श्रीदत्त विजय - अध्याय सातवा

श्रीगणेशाय नमः । ॐ गणेशदत्त गुरुभ्यो नमः । राहोनिया महाराष्ट्रात । लक्षावधींचे कल्याण करीत । मग तेथोनिया निघत । कृष्णातटाक यात्रेसी ॥१॥

श्रीक्षेत्र औदुंबर । दत्त स्थान मनोहर । कृष्णानदी तटाकतीर । तेथोनी यात्रा आरंभिती ॥२॥

भुवनेश्वरीचे घेवोनी दर्शन । प्रदक्षिणा आरंभिती तेथोन । ब्रह्मनाळ गणेशवाडी करोन । मांजरी मुक्कामी पोचले ॥३॥

तया मांजरी गावात । एक औदुंबर वृक्ष असत । कृष्णाकाठी एकांतात । तेथे बैसले श्रीस्वामी ॥४॥

औदुंबर वृक्षातळी । श्रीदत्त चंद्रमौळी । पाहोनी जमली मंडळी । प्रश्न विचारण्या कारणे ॥५॥

एक स्वामीसी विचारत । हा मारुती इचलकरंजे असत । याचे लग्न न होत । बहु प्रयत्न केले हो ॥६॥

हासोनी स्वामी म्हणत । लग्न होईल सात दिवसात । सर्वां आश्चर्य वाटत । पाहाती एकमेका ते ॥७॥

सर्व म्हणती एक सुरात । तुम्ही राहा येथे दिवस सात । मारुतीचे लग्न जव होत । मगची प्रस्थान करा तुम्ही ॥८॥

स्वामी तयांसी हो म्हणत । तेथेचि मुक्काम करीत । चार दिवस होवोनी जात । परी होई ना काहीही ॥९॥

पाचवे दिवशी मुलगी येत । बरोबरी माँ बाप असत । मारुती पडे पसंत । सातवे दिनी होई लग्न ते ॥१०॥

हा पाहोनी चमत्कार । सर्व म्हणती दत्त दिगंबर । प्रकटला पाहा येथवर । नर देहाते धरोनिया ॥११॥

नामदेव नामे भक्त । दोन पत्नी त्यासी असत । परी काही नसे अपत्य । म्हणोनी दुःखी तो असे ॥१२॥

स्वामी आशीर्वाद देत । दोन्ही स्त्रियांसी संतान होत । आनंदे स्वामींसी भजत । उद्धार केला म्हणोनिया ॥१३॥

सर्व भक्तां समवेत । स्वामी बसलेले असत । शंकर अंबी म्हणोनी भक्त । सौंदत्तीचा तो असे ॥१४॥

अकस्मात संचार होत । शंकर घुमू लागत । यडूर ग्रामींचा वीरभद्र । शंकरमुखे बोलतसे ॥१५॥

वीरभद्र म्हणे भक्तांप्रत । हे असती साक्षात दत्त । लोक कल्याण कारणार्थ । फिरती कृष्णा किनार्‍याने ॥१६॥

जो यांची सेवा करीत । त्यासी होई मोक्ष प्राप्त । मनोकामना पूर्ण होत । केवळ यांच्या दर्शनाने ॥१७॥

ऐसे वीरभद्र सांगत । लोकांसी बहु आनंद होत । सर्व सेवा करु लागत । पूर्वीपेक्षा प्रेमाने ॥१८॥

सदू महिंद नामे भक्त । त्यावरी कृपा बहुत । वीट भट्टीवरी काम करीत । सेवा करी स्वामींची ॥१९॥

स्वामी तयासी म्हणत । वीटांचा धंदा कर म्हणत । त्यासी आश्चर्य वाटत । म्हणे हे घडे कैसे हो ॥२०॥

ऐसे काही दिन जात । नोकरी त्याची सुटत । वीटांचा धंदा सुरु करत । स्वामी कृपे करोनिया ॥२१॥

ऐश्वर्य त्यासी होई प्राप्त । धंदा चाले जोरात । मग स्वामी म्हणती तयाप्रत । हॉटेल एक सुरु करी ॥२२॥

स्वामी शब्द सत्य । हॉटेलही त्याते मिळत । दोन्ही धंदे व्यवस्थित । सुरु झाले पाहा त्याचे ॥२३॥

ऐसे काही मास जात । मग स्वामी त्यासी म्हणत । सदू एक ट्र्क तुजप्रत । द्यावा मजसी वाटतसे ॥२४॥

सदू नेत्र विस्फारीत । म्हणे दोन धंडे व्यवस्थित । चालले असता आणिक । ट्रक कशाला घेऊ मी ॥२५॥

स्वामी तयाते म्हणत । देव तुजला देत असत । तू राही मनाने शांत । ट्र्क मिळेल तुजलागी ॥२६॥

दोन दिवसांनंतरी । एक ट्रकमालक येई घरी । सदूसी म्हणे सत्त्वरी । ट्र्क घेई माझा तू ॥२७॥

सदूसी स्वामी शब्द आठवत । तात्काळ होकार देत । ट्रक येवोनी दारात । उभा पाहा राहातसे ॥२८॥

ऐशापरी सदाशिव महिंद । स्वामीकृपे सुखी होत । मजुराचा धनवान होत । स्वामी कृपे करोनिया ॥२९॥

एकदा सदाशिव महिंद । श्रीस्वामींसी प्रार्थित । सहा एकर भूमि असत । परी पीक हाती येईना ॥३०॥

ज्वारी पिकवितो शेतात । पीकही येई बहुत । परी पाखरे खात । हाती काही येईना ॥३१॥

स्वामी म्हणती तयाप्रत । जरी श्रद्धा मजवरी असत । सांगेन ते कर म्हणत । सदू म्हणे करेन मी ॥३२॥

हाकलू नको पाखरांप्रत । जप करीत बैस तेथ । श्रीदत्त जय दत्त म्हणत । बसावे माचणावरी तू ॥३३॥

सदू म्हणे प्रमाण आज्ञा । सांगे घरातील सर्वांना । आज पासोनी पाखरांना । कोणी हाकलू नये ॥३४॥

माळ घेवोनी जाई शेतात । जप करीत बैसे तेथ । असंख्य पाखरे येत । परी न खाती काहीही ॥३५॥

शेजारच्या शेतात । जावोनी पाखरे दाणे खात । परी सदूच्या शेतात । एकही पाखरु येईना ॥३६॥

हा पाहोनी चमत्कार । म्हणती दत्त दिगंबर । सत्ता चराचरावर । चाले पाहा तयांची ॥३७॥

पीक त्या वर्षी बहु आले । गृही सर्व आनंदले । विपुल अन्नदान केले । सदू महिंदने त्या वर्षी ॥३८॥

तीन कन्या त्यासी असत । पुत्र व्हावा म्हणोनी इच्छित । परी स्वामींसी काही न सांगत । म्हणे देव जाणतसे ॥३९॥

एके दिनी स्वामी म्हणत । पुत्र होईल तुजप्रत । ऐकोनी बहु आनंद होत । सदाशिवासी तेधवा ॥४०॥

सदू मनामाजी म्हणत । स्वामी ईश्वर साक्षात । न मागताही देत । चिंता करिती भक्ताची ॥४१॥

औदुंबर वृक्षातळी । बैसती श्रीगुरु चंद्रमौळी । कानडी भक्त मंडळी । येती नित्य दर्शना ॥४२॥

कांही काळ राहोनी तेथ । स्वामी पुढे प्रयाण करीत । पुढे ऐनापूर गावा येत । तटाक यात्रा करीत ते ॥४३॥

अल्लमप्रभू नामे सिद्ध । कर्नाटकात होते राहात । सहस्रवर्षांपूर्वी गुप्त । श्रीशैल पर्वती झाले ते ॥४४॥

शिष्य त्यांचा अमोघसिद्ध । संचार त्यांचा एकात । राहे ऐनापुरात । सांगे पाहा तो लोकांना ॥४५॥

त्याचे अंगी संचार येत । तो सांगे लोकांप्रत । दत्त दिगंबर अवधूत । येती पाहा म्हणोनिया ॥४६॥

स्वामींचे आगमन होत । लोकांसी आनंद बहुत । मनोकामना पूर्ण होत । दर्शन होता दत्ताचे ॥४७॥

निपुत्रिकांसी पुत्र होती । दारिद्र्ये विलया जाती । सुखी होवोनी भक्ती । करिती पाहा सर्व ते ॥४८॥

सत्ती सौंदी गावातील । विराप्पा येई स्वामीं जवळ । म्हणे दारिद्र्ये बहु साल । कष्टलो पाहा मी स्वामी ॥४९॥

स्वामी सुपारी देती । याची पूजा करी म्हणती । एक वर्षांनी भेट म्हणती । जाईल दारिद्र्य ते पाहा ॥५०॥

सुपारी घेवोनी गावा जात । श्रद्धेने तो पूजा करत । सुपारीचे शिवलींग होत । दारिद्रय जाई निघोनिया ॥५१॥

ऐसा करुणेचा सागर । भक्त इच्छा पुरविणार । दत्त दिगंबर गुरुवर । भक्तांकारणे कष्टतसे ॥५२॥

लाखो जना भक्ती देवोन । करिती तेथोनी प्रयाण । कुरवपुरी येवोन । कांही काळ राहती ते ॥५३॥

कृष्णानदी प्रवाहात । कुरवपूर बेट असत । श्रीपाद श्रीवल्लभांचे असत । स्थान पाहा तेथवरी ॥५४॥

श्रीपाद श्रीवल्लभप्रभू दत्त । होते पाहा तेथे राहात । ते स्वस्थान म्हणोनी गुप्त । स्वामी राहिले तेथवरी ॥५५॥

कांही काळ राहोनी तेथ । पुढे प्रयाण करीत । ठिकठिकाणी शक्ती ठेवीत । लोकोद्धार करावया ॥५६॥

उमा महेश्वर स्थानात । स्वामी शक्ती ठेवीत । लाखो लोकांचा उद्धार होत । आज आहे तेथवरी ॥५७॥

मल्लेश्वर गावात । सूर्यनारायण भक्त । चार वर्षांची कन्या असत । सुरेखा नाम तियेचे ॥५८॥

स्वामी ती सवे खेळत । राहाती त्यांचे गृहात । काही दिवस राहोन तेथ । पुढे निघोनी जाती ते ॥५९॥

काही दिवसांनंतर । येई प्रसंग दुर्धर । सूर्यनारायण परिवार । हबकून तेव्हा जातसे ॥६०॥

बैलगाडीत बैसोन । सुरेखा असे प्रवास करीत । दोनशे किलोहूनी अधिक । सामान बैलगाडीत असे ॥६१॥

शेवफुटाणे खात । बसली  बैलगाडीत । रस्ता असे खडबडीत । वरखाली गाडी होतसे ॥६२॥

अचानक तिचा तोल जात । खाली पडे अकस्मात । मांडीवरुनी चाक जात । त्या भरलेल्या गाडीचे ॥६३॥

पाच वर्षाची सुरेखा असत । आक्रंदन करी जोरात । पाय मोडला म्हणत । स्वामी वाचवी मजला तू ॥६४॥

तिसी कडेवर उचलोन । आई निघे तेथोन । पाच मैल चालोन । घरी पाहा येतसे ॥६५॥

इकडे वर्ते अदभुत । मल्लेश्वरी तिच्या गावात । तेथोन आठ मैलावर असत । मंचालकट्टा गाव ते ॥६६॥

त्या गावात एक वैद्य । हाडे जोडण्यात निष्णात । त्याच्या कानात श्रीदत्त । जावोनी पाहा बोलती ते ॥६७॥

दत्त बोलती कानात । जा ! मल्लेश्वर गावात । सूर्यनारायण वाट पाहात । जा ! जा ! भेट त्याला तू ॥६८॥

तो मनामाजी म्हणत । का ? जाऊ त्या गावात । काम काहीही नसत । परी का जावे वाटतसे ॥६९॥

दुपार टळोनी गेली । संध्याकाळची वेळ झाली । आता जाता अवेळी । परत यावे कैसे ते ॥७०॥

परी कोणीतरी मजप्रत । का आहे ढकलत । चला जाऊ म्हणोनी निघत । सूर्यनारायण शर्माकडे ॥७१॥

जव तो चालू लागत । कोणीतरी त्यासी खेचत । ऐशापरी जणू धावत । पोचला मल्लेश्वरासी तो ॥७२॥

सूर्यनारायणाचे घरी येत । म्हणे शर्मा मजप्रत । काय झाले हे न कळत । कोणीतरी खेचले मजला ते ॥७३॥

कोणीतरी खेचत खेचत । मजला आणिले येथप्रत । काही न मला कळत । ऐसे कैसे होई ते ॥७४॥

सूर्यनारायण त्याते म्हणत । पत्नी गेली पेंटलावल्लीत । मम दुकानाचा माल बहुत । खरेदी करुन येईल ती ॥७५॥

आता इतक्यात येईल । मग चहा नाश्ता करेल । तोवरी थोडा वेळ । बसोनी येथे राही तू ॥७६॥

ऐसे आहे बोलत । तोवरी पत्नी येत । रडून आक्रंदन करीत । सुरेखा असे कडेवरी ॥७७॥

मुलीचा पाय मोडला पाहोन । मूर्च्छित होई सूर्यनारायण । वैद्ये तात्काळ पाय धरोन । पट्टया बांधल्या त्यावरी ॥७८॥

वैद्याच्या लक्षांत येत । म्हणे देव कृपावंत । त्याने मजला खेचत । आणले पाहा येथवरी ॥७९॥

असो वैद्याने पाय बांधला । सुरेखाला आराम पडला । गाढ झोप लागली तिला । स्वप्नी स्वामींसी पाहतसे ॥८०॥

स्वामी येती स्वप्नात । भिऊ नको तिसी म्हणत । पाय तुझा निश्चित । बरा होईल म्हणती ते ॥८१॥

पुढे आठ दहा दिवसात । स्वामी प्रत्यक्ष येत । पायावरुन हात फिरवीत । सुरेखाच्या तेधवा ॥८२॥

तैसेचि वैद्यासी भेटत । त्यासीही आशीर्वाद देत । सुरेखाच्या मातापित्यासी सांगत । चिंता नको म्हणोनिया ॥८३॥

काही दिवसांनंतर । पाय बरा होवोन । न राहिली काही खूण । अपघाताच्या सुरेखाची ॥८४॥

ऐसा सदगुरु दत्त । सदैव भक्तांसी रक्षत । तयचे महात्म्य अदभुत । कोणी कैसे वर्णावे ॥८५॥

या अध्यायाचे करिता पठण । आपत्ती जाती पळोन । आणि मुलांचे संगोपन । दत्त कृपेने होतसे ॥८६॥

श्रीदत्त विजय दिव्य ग्रंथ । देवता राहाती ग्रंथात । श्रवण पठणे श्रीदत्त । स्वप्नी येवोनी भेटतसे ॥८७॥

॥ अध्याय सातवा ॥ ॥ ओवी संख्या ८७॥