श्रीगणेशाय नमः ॥
जन्मेजय राजा भारती ॥ वैशंपायन वेदमूर्ती ॥
या दोघांसी सुखसंगती ॥ घडली येकीं ॥१॥
या दोहींचा वाक्संबंधु ॥ प्रेमसुखाचा अनुवादु ॥
तो ऐका हो आनंदु ॥ हरिकथेचा ॥२॥
जैसा गगनीं सुधांशु ॥ कमळा मेळवी अंशें अंशु ॥
कीं सागरीं होय उल्हासु ॥ चंद्रोदयीं ॥३॥
जन्मेजय राजा श्रोता ॥ आणि वैशंपायन वक्ता ॥
ह्मणे राया हे कृष्णकथा ॥ तापत्रयहारिणी ॥४॥
मग राव ह्मणे ऋषेश्वरा ॥ कृष्णें सांडिली मथुरा ॥
सिंधुतीरीं कां समग्रां ॥ नेलें यादवांसी ॥५॥
येवढी सांडूनि वसुंधरा ॥ सप्तद्वीपा महापुरा ॥
ते सांडूनि सिंधुतीरा ॥ कां गेले देव ॥६॥
हें कैसें जाहलें चरित्र ॥ तें सांगाजी सविस्तर ॥
हे कथा परम पवित्र ॥ सांगा मज ॥७॥
तंव ह्मणे वैशंपायन ॥ जरासंध उदेला दारुण ॥
तया भेणें नारायण ॥ निघाला सागरीं ॥८॥
तेणें सत्रा घाले घातले ॥ दारुण युद्धातें केलें ॥
तेणें भेणें वसविलें ॥ द्वारकापुर ॥९॥
तरी ऐसें जाहलें श्रीधरा ॥ तुवां पुसिलें या चरित्रा ॥
राहणें जाहलें शार्ङगधरा ॥ ऐशियास्तव ॥१०॥
तंव तो ह्मणे भारत ॥ हा मज सांगा वृत्तांत॥
कीं कृष्णजरासंधा अनर्थ ॥ वाढला कां ॥११॥
मग ह्मणे वैशंपायन ॥ कंस उग्रसेनाचा नंदन ॥
तो मारिला महा दारुण ॥ दुराचारी ॥१२॥
कृष्ण राजा ह्मणे मामा ॥ परि श्रुत असे पुरुषोत्तमा ॥
तो मारोनि राज्यधर्मा ॥ स्थापिला उग्रसेन ॥१३॥
ऋषीस पुसे जन्मेजयो ॥ येवढा ज्ञाता कृष्णदेवो ॥
तरि मातुळा मारोनि जयो ॥ मिरवों नये ॥१४॥
मग ह्मणे मुनीश्वर ॥ हा मातुळ नोहे गा असुर ॥
दमीलदैत्याचा कुमर ॥ कंस जाण ॥१५॥
हें श्रुत असे नारदा ॥ तेणें सांगितलें गोविंदा ॥
ह्मणोनि नाहीं गा बाधा ॥ कंसवधाची ॥१६॥
कोणे एके शुभकाळीं ॥ वसंत बाणला वनस्थळीं ॥
तंव खेळावया जळकेली ॥ आला उग्रसेन ॥१७॥
इकडे घरीं त्याची वनिता ॥ आणिकही स्त्रिया बहुता ॥
क्रीडा करितां नृपनाथा ॥ क्रमिले दिवस ॥१८॥
स्त्री जाणोनि रजस्वली ॥ राव गेला खेळों व्याहाळी ॥
तंव दमील आला तयेस्थळीं ॥ सत्वरगती ॥१९॥
धरोनि उग्रसेनाचा वेष ॥ उभा ठाकला सन्मुख॥
ह्मणे देईं सुरतसुख ॥ सुंदरी मज ॥२०॥
मग ह्मणे प्राणेश्वरी ॥ मी तंव असे अनधिकारी ॥
ह्मणोनि हें कर्म असुरी॥ करुं नये कीं ॥२१॥
हें तुह्मां असे विदित ॥ सैन्य सांडोनि आलेति धांवत ॥
ह्मणोनि होय विस्मित॥ मनामाजी ॥२२॥
मग बोलिला असुर ॥ हा काहीं न करीं विचार ॥
मज उपजला विरहज्वर ॥ तवसंगाचा ॥२३॥
व्यतीपात भद्रा कुहरीं॥ अग्नि लागे जरी मंदिरीं ॥
तरी जीवन तयावरी ॥ सांडूं नये कीं ॥२४॥
ऐसी अनेकां उत्तरीं ॥ वश करोनि नानापरी ॥
मग भोगिली सुंदरी॥ दमीलदैत्यें ॥२५॥
मग सरला रतिविलास ॥ तोचि गर्भ राहिला कंस ॥
असुरें धरिला दैत्यवेष ॥ तेथोनि निघतां ॥२६॥
पाहतां ह्मणे कंसमाता ॥ मी तो सत्य पतिव्रता ॥
प्राण सांडीन रे आतां ॥ तुजवरी दैत्या ॥२७॥
तयेसि ह्मणे असुर ॥ पतिव्रता तूं निर्धार॥
कीं त्वां भोगिला भ्रतार ॥ पतिवेषेंची ॥२८॥
परि तुज लाधेल जो सुत ॥ महाकाळासि तो अजित ॥
येरी ह्मणे तववंशनिःपात ॥ करील देवो ॥२९॥
ऐसा हा दैत्यनंदन ॥ तें जाणे पूर्ण श्रीकृष्ण ॥
ह्मणोनि कंस वधोनि उग्रसेन ॥ स्थापिला भद्रीं ॥३०॥
पुढें भेटलीं मातापिता ॥ तंव आठवर्षें कृष्णनाथा ॥
मग व्रतबंध जाहला उभयतां ॥ रामकृष्णासी ॥३१॥
करावया विद्या पठण ॥ उज्जनीस आले दोघेजण ॥
तेथें सेविले गुरुचरण ॥ सांदीपनाचे ॥३२॥
दोघे जाहले विद्यार्थी ॥ तिसरा सुदामा सांगाती ॥
चौसष्ट दिवशीं वेदश्रुती ॥ जाहलीं शास्त्रें ॥३३॥
मग लागोनि गुरुचरणा ॥ विनवीतसे कृष्णराणा ॥
कांहीं मागा जी गुरुदक्षिणा ॥ गुरुपणाची ॥३४॥
तो जाणितला ऐसे चिन्हीं ॥ कृष्ण वोळखिला सांदीपनीं ॥
मग बोलिला आल्हादवचनीं ॥ कृष्णाप्रती ॥३५॥
ह्मणे सरस्वतीसागरतीरीं ॥ तेथें प्रभास पुण्यक्षेत्रीं ॥
पोंहतां नेला जळचरीं ॥ पुत्र माझा ॥३६॥
तोचि द्यावा गुरुदक्षिणा ॥ येर सर्व असे कृष्णा ॥
तिहींप्रकारिंचे ऋणा ॥ सोडवीं बापा ॥३७॥
ऐकतां निघाला कृष्णराणा ॥ सिंधूसि करी विज्ञापना ॥
ह्मणे देईंगा नंदना ॥ सांदीपनाचिया ॥३८॥
मग तयासि ह्मणे सागर ॥ पांचजन्य शंखासुर ॥
तेणें नेला ब्रह्मकुमर ॥ उदकामाजी ॥३९॥
सागरीं प्रवेशला हरी ॥ शंखा धांडोळिलें नानापरी ॥
तंव देखिला दुराचारी ॥ पांचजन्य ॥४०॥
शोधोनियां सर्व सिंधु ॥ पांचजन्याचा केला वधु ॥
उदर चिरोनि पाहे गोविंदु ॥ ब्रह्मबाळकासी ॥४१॥
परि तयासि न देखे उदरीं ॥ मग तेंचि वाद्य घेवोनि करीं ॥
शंख स्फुरोनि विचारी ॥ मनामाजी॥४२॥
तंव तया ब्रह्मबालका ॥ यमें नेलें यमलोका ॥
ऐसे जाणितलें विवेका ॥ नारायणें ॥४३॥
कृष्ण गेला यमाप्रती ॥ तंव शरण आला दक्षिणापती ॥
कर जोडोनि विनंती ॥ करीत असे ॥४४॥
यमासि बोले गोपिनाथ ॥ देईंरे सांदीपनाचा सुत ॥
येरें आणोनि त्वरित ॥ दीधला पुत्र ॥४५॥
परतोनि आला कृष्णराणा ॥ पुत्र दीधला गुरुदक्षिणा ॥
मग वंदोनि गुरुचरणा ॥ आला मथुरे ॥४६॥
इकडे कंसाचिया नारी ॥ जरासंधाच्या कुमरी ॥
दोघी गेल्या आपुले माहेरीं ॥ पितयापासीं ॥४७॥
सांगितली हरीची विवंचना ॥ राज्य दीधलें उग्रसेना ॥
कंसासि करोनि अश्रुसिंचना ॥ आलों आह्मीं ॥४८॥
तुजसारिखा असतां पिता ॥ आह्मां वैधव्य आलें ताता ॥
तरि काष्ठें खाऊं आतां ॥ तुजदेखतां ॥४९॥
मग तयांसि ह्मणे जरासंध ॥ इतुका न करावा खेद ॥
आतां तोडीन मूळकंद ॥ यादवांचा ॥५०॥
हा मारुनि मथुरादेश ॥ अंगप्रौढीं करुं उद्वस ॥
तैं कुडाविला जाणा कंस ॥ पति तुमचा ॥५१॥
मग मांडिला प्रबोधु ॥ सैन्य मेळवी जरासंधु ॥
जाणों उलथला जळसिंधु ॥ सैन्यवेषें ॥५२॥
शाल्व दमघोष जरासंध ॥ पौंड्रक वासुदेव महामद ॥
येकलव्य अंगुष्ठछेद ॥ द्रोणशिष्य तो ॥५३॥
दंतवक्र विदूरथ ॥ कलिंगरावो अद्भुत ॥
दुसरा काशीश्वर विख्यात ॥ महाबाहो ॥५४॥
आणिक पृथ्वीचे भूपाळ ॥ सैन्येंसिं आणिले सकळ ॥
तेवीस अक्षौहिणी दळ ॥ गणती त्याची ॥५५॥
तंव मथुरे आला नारदु ॥ कृष्णासि करी अनुवादु ॥
ह्मणे तुह्मांवरी जरासंधु ॥ कोपोनि आला ॥५६॥
तेणें लोक जाहले सावध ॥ तंव आला जरासंध ॥
नगर वेढोनि केला प्रबंध ॥ यादवांशीं ॥५७॥
सुटले अश्वांचे किंकाट थोर ॥ मध्यें धनुष्यांचे टणत्कार ॥
रणवाद्यांचेनि अंबर ॥ दुमदुमिलें ॥५८॥
येकमेकांसि हांकारित ॥ नगर अवघें खळबळत ॥
यादव झाले भयभीत ॥ बापुडे ते ॥५९॥
मग वर्षले शिळाशिखरीं ॥ जैसा कां गोवर्धनगिरी ॥
तैसी मांडिली महामारी ॥ मथुरेवरी ॥६०॥
रात्रीमाजी राखिलें नगर ॥ तंव पूर्वेसि फुटले रविकर ॥
मग देखिलें सैन्य समग्र ॥ श्रीकृष्णदेवें ॥६१॥
झोंबती वीर चहूंकडां ॥ अग्नि टाकिती धडाधडां ॥
गाई फोडिती हंबरडा ॥ नगरामाजी ॥६२॥
लोक ह्मणती गेली मथुरा ॥ वित्तेंसीं सांपडलों तस्करां ॥
वायां मारिलें कंसासुरा ॥ कृष्णा तुवां ॥६३॥
येक ह्मणती अज्ञान केवळ ॥ आतां होवोनि ठेलें बाळ ॥
यदूचें मारविलें कुळ ॥ कृष्णा तुवां ॥६४॥
येक ह्मणती गोकुळा ॥ येणें मारविलें महाबळां ॥
तें काय यमुनेजळा ॥ वाहावलें ॥६५॥
तंव बळदेव बोले गोविंदा ॥ लोक बोलती अपवादा ॥
तुह्मीं आवरावें जरासंधा ॥ मी मारीन सैन्य ॥६६॥
तंव शार्ङगधनुष्य भाते ॥ हल मुसळ धाडिलें सुरनाथें ॥
परि हरिवंशींचिये कथे ॥ असे गरुड ॥६७॥
सैन्यासि देवोनि नाभिकार ॥ निघाले कृष्णबळिभद्र ॥
जाणों त्रिपुरारी महारुद्र ॥ कोपला जैसा ॥६८॥
हाणीत चालिले यदुकुमर ॥ जैसे कमळांवरी कुंजर ॥
आणि कापित सुटलें चक्र ॥ तया सैन्यासी ॥६९॥
येक फुटलें बाणसर ॥ तें आंगीं जाहलें धुसार ॥
जाणों फडा काढिती विखार ॥ रणभूमीसी ॥७०॥
मग फुटला सैन्यसागर ॥ लोटले अशुद्धांचे पुर ॥
तो रणसागरींचा पोहणार ॥ कृष्णदेवो ॥७१॥
मोडला जाणोनि कटकबंध ॥ मग धांवला जरासंध ॥
तंव उठावला हलायुध ॥ तयावरी ॥७२॥
दोघे नवनागसहस्त्रबळी ॥ परि हे उपमा थोडी समेळीं ॥
दोघां मांडली हातफळी ॥ उसणघायीं ॥७३॥
कोपोनियां हालयुध ॥ मुसळें हाणिला जरासंध ॥
तंव अंबरीं जाहला शब्द ॥ नको नको गा ॥७४॥
तुमचेनि नाहीं यासि मरण ॥ वायां जाईल मुसळसंधान ॥
मग वोसरले आपण ॥ हरिवंशमतें ॥७५॥
श्रीभागवतींचा अनुवाद ॥ जीवंत धरिला जरासंध ॥
वरुणपाशीं बांधिला सुबुद्ध ॥ बळिभद्र देवें ॥७६॥
करोनि सैन्याची बोहरी ॥ जरासंधा सोडवी श्रीहरी ॥
ऐसा सत्रावेळां याचिपरी ॥ आला जरासंध ॥७७॥
बलभद्रासि ह्मणे मुरारी ॥ हा आणील पृथ्वीचे वैरी ॥
तुह्मासि देईल आखरीं ॥ सांभाळुनी ॥७८॥
एक पडिले समरंगणीं ॥ ते गेले स्वर्गभुवनीं ॥
एक पळाले जीव घेवोनी ॥ देशाप्रती ॥७९॥
मग तो गेला जरासंध ॥ मागुती घेतला कटकबंध ॥
तंव तो ऐकिला भेद ॥ यादवीं सकळीं ॥८०॥
यादवांसि ह्मणे विकद्रु ॥ आतां न धरवे धीरु ॥
जैं जाहले कृष्णबळिभद्रु ॥ तैंचिसर्व अनर्थ ॥८१॥
आजि सत्रावरुषेंवरी ॥ झाली देशाची बोहरी ॥
उद्वस झाली मथुरानगरी ॥ यांचेनि योगें ॥८२॥
हे न मारिते कंसासुरा ॥ तरी जरासंध कां मोडिता मथुरा ॥
आतां आपुला पाठिवारा ॥ करुं सकळ ॥८३॥
हे हरिवंशींची कथा ॥ श्रुत जाहलें गोपिनाथा ॥
मग विनविलें समस्तां ॥ रामकृष्णें ॥८४॥
विकद्रूसि ह्मणे बळदेवो ॥ आमुचेनि तुह्मां उपद्रवो ॥
तरि आतां सांभाळा गांवो ॥ आपुला तुह्मी ॥८५॥
मग निकट दक्षिणेच्या मोहरा ॥ आले कर्हाड कोल्हापुरा ॥
मार्गीं भेटले महावीरा ॥ परशुरामासी ॥८६॥
हातीं मिरवे कामधेनु ॥ खांदी परम धनुष्यबाणु ॥
वटवृक्षातळीं भार्गवनंदनु ॥ देखिला कृष्णें ॥८७॥
मग धांवोनि लागला पायीं ॥ येरें आलिंगिला दोहीं बाहीं ॥
जाणों चंद्रार्कां लवलाहीं ॥ जाहली भेटी ॥८८॥
हरि ह्मणे गा अविनाशा ॥ जरासंधें घातला वळसा ॥
ह्मणोनि आलों वनवासा ॥ तुजपाशीं ॥८९॥
मग ह्मणे भृगुनंदन ॥ तूं सहस्त्रपाणी सहस्त्रनयन ॥
हें मजसीं कां लपवोन ॥ बोलसी कृष्णा ॥९०॥
तूं सच्चिदानंदघन ॥ बाह्याभ्यंतरीं परिपूर्ण ॥
तुझें पाविजे दर्शन ॥ भक्तिभाग्यें ॥९१॥
जैसें शीतकाळीं मुरे शीत ॥ तैसें तूं ब्रह्म मूर्तिमंत ॥
सर्वांभूती अससी व्याप्त ॥ तूंचि देवा ॥९२॥
येकब्रह्मगोळ शिखरीं ॥ चोदा भुवनें तुह्मां उदरीं ॥
तरी आतां कैचे वैरी ॥ तुजसीं येर ॥९३॥
जरासंधाचेनि भेणें ॥ तुवां वनवास घेणें ॥
तरी कर्पुराचेनि बाणें ॥ धाके अग्नि कैसा ॥९४॥
तुवां केलासे अनुग्रहो ॥ आह्मां भेटीचा धरिला मोहो ॥
तुझी लीला वळखणें ठावो ॥ तूंचि जाणसी ॥९५॥
मग सारोनि नित्यनेम ॥ कामधेनु दुही परशुराम ॥
तया क्षीरामृतें कृष्णराम ॥ आरोगिते जाहले ॥९६॥
तयांसि ह्मणे मुनिरावो ॥ कर्हाड हा तुमचाचि ठावो ॥
येथें असे श्रृगालवासुदेवो ॥ तुमचेनि वेषें ॥९७॥
तो महादुष्ट दुराचारी ॥ चतुर्भुज जाहला कुसरी ॥
दोन सिद्धी दोन कुहरीं ॥ द्वारकेचे ॥९८॥
तयाचा तूं करीं निःपात ॥ भद्रीं बैसवीं त्याचा सुत ॥
पैल गोमाचल पर्वत ॥ तेथें रहावें तुह्मी ॥९९॥
तो उंच महापर्वत ॥ इंद्रासि परम अजित ॥
सूर्याचा अडके रथ ॥ भ्रमण करितां ॥१००॥
मग तो करावया भूमिगत ॥ ह्मणोनि आला गोपिनाथ ॥
जरासंधा भेणें वृत्तांत ॥ जाहला हा ॥१॥
संतोषोनि भृगुपती ॥ परस्परें जाहली स्तुती ॥
मग गेला सागराप्रती ॥ वैतरणीसी ॥२॥
इकडे हरि आला श्रृगालपुरीं ॥ शंख त्राहाटिला वक्रीं ॥
तंव ऐकिलें बाहेरी ॥ श्रृगालवासुदेवें ॥३॥
तेणें देखिला यदुराज ॥ ह्मणे हा कैंचा चतुर्भुज ॥
शंखचक्रगदाविराज ॥ मीचि असें ॥४॥
मग तयासि ह्मणे मुरारी ॥ वेगें सांडीं आमुची नगरी ॥
जाईं जाईं रे बाहेरी ॥ बाळकेंसीं ॥५॥
बळदेव तयासि बोलत ॥ ह्मणे त्यजीं रे आमुचे हस्त ॥
ते दीधलिया राज्य स्वस्थ ॥ भोगीं तूं ॥६॥
तंव तो ह्मणे रे गोवळा ॥ हें कां बोलतोसि बरळा ॥
मज कोप आलिया श्रृंगाळा ॥ तुज राखे कवण ॥७॥
ह्मणोनि आला समरंगणीं ॥ हरीसि विंधिला अमित बाणीं ॥
परि तो धनुर्धरशिरोमणी ॥ वारी वेगें ॥८॥
मग कृष्णें सोडिलें चक्र ॥ भुजा निवटोनि पाडिलें शिर ॥
कीं गजासि लागतां महाविखार ॥ उरे केवीं ॥९॥
तंव तयाची मुख्यराणी ॥ येवोनि लागली हरिचरणीं ॥
पति दुष्टभावाची करणी ॥ भोगिली तयेनें ॥११०॥
ह्मणोनि पुढें घातला कुमर ॥ ह्मणे हा तुमचा जी किंकर ॥
तुमचेंचि हें पूर्वील नगर ॥ परि रक्षूं आह्मीं ॥११॥
मग तो भक्तराजकृपाळु ॥ दैत्यदानवां वडवानळु ॥
तेथें स्थापितसे बाळु ॥ श्रृगाळाचा ॥१२॥
इकडे ऐकिलें जरासंधें ॥ कीं मथुरा सांडिली गोविंदें ॥
ते दक्षिणेस गेले भेदें ॥ रामकृष्ण ॥१३॥
मग त्वरें सांडिली मथुरा ॥ आले दक्षिणेच्या मोहरा ॥
तयांसि देखतां डोंगरा ॥ वेंधले देव ॥१४॥
हरुषें ह्मणे जरासंध ॥ आतां सांपडला गोविंद ॥
मग घातला कटकबंध॥ गोमाचळासी ॥१५॥
राजे घातले पर्वताभागीं ॥ तृण दारु रचिलीं वेगीं ॥
भोंवती लाविली आगी ॥ पर्वतासी ॥१६॥
जाणों उघडिला तृतीयनेत्र ॥ तेंविं प्रगटला अंगार ॥
शिळा सांडितसे डोंगर ॥ अग्निभेणें ॥१७॥
अग्निज्वाळांचेनि धाकें ॥ पशुपक्षी वानरादिकें ॥
शिरीं चढलीं अनेकें ॥ तया प्रळयीं ॥१८॥
मग आयुधें चिंती श्रीपती ॥ तंव तीं धाडी सुरपती ॥
शस्त्रें आलिया हातीं ॥ उडाले दोघे ॥१९॥
जैसा सिंधु उल्लंघी वायुपुत्र ॥ तैसा कटकीं पडला बळिभद्र ॥
जाणों लंकेमाजी वानर ॥ पेटला महामारी॥१२०॥
बापरे वीरशिरोमणी ॥ येकला वीर तेवीस क्षोणी ॥
मारीत चालिला समरंगणीं ॥ गजभारांसी ॥२१॥
भंगला देखोनि कटकबंध ॥ वेगें धांवला जरासंध ॥
जैसा भीम आणि सिंध ॥ प्रतापरुद्र ॥२२॥
राम आणि जरासंध ॥ मिळाले जाणोनि गोविंद ॥
हरावया सकळांचा खेद ॥ रचिला मंत्र ॥२३॥
पर्वत चुरिला पायांतळीं ॥ गोमंत घातला पाताळीं ॥
अग्नि ग्रासिला कल्लोळीं ॥ सागराच्या ॥२४॥
येवढें आख्यान केलें हरी ॥ तें गोवें बोलिजे सिंधुतीरीं ॥
मग चक्र घेवोनि महामारीं ॥ निघाला कृष्ण ॥२५॥
केले धडमुंडांचे निःपात ॥ येरजीवां होतसे विपरीत ॥
त्यांसि होवोनि चारी हात ॥ जाती वैकुंठीं ॥२६॥
नेतां शिणलीं विमानें ॥ एक पळाले जीवभेणें ॥
परि रामजरासंधाचें उणें ॥ मांडिलें युद्ध ॥२७॥
येकमेकां हाणिती कोडें ॥ कोपें टाकिती धोंडी झाडें ॥
मुसळ उचलिलें सहस्त्रफडें ॥ हाणावयासी ॥२८॥
तंव अंबरीं जाहला शब्द ॥ नको नको बळदेवा खेद ॥
तुझेनि हस्तें नाहीं वध ॥ जरासंधासी ॥२९॥
मग वोहोटला रणसिंधु ॥ देशा गेला जरसंधु ॥
तेथोनि आले रामगोविंदु ॥ मथुरे प्रती ॥१३०॥
तंव मुनीसि ह्मणे नृपनाथ ॥ दक्षिणेसि कां गेला अनंत ॥
गोमंत केला पाताळवंत ॥ काय कारण ॥३१॥
मग मुनि बोले वचन ॥ गोमंत गगनचुंबित वदन ॥
सूर्यासि करितां भ्रमण ॥ अडखळे रथ ॥३२॥
तें सूर्यें कथिलें इंद्रा ॥ तेणें वज्र घातलें गिरिवरा ॥
परि त्वचामात्रही नरेंद्रा ॥ न तुटे त्याची ॥३३॥
ऐसा तो गोमंताचळु ॥ तेणें इंद्र केला निर्बळु॥
ह्मणोनि आला गोपाळु ॥ दाटावयासी ॥३४॥
आतां असो हे गोमंतकथा ॥ काळयवन येईल आतां ॥
तें ऐकावें श्रोतां ॥ ह्मणे कृष्णयाज्ञवल्की ॥३५॥
इति श्रीकथाकल्पतरु ॥ द्वितीयस्तबक मनोहरु ॥
जरासंधआख्यानप्रकारु ॥ द्वितीयोऽध्यायीं कथियेला ॥१३६॥
श्रीरुक्मिणीरमणार्पणमस्तु ॥
॥ इति द्वितीयोऽध्यायः समाप्तः ॥