वसंतात गळतात पिंपळाची पाने,
रंग संपून हिरवा, पान पान होते जुने...
प्रेम वाटले पानाला... काही दिवस लोटले,
’जाळीदार’ पानामुळे बालमन आनंदले...
पुन्हा फुटेल पालवी - पिंपळाच्या फांदयांतून,
पान पुस्तकामधले पाहील हो डोकावून....
एका शहाण्या मुलाने एक पान उचलले,
आणि नव्या पुस्तकात हळू जपून ठेवले...
’जुन्या-नव्याचा हा खेळ’ कधीपासून चालला,
दोन्हींवर प्रेम करु - पाहू आपण सोहळा !