीं करावें आगमन । घेतील मागुन तुजपाशीं ॥१॥
त्यावेळीं तुम्ही व्हाल जी बेभान । द्याल  जी काढोन संतापासीं ॥२॥
खादल्या जेविल्याचें राखावें स्मरण । तुला माझी आण पांडुरंगा ॥३॥
चालविला लळा पुरविली आवडा । आतां कां दगडा जड जालों ॥४॥
कां माझी चिंता सांडिली अनंता । संताहातीं देतां हरुष वाटे ॥५॥
नामा म्हणे काये करिसी अमंगळ । अडचणी राउळामाजीं जाली ॥६॥

१०९
वटारोनि डोळे पाहती आकाश । मज त्याचा भासा कळों नेदी ॥१॥
भाजा भाजा म्हणोनि उठली एकसरांज । मग म्यां बाहेरां गमन केलें ॥२॥
आतां यांजवरी द्याल त्यांचे हातीं । होऊं पाहाती माती जीवित्वाची ॥३॥
अभयाचें दान द्यावें बा श्रीहरी । दुर्बळ बाहेरी घालूं नये ॥४॥
समर्था लांच्छान लागतें नांवाचें । न जाणों देवाचें असेल कांहीं ॥५॥
नामा म्हणे नांव पतितपावन । तेया बोला उणें आणूं नये ॥६॥

११०
संतांसी विन्मुख जालासी गव्हारा । नाहीं आतां थारा इहपरलोकीं ॥१॥
नाहीं वेडया संतांचा अंगवळा । झोंप बैसली डोळां अज्ञानाची ॥२॥
भ्रांतीनें तुझी पुरविली पाठी । सज्जनाच्या गोष्टी कडू जाल्या ॥३॥
हाता आला लाभ गमाविला सारा । भुललासी गव्हारा भ्रमभूली ॥४॥
मोह सर्पें तुझें व्यापियेलें अंग । म्हणे पांडुरंग काय आतां ॥५॥