या दीनाने आतां पसरावा पदर सांग कोणाला ? ।
तूजा प्रताप बसला लपोन जाऊनि काय कोणाला ? ॥४१॥
जरि दास पराने हा अपराधवीण दंडिला, राजा ! ।
हे अश्र्लाघ्यचि तुजला, नृपनीति तुम्ही मनी विचारा जा ॥४२॥
तुज दीनबंधु म्हणती, म्हणउनि मी दीन मारितो हाका; ।
हा काय दीन लटिका, जे कां निजबंधुता तुम्ही टाका ? ॥४३॥
दीनास संकटी जरि सहाय होशील योग्य हे तूते; ।
आळस न करी माज्या स्वरक्षणाते सुकीर्ति हे तूते ॥४४॥
दीनाने किति सद्गुणहीनाने विनविले तुला आजी, ।
बा ! जीवदान दे गा ! प्रभो ! उपेक्षा करू नको माजी ॥४५॥
ह्रद्गत तुजला कळते ह्रदयस्था राघवा ! जगज्जनका ! ।
जन काय तत्व जाणे ! प्रभो ! उपेक्षा करूचि आज नका ॥४६॥
सर्व लाभांहुनि बहु लाभ असे त्वत्पदांबुरुहभजनी, ।
मज नीतिज्ञा ? भजतां संकट न पडो दिजेचि अशुभ जनी ॥४७॥
अन्याय लेश नसता गांजिति उद्धृत हे तुलाचि कळो; ।
किकळोनि सांगतो तुज या दुःखे न मन आमचे विकळो ॥४८॥
कळिमाजि क्षुद्र नृप प्रजेसि देती धनार्थ बहु ताप ।
पापप्रसक्त लोभी न पाहती धर्म माय की बाप ॥४९॥
तू परि सर्वांचा पति शासनकर्ता उपेक्षिसी का हे ? ।
साहे उगेचि म्हणसी, माझे बळ येथ काय ते पाहे ? ॥५०॥
खळ जे हे सत्पीडक त्यांची तुज काय राघवा ! भीड ? ।
त्वद्दास तव समक्षचि गांजिति, येणे कसी न ये चीड ?॥५१॥
सिंहासमक्ष त्याच्या बाळाला जाचितील जरि कोले, ।
तरि मग अशास पंचानन मृगपति कोण जाणता बोले ? ॥५२॥
अपराधी सेवक तरि दंडावा स्वामिनेंचि, हे युक्त ।
उक्त श्रवण करुनिया करि मजला संकटांतुनी मुक्त ॥५३॥
श्रीरामचंद्र ! राघव ! रघुवीर ! असेंचि आळवीन तुला ।
संकट वारुनि घडवी माज्या हातूनि या महाक्रतुला ॥५४॥
एकान्ती त्वन्नामें गायिन मधुरस्वरे स्थिरस्वांते ।
संकट वारुनि द्यावे हे मज वरदान जानकीकांते ॥५५॥
या संकटाबरोबर वारी लोकेषणादि अनिवार्य ।
म्हणजे हा दास तुजा जाला लोकत्रयांत कृतकार्य ॥५६॥
अन्नाच्छादन देते दुसरे बा ! कोण सांग विश्वास ।
म्हणताति ’आयुरन्नं प्रयच्छति’ प्राज्ञ, तेथ विश्वास ॥५७॥
त्वद्गुणकीर्तन करितां लज्जा हे पापिणी धरू न गळा; ।
हे ताटकांतका ! हा परमार्थ इणेंचि बुडविला सगळा ॥५८॥
तुजला धरीन ह्रदयी म्हणजे लज्जा पळेलसे वाटे, ।
दाटेल प्रेम तयी शमेल ते ताटका तसी वाटे ॥५९॥
खळ हासतील तेही सोसाया सहनशीलता द्यावी; ।
लावीन मस्तक तुज्या पदी, तुजी भक्ति आत्मविद्या वी. ॥६०॥