अध्याय ८४ वा - श्लोक १ ते ५

श्रीशुक उवाच - श्रुत्वा पृथा सुबलधुत्र्यथ याज्ञसेनी माधव्यथ क्षितिपपत्न्य उत स्वगोप्यः ।
कृष्णेऽखिलात्मनि हरौ प्रनयानुबन्धं सर्वा विसिस्म्युरलमश्रुकलाकुलाक्ष्यः ॥१॥

शुक म्हणे गा कौरवनृपति । श्रीकृष्णाच्या समग्र युवति । स्वयंवरवार्ता वदल्या निगुती । हरिपदभक्ती सप्रेमें ॥५॥
तिया ऐकोनि याज्ञसेनी । सुभद्रा माधवी या अभिधानीं । सुबळरायाचीं नंदिनी । जे धृतराष्ट्रपत्नी गान्धारी ॥६॥
गान्धारीच्या सकळ सुना । त्यांवेगळ्या भूपाङ्गना । ऐकोनि कृष्णाङ्गनांच्या वचना । विस्मयापन्ना जाहलिया ॥७॥
कृष्णीं सप्रेमनिरता गोपी । ज्या विनटल्या श्रीकृष्णरूपीं । त्याही विस्मयें निजसंकल्पीं । निमग्न जाहल्या श्रीकृष्णीं ॥८॥
कृष्ण अखिलात्मा जो पाहीं । सुस्निग्धप्रेमें तयाच्या ठायीं । हृदय निबद्ध केलें जिहें । अश्रुकळा तिहीं विसर्जिल्या ॥९॥
स्वयंवरकथानिरूपणमिसें । श्रीकृष्णाचीं उदाम यशें । ऐकोनि विस्मित निजमानसें । जाल्या ऐसें निरूपिलें ॥१०॥
विस्मयें पावल्या परमानंद । तो वर्णावा जरी का विशद । अपारचित्सुखाब्धि अगाध । कथनीं मुग्ध विधि हरही ॥११॥
एवं तिये कुरुक्षेत्रीं । परस्परें स्नेहसूत्रीं । संवाद जाला तो तां श्रोत्रीं । अवधारिला कीं कुरुवर्या ॥१२॥

इति सम्भाषमाणासुय स्त्रीभिः स्त्रीषु नृभिर्नृषु । आययुर्मुनयस्तत्र कृष्णरामदिदृक्षया ॥२॥

नरांसीं नर संवाद्ती । स्त्रियांसीं स्त्रिया अनुवादती । तंव अकस्मात मुनींचा पंक्ती । जाली येती ते समयीं ॥१३॥
रामकृष्णांची अंतःकरणीं । दर्शनेच्छा धरोनि मुनि । पातले ते बादरायणि । नामाभिधानीं निरूपी ॥१४॥

द्वैपायनो नारदश्च च्यवनो देवलोऽसित । विश्वामित्रः शतानन्दो भरद्वाजोऽथ गौतमः ॥३॥
रामः सशिष्यो भगवान्वसिष्ठो गालवो भृगुः । पुलस्त्यः कश्यपोऽत्रिश्च मार्कण्डेयो बृहस्पतिः ॥४॥
द्वितस्त्रितश्चैकतश्च ब्रह्मपुत्रास्तथाङ्गिराः । अगस्त्यो याज्ञवल्क्यश्च वामदेवादयोऽपरे ॥५॥

द्वैपायननामें व्यास । नारद देवर्षि प्रत्यक्ष । च्यवन भृगूचा औरस । देवल सशिष्य असितही ॥१५॥
गाधितनय विश्वामित्र । शतानंद तो अहल्यापुत्र । भरद्वाज अंगिरसप्रवर । गौतम मुनिवर नैयायिक ॥१६॥
भार्गवराम शिष्यांसहित । वसिष्ठ गालव भृगु पुलस्त्य । कश्यप एक द्वित त्रित । अत्रि मार्कडेय बृहस्पति ॥१७॥
यांवेगळे ब्रह्मपुत्र । मरीचि अंगिराप्रमुख समग्र । अगस्तियाज्ञवल्क्यादि अपर । वामदेवादिक अवघे ॥१८॥
शिष्यशाखांसह । मंडळी पहावया राजवनमाळी । पातलेत्यांतें तिये वेळीं । अर्चिती हरिहळी तें ऐका ॥१९॥