सुदामचरित्र - भाग ६ ते १०

६.
ऐकतां वचन मानेलें तयासी । पुढें कल्पनेसी ठाव नाहीं ॥१॥
तेथें म्यां मागावें हें कांहीं न कळे । निवतील डोळे दर्शनानें ॥२॥
परी तया भेटी न्यावें कांहींबाहीं । परंतु तें नाहीं लेश घरीं ॥३॥
नामा म्हणे द्विज वांच्छी दरुषण । रिकाम्या हातानें जातां लाजे ॥४॥
७.
जाणबला भाव तया सुंदरीसी । म्हणते पतीसी नम्रतेनें ॥१॥
जावें आतां तुम्हीं देवाचे भेटीसी । उठली वेगेंसी सन्मानानें ॥२॥
आणितें मागुनी भक्तीचें भातुकें । जेणें यदुनायक तोष पावे ॥३॥
नामा म्हणे घरीं पदार्थ तो नाहीं । प्रेमच तो पाहीं उगवला ॥४॥
८.
पाहे चहूंकडे धुंडोनि सुंदरी । देखे मुष्टी चारी तंदुळिका ॥१॥
तोचि शुद्धभाव उगवला पुढें । सर्वही तें कोडें देवालागीं ॥२॥
अहं सोहं वृत्ति तेथें एक झाली । द्दष्टीनें देखिली पोह्यांकडे ॥३॥
नामा म्हणे सर्वरूपीं नारायण । बोलाया कारण नाहीं तेथें ॥४॥
९.
तेचि भक्तिभावें पतीपुढें ठेवी । पाहोनी गौरवी ब्रम्हनिष्ठा ॥१॥
तया योग्य नव्हेचि गे हा पदार्थ । आमुचिया आर्त तुळसीदळ ॥२॥
द्रौपदीच्यासाठीं भाजीपान खाये । तेणें त्याची काय भूक गेली ॥३॥
नामा म्हणे हें तो कोड कौतुक । थोडेंहि अधिक देव करी ॥४॥
१०.
शुद्ध भावार्थचे पाहोनियां पाहे । आनंदला भाव योगियाचा ॥१॥
म्हणे आतां भेटूं बाळमित्न हरि । भक्ताचा कैवारी । कृष्णनाथ ॥२॥
बांधावया वस्त्र केवळ जर्जर । त्यामाजी न थरे गुंडळितां ॥३॥
नामा म्हणे द्विज आनंद पावला । मुहूर्त नेमियेला प्रयाणासी ॥४॥