भक्तवत्सलता - अभंग ९१ ते ९५

९१.
देऊनि भातुकें गळां घाली मिठी । सखा जगजेठी भक्ती भावा ॥१॥
आधार करोनि राहिले पंढरीं । तेथें निरंतरीं प्रेम दावी ॥२॥
नामा ह्मणे सेवा करोनियां शुद्ध । संसार संबंध नाहीं तया ॥३॥

९२.
कोल्हीं कय कोल्हीं होती जड । तैसें तुझें मज मिळालें असे वाड ॥१॥
आंधळें मुकें कानीं नायके । त्यासी काय जननी पोसूं न शके ॥२॥
नामा म्हणे केशव क्रुपेचा सागरु । जयाचा जारु तयासींच भारु ॥३॥

९३.
योगी हे शिणती तुझिये प्राप्तिलागीं । नातुडसी जगीं कवणासी ॥१॥
एक जटा नखेम स्वयें वाढविती । दिगंबर होती एक देवा ॥२॥
त्यांसी तुझी भेटी नव्हेचि कल्पांतीं । अखंड शिणती साधनानें ॥३॥
आमचे सन्निध सर्वदा राहसी । आमच्या भाग्यासी पार नाहीं ॥४॥
धन्य झालों आम्ही तुझिया प्रसादें । नाचे तुझ्या छंदें नामदेव ॥५॥

९४.
मजसाठीं काय लाजतोसी देवा । तृणा आणि जीवा साच होसी ॥१॥
ते काय पवाडे गमाविलों ब्रीदें । ब्रह्मादिकें वृंदें ध्याती कैसीं ॥२॥
जाणतां नेणतां सर्वांसी उद्धार भवसिंधु पार पावविसी ॥३॥
नामा ह्मणे तुःए उपकार ऐसे । दावीं जगदीशा हेळामात्रें ॥४॥

९५.
उपमन्यु बाळा स्थापी क्षीरसिंधु । अनाथाचा बंधु नाराणा ॥१॥
तुझें नाम मुखीं जपे सर्वकाळ । दिधलें अढळपद त्यासी ॥२॥
अनेक वृत्तांत काय सांगों देवा । अन्याय केशवा कोण मानी ॥३॥
नामा ह्मणे तैसें मी नाहीं मागत । ऐकोनियां मात आलों जन्मा ॥४॥