पार्थाला कथिले स्वये भगवते नारायणे त्वत्प्रती
व्यासाने ग्रथिले पुराणमुनिने तूते महाभारती ।
अद्वैतामृतवर्षिणी भगवती अष्टादशाध्यायिनी
माते ! त्वत्पदि लीन मीहि भगवद्गीते भवद्वेषिणी ॥१॥
प्रफुल्लपद्माक्ष विशालबुद्धि
साधोनिया भारततैलसिद्धि ।
ज्ञानप्रदीपा धरि विश्वधामी
त्या वंदितो व्यासऋषीधरा मी ॥२॥
उपनिषदततींची कामधेनू पवित्र
मधुर पय तिचे काढिता गोपपुत्र ।
सुमति विजयभोक्ता जाहला वत्सलोभे
अमृत परमगीता दुग्ध हे फार शोभे ॥३॥
झाला जो वसुदेवपुत्र जगती अंकीत सेवका
ज्याने शौर्यबळे क्षणात चाणूरकंसादिका ।
ज्याने तोषविली प्रसादवचने माता स्वये देवकी
वंदी कृष्ण जगद्गुरू सविनये मी तो असा देव की ॥४॥
भीष्म द्रोण तटे , जयद्रथ जली , गांधार पाषाणसे
शल्यग्राहवती , प्रवाह कृप हा , की कर्ण सीमा दिसे ।
अश्वत्थामाविकर्ण नक्र , भवरे दुर्योधनादि वरी
गेले पांडव पार ही रणनदी श्रीकृष्ण अंबेकरी ॥५॥
व्यासाचे वचनारविंद फुलले गीतार्थसद्गंधित
नानासुंदर केसरे हरिकथासंबोधने बोधित ।
होती सज्जनभृंग हर्षित मधु प्राशुनि लोकी पहा
वाटे भारतपद्म हे कलिमलप्रध्वंसकारी महा ॥६॥
करि पटू वचनी दृढ जी मुके , अपद ही चढवी गिरि कौतुके ।
अशि अनंत कृपा नमितो तया , परम सौख्यद माधवराजया ॥७॥
धाता की वरूणेंद्र रुद्र मरुत स्तोत्रे जया बाहती
गाती वेदपदक्रमोपनिषदे ज्या सामवेदी किती ।
योगी ध्यान धरुनि पाहती मनी ज्या नित्य विश्वंभरा
ज्याचा अंत नसे सुरासुरगणा त्या वंदितो ईश्वरा ॥८॥