संकट वारुनि रामा ! निजगुणकीर्तन करावया योजी ।
आपलिया थोरपणे रामा ! मजला स्वकिंकरी मोजी ॥२१॥
तू जरि न पावसी तरि पाचारू संकटांत मी कवणा ? ।
श्रवणारूढ करुनि हे विनती रक्षी मला पदप्रवणा ॥२२॥
सीतापते ! रघुपते ! विश्वपते ! भूपते ! वदान्यपते ! ।
इंद्रादिकीर्ति तुझिया कीर्तिपुढे तुच्छ सर्वथा लपते ॥२३॥
सोडविले सुर सारे रावणकारागृहांतुनी देवा ! ।
जे तत्सेव्यहि त्याची करीत होते तदाग्रहे सेवा ॥२४॥
देवस्त्रीही दासी केल्या होत्या दशानने दुष्टे ।
त्या सोडवूनि त्यांची चित्ते केली तुवांचि संतुष्टे ॥२५॥
गंधर्वी तुज गावे ते त्याणे लाविले निजस्तवना ।
तव नामधारकाते सोडविले त्वा करूनिया अवना ॥२६॥
त्वच्चरणार्चनतत्पर मुनि वनवासी दशाननत्रस्त ।
त्यास सुखविता जाला प्रभो ! तुजा अभयदानपटु हस्त ॥२७॥
त्वद्भक्त शुद्धकर्मा बिभीषण प्राज्ञ रावणे छळिला ।
येता शरण तुला, त्वा ह्रदयी स्वभुजि धरूनि आवळिला ॥२८॥
वाळीने स्त्री हरिली, मारिलही आपणासि या त्रासे ।
सुग्रीव शरण आला तुज, तो त्वां रक्षिला अनायासे ॥२९॥
ब्रह्मांदिकासि दुर्लभ पदरज ज्याचा अलभ्य तू ऐसा ।
शबरी वर्णादिगुने न बरी तिस पावलासि तू कैसा ? ॥३०॥
गुहनाम निषादपती स्वभक्तिसंपन्न त्यास बंधुपणे ।
त्वां मानिले दयाळा ! दासांचे नाशितोसि ताप पणे ॥३१॥
चरणविलोकनतत्पर वानर आप्तांत राघवा ! गणिले; ।
साधुद्वेषी जे जे कुळतरु त्यांचे समूळही खणिले ॥३२॥
गौतमपत्नी गिळिली होती जे पापतापशापाही ।
ते उद्धरिली जैसी, मज निजकरुणालवे तशा पाही ॥३३॥
रक्षोभीतीपासुनि गाधिजमख रक्षिला जसा राया ! ।
हो सिद्ध तसा संकट मज दीनाचेहि आज साराया ॥३४॥
दंडकवन खळ मर्दुनि निर्भय केले जसे प्रतापाने, ।
गतभय हा शीघ्र करी, जाला बहु विकळ विप्र तापाने ॥३५॥
आलो म्हणुनि शरण तुज, सहजदयेचाचि पूर्ण सागर तू ।
तुजविण कवणा ठायी तापोपशमार्थ आज सांग रतू ? ॥३६॥
तू बाप माय बंधू धणी सुह्रन्मित्र जानकीजाने ! ।
करुनि दया विलयाला अति सत्वर संकटास माजा ने ॥३७॥
श्रीरामा ! सुखधामा ! पावननामा ! स्वभक्तविश्रामा ! ।
कामारिगीतकीर्ते ! करुणामूर्ते ! नको त्यजू आम्हा ॥३८॥
रामा ! धाव, रघुपते ! धाव, विभो ! धाव, राघवा ! धाव; ।
कौतुक काय पहासी आळविता यापरी तुजे नाव ? ॥३९॥
नाव तुजे नावचि या संसारांभोधिला तरायासी, ।
ते ह्रदयी धरुनीही मी का अद्यापि सांग आयासी ? ॥४०॥