प्रसंग पहिला - ‘म’ कार

वर्णना कर जोडुनी । सद्भाव धरूनियां मनीं । प्रेम दुणावलं तत्त्व धरुनी । बोधी बोधाचें परियेसा ॥२३॥
‘म’ मार्गे मार्ग दाविला मज । यालागीं वंदिला सद्‌गुरुराज । संतीं निरोपिलें ब्रह्मबीज । श्रवणीं माझे ॥२४॥
महद माया निरसिली जेणें । दाविलें निराभास ठेवणें । मग तीं लोपली दर्शनें । द्वैतपणाचीं ॥२५॥
जैसें सन्मुख पाहातं दर्पण । सन्मुख देखिजे आपण । तैसें सद्‌गुरु पाहाणेपण । पाठ पोट नाहीं ॥२६॥
आतां माझें नमन जीं सद्‌गुरु । करावा पतितांचा अंगिकारु । तुम्‍ही महा वरिष्‍ठ दिगंबरु । दीन तारक दुजे ॥२७॥
मानापमानावेगळे केलें । शिष्‍यत्‍व लोपवूनि गुरुत्‍व दीधलें। परि म्‍यां पाहिजे जतन केलें । कृपेनें तुमचिये ॥२८॥
मायबापांचा अठवितां उपकार । त्‍यांनी हा वाढविला संसार । परि भवमोचकाचा विचार । नेणतीच कांहीं ॥२९॥
ममता धरूनियां विस्‍तार । केला लक्ष चौर्‍यांशी कारभार । तितुके ठायीं विषय विष अपार । मज भोवणें लागलें ॥३०॥
‘म’ अक्षर केवळ जाणा । त्‍यांत वर्णिला सद्‌गुरुराणा । पुढें योगेश्र्वरांच्या स्‍तवना । आरंभ केला ॥३१॥
मग सद्‌गुरु म्‍हणे शेख महंमद । तुंवा माता पिता वंदिजे शुद्ध । हा ऐके पां माझा शब्‍द । सगुण सुता ॥३२॥