तुळसी वृंदावनी उभा तो ब्राह्मण । पुसे घरीं कोण आहे बाई ॥१॥
कोणाचें हें घर दिसतें साजिरें । मुलें आणि लेंकुरें काय आहे ॥२॥
ऐकोनी उत्तर चोखियाची कांता । प्रेमजळ नेत्रा भरियेले ॥३॥
म्हणे घरधन्यासी विठोबाचा छंद । आठविती गोविंद रात्रंदिवस ॥४॥
संसारी सुख नाहीं अणुमात्र । सदा अहोरात्र हाय हाय ॥५॥
पोटीही संतान न देखेची कांही । वायां जन्म पाहीं झाला माझा ॥६॥
वंका म्हणे ऐस बोलोनीयां मात । घाली दंडवत ब्राम्हणासी ॥७॥