प्रल्हाद चरित्र - भाग २

ऐसें हो असतां देव खेळे मेळा । सहित गोपाळा चाल केली ॥१॥
भय तें मानुनी स्त्री पाठवी माहेरा । होता तो उदरा भक्तराज ॥२॥
अकस्मात्‌ वाटे नारद भेटला । उपदेश केला दैत्यपत्नी ॥३॥
हरिमंत्र शुद्ध पडतां श्रवणीं । गर्भस्थ ते क्षणीं स्वहित मानी ॥४॥
आठवीत नाम ह्रदय गुंफेंत । कालें तो प्रसूत होता झाला ॥५॥
आनंदें भरित मेदिनी भरली । राजा मात आली पुत्र झाला ॥६॥
भिकार्‍यासी दान सभाग्यें करूनि । संतोषला मनीं दैत्यभूप ॥७॥
देव होते करीत अनुष्ठान सिद्धी । झाला भक्तनिधी महाराज ॥८॥
स्वर्गीं ध्वज केलें उभे देवें सर्व । आनंद वैभव संतोषोनि ॥९॥
ऐशापरी बाळ पावतां वृद्धीसी । पंच कर्म त्यासी संस्कार ॥१०॥
मग करवी त्याला विद्या अभ्यासाला । गुरु शुक्र झाला सांगावया ॥११॥
शंडामर्क नामें शिक्षेसी ठेविला । पढूं तो घातला कुमरवर ॥१२॥
समस्त ते बाळ पढती जें कांहीं । गुरूचे ते ठायीं भावयुक्त ॥१३॥
प्रल्हादासी पूर्वीं गर्भवास झाला । उपदेश फळला नारदचा ॥१४॥
त्याचि छंदें गात हरिनाम अंतरीं । वाचेमाजी हरि आठवीत ॥१५॥
गुरु वैरभाव सांगत हरीचा । न मानी तयाचा उपदेश ॥१६॥
समस्तां बाळकां सांगे हरिनाम । प्रेमें तो आपण वाखाणीतो ॥१७॥
तेणें तीं लेंकुरें हरिरूप जपतांची । हरिरुप साचीं झालीं पाहा हो ॥१८॥
गुरु करी चिंता काय रायाप्रती । जाऊनि निगुती सांगों आतां ॥१९॥
आपण तो कांहीं न शिके बोलिलें । समस्त लेंकुरें नाशियेलीं ॥२०॥
जाऊनि हे मात रायासी निवेदी । कोप करुनि आधीं राजा बोले ॥२१॥
मग म्हणे आणा अधमासी येथें । गुरुराज पंथें नेत जात ॥२२॥
नाहीं कांहीं भय चिंतनीं हरीचे । आनंद करीत साचें चालिला तो ॥२३॥
नामा म्हणे ऐसा भक्तराज बळी । स्मरे वनमाळी ह्रदयांत ॥२४॥