सुदामचरित्र - भाग २१ ते २५

२१.
देखिला सांवळा राजा द्वारकेचा । सर्वही सुखाचा ठेवा दिसे ॥१॥
माथां तो मुगुट कुंडलें श्रवणीं । प्रभा दिनमणी तुच्छ जेथें ॥२॥
कोटी मन्मथांची झाडणी करावी । ऐसी ते बरवी अंगकांती ॥३॥
श्रीमुख शोभलें पूर्णचंद्रा ऐसें । देखतांचि दोष सर्व जाती ॥४॥
केशराची उटी कस्तुरी मळवटी । माळ रुळे कंठीं वैजयंती ॥५॥
श्रीवच्छलांछन मुद्रिका भूषण । झळकती आन भुजादंड ॥६॥
नामा म्हणे ऐसा देखियेला देव । तयाचा अनुभव काय वानूं ॥७॥
२२.
देखिला सुदामा आपुल्या नयनीं । मग चक्रपाणी उठे त्वरें ॥१॥
सिंहासना खालीं टाकोनियां उडी । कर द्वय जोडी नमनालागीं ॥२॥
भेटूनियां तेव्हां धरिला हस्तकीं । बैसवी  मंचकीं वैडुर्याच्या ॥३॥
म्हणे रुक्मिणीसी आणीं उदकाला । पुजूं या द्विजाला सन्मानेंसी ॥४॥
नामा म्हणे देवें चरण प्रक्षाळिले । आंचळीं पुसीले आपुलिया ॥५॥
२३.
स्नानालागीं उठा म्हणे नारायण । आणविलें उष्ण पाणी तेव्हां ॥१॥
सोळा सहस्र स्त्रिया उटणीं लाविती । अक्षवाण आरती करिताती ॥२॥
करविलें स्नान पतिबंर परिधान । अलंकार भूषणें दिल्हीं त्यासीं ॥३॥
स्वइच्छा भोजन वाढिलें तयासी । नामाही पंक्तिसी बैसविला ॥४॥
२४.
सोळा सहस्र ताटें द्विजालागीं आलीं । अमृताची गेली चवी तेव्हां ॥१॥
पक्कान्नाचा तरी वाढवूं विस्तार । होईल उशीर कथेलागीं ॥२॥
हरिरुचि जेवण सुदामा जेविला । वेगीं आंचवला संसारासी ॥३॥
नामा म्हणे त्यासी देवें दिल्या विडा । रंगला तो जोडा वैराग्याचा ॥४॥
२५.
काय वहिनीनें दिधलें आम्हांसी । दाखवा वेगेसी कृष्ण म्हणे ॥१॥
सोडियेली तेव्हां मुष्टी तंदुळिका । रुक्मीणीनाइका पुढें ठेवी ॥२॥
घेऊनि ते पोहे मुखामाजी टाकी । मागे ते भीमकी धरोनी हात ॥३॥
ब्रम्हदिक देव उभे पोह्यांसाठीं । नाहीं त्या लल्लाटीं नामा म्हणे ॥४॥