नैवान्यतः परिभवोऽस्य भवेत्कथंचिन्मत्यंश्रयस्य विभवोन्नहनस्य नित्यम् ।
अन्तःकलिं यदुकुलस्य विधाय वेणुस्तम्बस्य वह्निमिव शान्तमुपैमि धाम ॥४॥
मज गेलिया निजधामा । हेचि प्रवर्तती अधर्मा ।
श्रियोन्नत अतिगर्व महिमा। मुख्य अकर्मा निजहेतु ॥२८॥
हे मद्बळें अतिप्रबळ । अतिरथी झाले सकळ ।
यांसि अप्रतिमल्ल दिग्मंडळ । यांतें दमिता केवळ मी एकु ॥२९॥
हे नाटोपती इंद्रादि देवां । दैत्य-राक्षसां कां दानवां ।
शेखीं निर्दाळावया यादवां । मागुतें मज तेव्हां पडेल येणें ॥२३०॥
तरी आतांचि आपुले दिठी । कुळ बांधूं काळगांठीं ।
ऐसा विचार जगजेठी । निश्चयें पोटीं दृढ केला ॥३१॥
यदुवंश-वंशजाळी । वाढली श्रीकृष्णकृपाजळीं ।
तेथें अवकृपेची इंगळी । ऋषिशापमेळीं कपटें पडली ॥३२॥
ते मुळी पेटली श्रीकृष्णसंकल्पें । धडाडली ब्रह्मशापें ।
ते स्वजनविरोधरुपें । काळाग्निकोपें नाशील ॥३३॥
ऐसें यावकुळनिर्दळण । करुनियां स्वयें श्रीकृष्ण ।
निरसूनि निजधामा गमन । स्वलीला आपण करुं इच्छी ॥३४॥