प्रसंग दुसरा - प्रसंग समाप्त

जीव निद्रा पळोन जाय तत्त्वतां । प्रेमें लागे उन्मनी अवस्‍था । तें मज सांगावें जीं प्रेम महंता । गुह्य मायबापा ॥१०१॥
आतां ऐक पां एकांतीचा उद्गार । बोले सद्‌गुरु होऊनि उदार । प्रकट न करावें जनाभितर । संत कोपतील तूंतें ॥१०२॥
प्रसंग पहिल्‍यापासूनि दुसरा । समाप्त आरंभिला तिसरा । सावध अनुभवी अनुसरा । शेख महंमद म्‍हणे ॥१०३॥
सद्‌गुरु म्‍हणजे शेख महंमदास । तिसरे प्रसंगीं होऊनियां उदास । काय पुसणार तें मज पूस । ‘ना-भी’कार दिधला ॥१०४॥