प्रल्हाद चरित्र - भाग ४

आघात न चले आणची जवळीं । म्हणे कोण बळी साह्यकर्ता ॥१॥
कोठें राहतो कैसा कोण सांग । येरू म्हणे वेग नाहीं कोठें ॥२॥
सर्वां ठायीं आहे व्यापुनी सगळा । नाहीं तो निराळा कोठें पाहतां ॥३॥
जळीं काष्ठीं आहे माझें अंतरंग । सखा पांडुरंग मायबाप ॥४॥
ऐकतांचि बोल राजा कोपावत । म्हणे तो निश्चीत काष्टीं आहे ॥५॥
सभास्तंभीं आहे संदेह तो काय । ऐकतां स्वयमेव उठीयला ॥६॥
काढूनि खडगासी मारीत स्तंभासी । करीत नादासी हरिरूप ॥७॥
भक्ताच्यावचना कोरडिया कष्टीं । सत्य करी गोष्टी नारायण ॥८॥
महानाद झाला त्रिभुवन भ्याला । गर्भपात झाला स्वर्गलोकीं ॥९॥
फुटों पाहे अंड बुडों पाहे क्षिती । ऐसी होती गति तये काळीं ॥१०॥
स्तंभ तो चिरला नरहरी देखिला । भयाभीत झाला राजा तेव्हां ॥११॥
परी शूर क्षेत्रीं न टाकी धैर्यासी । घेऊनि खड्गासी धांवियला ॥१२॥
धांवोनियां जातां धरिला तात्काळ । चिरीतां ते वेळ मांडीवरी ॥१३॥
नखें घाय केला ह्रदयीं चिरीला । काढी अंत्रमाळा पोटांतुनी ॥१४॥
रुधिर जिव्हेनें चाटी करी शोष । भय बहु त्नासें उग्ररूपीं ॥१५॥
मानव शरीर सिंहवदन हरी । गुरगुर तो करी देवराव ॥१६॥
अवतार वेळा वैशाख मासी । चतुर्दशी संधीसीं अर्धबिंबी ॥१७॥
दिवा रात्रीं स्वाती नक्षत्नासी । प्रगटला ज्योतीसीं दैयहर्ता ॥१८॥
घरीं ना मंदिरीं सभे ना बाहेरी । उंबरीयावरी मारीयेला ॥१९॥
शस्रानें न मरे ऐसा वर होता । ह्मणोनि नखें त्याचा अंत केला असे ॥२०॥
वर राखोनियां केला वध पाही । दासाची नवाई वाढवीत ॥२१॥
शब्द जो कां झाला प्रगटतां रूप । तेणें अंतराळीं अमूप नाद भरे ॥२२॥
नक्षत्रें पडती भूमीं रिचवती । भयेंचि खालती आघाट ते ॥२३॥
ब्रम्हांदिकां भय त्रास उपजला । धांऊनियां आला दर्शनासी ॥२४॥
सहित देवगण करीत स्तुतिसी । न होय शांतीसी कांहीं केल्या ॥२५॥
रामा पूर्ण माये आली ते समयीं । तिसी ते वैभवी साहवेना ॥२६॥
तये काळीं देवीं प्रल्हाद प्रार्थिला । सन्मुख गेला उग्ररूप ॥२७॥
प्रेत टाकियेलें शांतरूप झाला । प्रल्हाद पावला आनंदातें ॥२८॥
पाहतांचि बाळ वोसंगा घेतला । हातें कुर्वाळिला भक्तराज ॥२९॥
देव सुर राज्यीं बैसऊनि हरी । स्वरूप संहरी उग्रबाव ॥३०॥
राज्यीं बैसविला प्रल्हाद निजभक्त । केली जगीं ख्यात नामा म्हणे ॥३१॥