श्रीगणेशाय नमः ॥
हे पांडुरंगा रुक्मिणीपती । नरहरी वामना विमलकीर्ती । नंदनंदना रघुपति । पावा दासगणूतें ॥१॥
श्रोते एक्याकालीं भले । ऐसें वर्तमान घडून आलें । तें पाहीजे श्रवण केलें । भाव ठेवून येधवां ॥२॥
नागझरीचा रहाणार । निंबाजी नामें मराठा नर । त्याचीही श्रद्धा फार । होती गोमाजीचे वरी ॥३॥
तो निंबाजी अकस्मात । पावता झाला पंचत्व । भोंवतालीं बसून आप्त । रुदन करु लागले ॥४॥
कांता तडतडा केस तोडी । जीभ झाली कोरडी । वळती झाली बोबडी । बोलतां नये शुद्ध तिला ॥५॥
भिंतीलागी धडक घेई । यांच्यामागें आतां मीही । क्षण एक वाचणार नाहीं । प्राणत्याग करीन ॥६॥
आप्त समजूत घालिती । परी बाई ना ऐके तिळरती । वाड्यांत माणस जमले अती । रस्त्यालाही तैसेच ॥७॥
निंबाजी भला म्हणून । त्यांचे ऐकितां मरण । लोक अवघे जमून । आले माती करावया ॥८॥
परी बाई ऐकेना । प्रेतास उचलूं देईना । उपदेशही मानीना । कोणाचाही लवमात्र ॥९॥
टाकळीसही ही वार्ता । कळती झाली हां हां म्हणतां । दुःख झालें समस्तां । निंबाजीच्या मृत्युमुळे ॥१०॥
निंबाजीच्या प्रेमाचे । लोक जे होते टाकळीचे । तेही आले धावून साचे । नागझरीमाझारी ॥११॥
त्यांत कुकाजी पाटील होते । ते बोलले समस्तांतें । समजवा त्याच्या कांतेतें । वेळ होतो मातीला ॥१२॥
बाई ! माणूस मेल्यावर । कोठून परत येणार ? । याचा कांहीं विचार । करी आपुले मानसीं ॥१३॥
आजपर्यंत जे जे गेले । ते ते नाहीं परत आले । हे शब्द ना मुळींच रुचले । निंबाजीच्या कुटुंबासी ॥१४॥
लोकांनी केली तयारी । वटकें बांधून सत्वरी । आणून ठेविला त्यावरी । मुडदा त्या निंबाजीचा ॥१५॥
तों इतुक्यांत आले तेथ । श्रीगोमाजी सदगुरुनाथ । अरे ! कां जाळितां निंब्याप्रत । ऐंसें म्हणाले लोकांला ॥१६॥
हाय मोकलून कांता रडे । पाहा कोणी तिच्याकडे । शब्द वेडेवांकुडे । निंबाजीविषयीं बोलूं नका ॥१७॥
ऐसे बोलून प्रेताजवळ । आले गोमाजी तात्काळ । दोर्‍या त्या तोडून सकल । मानेस हात घातिला ॥१८॥
ऊठ । बापा , उशीर झाला । माध्यान्हीं सूर्य आला । कांतेनें आकांत मांडिला । तुझ्यासाठीं पहा रे ॥१९॥
तिचें तूं सौभाग्यभांडार । बोहल्यावरी धरिल कर । आणि आतां होऊनी निष्ठुर । जातोस हें बरें नव्हे ॥२०॥
तिशीं झालेला हा शोक । आड येईल तुला देख । म्हणून संगतीचें सुख । काहीं दिवस देई तिला ॥२१॥
ऐसें गोमाजी बोलतां भले । चार्वाक त्यांसी हांसले । कांहींनीं खालीं पाहिलें । गोष्ट अशक्य म्हणून ॥२२॥
परी झालें अघटीत । गोमाजीचा लागतां हात । निंबाजी तो वकट्यावरत । उठूनिया बैसला ॥२३॥
निंबाजी तो उठताक्षणीं । तेथीच्या अवघ्या लोकांनीं । गोमाजीच्या नांवानीं । जयजयकार केला हो ॥२४॥
हें कुकाजीनें पाहिलें । अतिशय त्या नवल वाटलें । गोमाजीचें कळून आलें । कर्तृत्व तें तयाला ॥२५॥
गोमाजी साधू असल्याची । साक्ष कुकाजीस पटली साची । मग कोणाच्या सांगण्याची । गरज न राहिली तयाला ॥२६॥
पुढें निंबाजी दहा बारा । वर्षे होता जिवंत खरा । साधूचा मिळाल्या आसरा । ऐसेंच होतें अभिनव ॥२७॥
तो दिवस तैसाच गेला । दुसरे दिवशीं प्रभातकाला । कुकाजी तो दर्शना आला । पंचलिंगी माळास ॥२८॥
तों गोमाजीची पवित्र मूर्ति । रकट्यावरी बसली होती । नासाग्रदृष्टि शांतवृत्ति । पर्वताचे समान ॥२९॥
मोह लोभ अहंकार । सेवकांपरी होते दूर । दया , सन्नीति , सद्विचार । यांचा प्रत्यक्ष पुतळा तो ॥३०॥
गोमाजीस पाहिलें । कुकाजीचें उचंबळलें । ह्रदय सहज दाटलें । अष्ट सात्त्विक भाव अंगी ॥३१॥
चरणीं मस्तक ठेवून । कुकाजी करुं लागला रुदन । म्हणे मजवरी दयाधन । कृपा आतां करावी ॥३२॥
मी शेगांवीचा वतनदार । परी प्रसंग आला मजवर । पोटासाठीं घरघर । फिरावयाचा ये कालीं ॥३३॥
नांवास मी वतनदार । जमीन अवघी दोन एकर । पोट माझें तेवढ्यावर । भरेना कीं गुरुराया ॥३४॥
शेगांवी भीक मागावया । माझा समर्था न होई हिय्या । वाटे वतनदाराचिया । व्यर्थ आलों पोटा मी ॥३५॥
भीक मागण्या वतनदारी । आड येऊं लागली खरी । म्हणून वस्ती केली साजिरी । सध्या येऊन टाकळींत ॥३६॥
वतनदारीस लागो आग । हिच्यापासून मला अलग । करा सुख होईल मग । सहज तुमच्या कृपेनें ॥३७॥
ऐशी ऐकतां दिन वाणी । बोलूं लागले कैवल्यदानी । वेड्या , वतनदारांनी । धीर कदापि सोडूं नये ॥३८॥
तूं बच्चा वाघाचा । म्हणजे वतनदाराचा । आहेस कीं रे साचा । याचा विसर पडूं न दे ॥३९॥
सतेज हिरा जो कां असे । तोच धनाचे सोशीतसे । घाव वेड्या हें ना कसें । तुज कळलें सांग मज ॥४०॥
तूं जातीनें क्षत्रीय वीर । त्यांतून आहेस वतनदार । तुझ्यावरी आहे भार । बहुतांचिया पोषणाचा ॥४१॥
माझे वचन प्रमाण मानी । जाऊं नकोस गांगरुनी । धनदौलत तुझ्या सदनीं । येईल कुकाजी चालत ॥४२॥
आतां इतुकेंच करावें । टाकळीमध्यें न रहावें । नागझरीस यावे । तुवा माझ्या राजसा ॥४३॥
टाकळींत तुझे सोयरे । जरी असती सांप्रत खरे । तरी राहण्याला नाहीं बरे । त्यांचें सदन जाण पा ॥४४॥
विपत्कालामाझारीं । सोयर्‍यांचे न जावें घरीं । हें शास्त्र वाक्य अंतरीं । जागृत तुवां ठेवावें ॥४५॥
पहा सोयरेधायरे पांडवाला । कमी कां होते जगतीतला । परि धर्मराज बंधूला । घेऊन वनवासास गेला रे ॥४६॥
गोमाजीनें जें सांगितलें । तैसेंच कुकाजीनें केलें । टाकळी गांव सोडिलें । आला नागझरीस रहावया ॥४७॥
नारायण घुले नांवाचा । गृहस्थ एक नागझरीचा । होता शुद्ध वर्तनाचा । बंधू जया सोनाजी ॥४८॥
हे दोन बंधु असूनी । रहात होते एक्याठिकाणीं । हें कुकाजीनें पाहूनी । त्यांचे शेजारी राहिला ॥४९॥
पुढें पुढें ऐसें झालें । कुकाजीस लागलें । वेड गोमाजींचे भलें । विरह न साहे क्षणाचा ॥५०॥
एके दिवशीं दर्शनाला । कुकाजी गेला माळाला । तों महाराज नव्हते तया स्थला । तेणें खट्टु झाला मनीं ॥५१॥
आदरें पुसे लोकांस । कोठें गोमाजी पुण्य पुरुष । सोडोनिया स्थलास । तें सांगा मजप्रती ॥५२॥
तयीं लोक म्हणती तयास । हें न ठावें मुळीं आम्हास । गोमाजीचे परमभक्त । आहेत तिघे गांवामध्ये ॥५३॥
पाहिला कुकाजी भगवान । दुसरा गणपती माधव जाण । तिसर्‍यांचें नामाभिधान । जयसिंग भवानी ऐसें असे ॥५४॥
त्यास जाऊन विचार । ते येथलेच रहाणार । गोमाजीची कृपा फार । आहे त्या तिघांवरी ॥५५॥
ते तुला गोमाजीचा । पत्ता सांगतील साचा । बसून येथें न व्हावयाचा । कार्यभाग तुझा कीं ॥५६॥
ऐसें वचन ऐकिलें । कुकाजी गांवांत आले । आदरें विचारुं लागले । समर्थशुद्धी तिघांला ॥५७॥
मग कुकाजी भगवान बोलला । काय कुकाजी , सांगूं तुला । गोमाजींची अगाधलीला । ती न शब्दें वर्णवे रे ॥५८॥
पहातां पहातां गुप्त होती । श्रीगोमाजी गुरुमूर्ती । कोठून कैसें निघून जाती । हें न कोणा कळे बरें ॥५९॥
गणपती माधव त्यावर । बोलूं लागला साचार । यांत काय याहून फार । अधिकार मोठा गोमाजीचा ॥६०॥
घटकेंत जान्हवीचे तिरी । घटकेंत व्यंकटेशगिरीं । घटकेंत म्हणती माहुरीं । आम्हीं पाहिलें गोमाजीला ॥६१॥
म्हणून साधू गोमाजी । कोठें आहेत आजीं । हें सांगावयातें माझी । मती आहे कुंठित ॥६२॥
नंतर जयसिंग भवानी । बोलतां झाला मधुरवाणी । एकदोन वेळ महिन्यांतूनी । महाराज जाती पूर्णेला ॥६३॥
पयोष्णीचें स्नानाचा । त्यांस आहे शोक साचा । समय वृद्धापकालाचा । जरी झाला सांप्रत ॥६४॥
तरी काठी टेकीत । आक्रमण करिती पंथ । अडचणही सोशितात । गोमाजी महाराज निजांगें ॥६५॥
कुकाजीचे अंतरीं । तळमळ लागली रात्रभरी । तो बाभळबनांत माळावरी । गुहेपाशीं बैसला ॥६६॥
चहूंकडे अंधार । बाभळीचे वृक्ष अपार । अवाज होऊं लागला कीर्र । विबुधहो कीं रात्रीचा ॥६७॥
रात्र होती अंधारी । घुबडें , पिंगळे वृक्षावरी भयप्रद एकसरी । ध्वनी काढूं लागले ॥६८॥
धृत्कारें घुबडें घुमती । पिंगळे किलबिल शब्द करिती । टिटव्या त्या ओरडताती । टी टी करुन ओढ्याला ॥६९॥
मोठमोठाले विखार । फिरुं लागले महीवर । वेडेवाकडे काढुनी सूर । रडती भूतें रानांतुनी ॥७०॥
कुकाजी पहाटपर्यंत । गुहेपाशीं होता स्थित । भय ज्याच्या मनांत । किंचित नाही राहिलें ॥७१॥
अरुणोदयाचे समयाला । गार वारा सुटता झाला । प्राचीप्रांत अवघा फुलला । अरुणाच्या प्रभेनें ॥७२॥
श्रीसविता सूर्यनारायण । उदय पावूं लागला जाण । तैं चक्रवाकांचें गायन । सुरुं झालें आकाशीं ॥७३॥
ऐशा त्या समयाला । जाग आली कुकाजीला । उठुनिया बैसला । आपुल्या शय्येंवरुन ॥७४॥
असो ऐन दोनप्रहरीं । गोमाजी आले माळावरी । ते पाहून अंतरीं । कुकाजी तो संतोषला ॥७५॥
महाराज , काल दिवसभर फिरलों चहूंकडें भिरभिर । दर्शनाशी अंतर । पडलें माझ्या दयाळा ॥७६॥
आपलें दर्शन जे दिवशीं । न होईल महाराज मशीं । गोड न लागे त्या दिवशीं । कांहीं एक जिवाला ॥७७॥
कालच्यापरी आजचा जाता । दिवस माझा पुण्यवंता । तरी मी केला होता । निश्चय प्राणत्यागाचा ॥७८॥
ऐसें तेधवा ऐकून । समर्थे केलें हास्यवदन । बरें झालें अज्ञान । तुझें आज कळलें मला ॥७९॥
पयोष्णीचे स्नानसाठीं । मी गेलों होतों पूर्णाकांठीं । स्नान करुनी उठाउठी । तेथूनिया निघालों ॥८०॥
तों आलों माळावर । रस्ता चाललों एक प्रहर । आतां न चालवे क्षणभर । कुकाजी मजला पदानें ॥८१॥
थोडे चालल्या गुढगे दुखती । बळें चालतां झोक जाती । डोळ्यांपुढें अंधेरी ती । येऊं लागे क्षणाक्षणा ॥८२॥
इतुक्यामध्यें तेथें आले । उभयता बंधु घुले । मुळीं न मागें राहिले । कुकाजी , गणपती , जयसिंग ॥८३॥
अवघ्यांनी नमस्कार केला । समर्थाचिया चरणांला । अवघ्याप्रती आनंद झाला । समर्थांसी पाहून ॥८४॥
चंद्रदर्शनें चकोर । बा घना पाहून नाचती मोर । तैसेंच झालें साचार । तेधवां अवघ्या मंडळींना ॥८५॥
कुकाजी म्हणे गुरुनाथा । आम्हां सोडून पुण्यवंता । कोठेंही न जावें आतां । हीच विनंती पायांतें ॥८६॥
आपण याच माळाविशीं । गोष्ट कथिली अम्हांसी । ती आठवा पुण्यराशी । पुनरपि कीं येधवां ॥८७॥
की या बाभूळबनांत । मोठे क्षेत्र आहे खचित । झाकून गेलेलें सांप्रत । तें उघडें करावें ॥८८॥
तुमच्यामुळें वैदर्भाला । त्याचा लाभ होईल भला । शपथ विठूची आपणांला । आतां कोठें जाऊं नका ॥८९॥
आणि त्या माळावरचें । तीर्थ आहे कोणचें । काय महिमान तयाचें । तें सांगा गुरुवर्या ॥९०॥
भगीरथानें भागीरथीं । गौतमी गोदा निश्चिती । रहीवनाने नर्मदा ती । आणिली या भूमिवर ॥९१॥
त्यायोगें जगाला । सहज गंगेचा लाभ झाला । या तिन्हीही नद्यांला । मुख्य नांव गंगा असे ॥९२॥
भगिरथें आणिली म्हणून । भागीरथीं नांव पावून । करिती झाली पावन । स्नानमात्रें जगाला ॥९३॥
ब्रह्मगिरी पर्वतासी । गंगा आणितां गौतमऋषि । नांव मिळालें तियेसी । गौतमी गोदा गुरुराया ॥९४॥
तैसेंच आपण करावें । तीर्थ उदयास आणावें । आणि आपुलें त्यास द्यावें । नांव कीं तें पुण्यपुरुषा ॥९५॥
त्यायोगें तुमचा भला । अव्याहत जो चालला । त्या स्नानाचे नियमाला । अंतर पडे न मुळींच कीं ॥९६॥
आपुला नियम मोडूं नका । तीर्थ गुप्त ठेवूं नका । ही विनंती आमुची ऐका । आज दिनीं दयाळा ॥९७॥
गोमाजी बदले त्यावर । प्रत्येकानीं एकेक खोरं । घेऊन यातें लौकर । तीर्थ मोकळें करावया ॥९८॥
ऐशी आज्ञा होतांक्षणीं । अवघे निघाले तेथूनी । नागझरीसी येऊनी । वतर्मान श्रुत केलें ॥९९॥
खोरें घेऊन लौकर । चला जाऊं माळावर । श्रीगोमाजी साधूवर । काय करी तें पहावया ॥१००॥
बहुत मंडळी घेऊन खोरीं । आपुल्या त्या स्कंदावरी । येते झाले माळावरी । गोमाजीचे आज्ञेनें ॥१॥
मंडळीला पाहून । उठते झाले दयाधन । एके करीं घेऊन । खोरें आपुल्या विबुधहो ॥२॥
मोहना नदीच्या उत्तरेसी । एका खडकाचे सान्निध्यासी । घेऊन आले पुण्यराशी । अवघ्या लोकांकारणें ॥३॥
आणि म्हणाले खांदा येथ । जमीन आहे भुसभुशीत । श्रम न पडतील तुम्हांप्रत । तीर्थ बुजलेलें म्हणूनी ॥४॥
अवघे लोक खांदावया । लागले एकसरां तया ठायां । गोमाजी पहाती बैसुनिया । वटवृक्षाच्या साउलीसी ॥५॥
दोन प्रहरपर्यंत । खांदीत होते लोक तेथ । सूर्य माध्यान्हाप्रत । येतां गायमुख दिसलें कीं ॥६॥
श्रोते गायमुखाचें । तोंड बुजलें होतें साचें । पहार घालून मुखाचें । शोधन केलें मंडळींनी ॥७॥
परी न आलें तेथ नीर । ही हकीकत जोडून कर । गोमाजीसी सत्वर । शिष्य सांगू लागलें ॥८॥
महाराज गायमुख लागलें । परी कोरडें आहे भलें । पहार घालून पाहिलें । आम्ही आतांच तयासी ॥९॥
कदाचित पूर्वकाला । कुंड असेल या स्थला । सांप्रत त्याचा लोप झाला । आहे ऐसें वाटते ॥११०॥
गोमाजी वदले त्यावर । हें न खरें साचार । चला जाऊं जोडून कर । खालीं जाऊन येधवां ॥११॥
खोदल्या जागी अवघे आले । समर्थांनी हात जोडले । अपार स्तवन मांडिलें । त्या तीर्थराजाचें ॥१२॥
हे जान्हवी गंगे पुण्यसरिते । तूं स्वामी नरसिंहसरस्वतीते भेटली आहेस साच येथें । माघमासीं वद्यपक्षीं ॥१३॥
तैसेंच आतां करावें । आम्हां अवघ्यांस दर्शन द्यावें । अक्षयीचे येथें रहावे । यावच्चंद्रदिवाकर ॥१४॥
ऐसे स्तवन मांडिलें । तो गायमुखांतून पाणी आलें । गोड अमृततुल्य भलें । नयनें पाहिलें सर्वांनी ॥१५॥
स्नानें केलीं समस्तांनी । तो खड्डा गेला भरुनी । विचार करुं लागले मनीं । याचा निकाल करणे कसा ॥१६॥
चहूंकडे निरखून पहातां । आग्नेय कोनासी तत्त्वतां । प्रवाहाची अवचिता । खूण आली दिसून ॥१७॥
ज्या अर्थी उतार । आग्नेयेस आहे साचार । त्या अर्थी येथून नीर । पूर्वी वहात असावें ॥१८॥
तोही मोकळा केला त्यांनी । वाहूं लागलें त्यांतून पाणी । तें मोहनेस जाऊनी । मिळतें झालें अखेर ॥१९॥
ही पाणी निघाल्याची वार्ता । पसरती झाली हां हां म्हणतां । येऊं लागले स्नानाकरितां । विविध लोक त्या ठायां ॥१२०॥
कुंड चंद्रभागा झालें । गोमाजी विठ्ठल बनले । नागझरीसी महत्त्व आलें । तीर्थाचें की सहजची ॥२१॥
जनकल्पना नानापरी । त्या सांगाव्या कोठवरी । कोणी म्हणती आली वरी । पाताळगंगा भोगावती ॥२२॥
कोणी लोक ऐसें म्हणती । स्वामी श्रीनरसिंहसरस्वती । जातां दक्षिण देशाप्रती । माघ मासीं येथ आले ॥२३॥
त्यांनी महापर्व शिवरात्रीसी । येथें आणविले गंगेसी । दंतकथा आहे ऐसी । अनादि कालापासून ॥२४॥
तें तीर्थ बुजून गेलें । तें गोमाजीनें खुलें केलें । पूर्वीचे वृत्त कथिलें । अवघ्या शिष्यमंडळींना ॥२५॥
भूत भविष्य वर्तमान । जाणिताती साधूजन । यांत आश्चर्य तिळभरी न । हा प्रभाव ज्ञानाचा ॥२६॥
आणि म्हणाले त्यावर । ही पूर्णा पयोष्णी साचार । आली आहे येथवर । मला स्नान घालावया ॥२७॥
आतां येथून स्नानास । न जाय पूर्णेस । माय माझी माळास । आली आहे मजसाठीं ॥२८॥
हिला कोणी गंगा म्हणती । कोणी म्हणती भागीरथी । कोणी पयोष्णी आली म्हणती । गोमाजीस्तव माळावर ॥२९॥
लोकांस सांगती साधूवर । हें तीर्थ आहे महाथोर । खचित राजराजेश्वर । सकल तीर्थांचा कलियुगीं ॥१३०॥
अवघ्या तीर्थांचें लागे पुण्य । एकवार येथें केल्या स्नान । आहे पहा ऐसें वचन । स्वामी नरसिंहसरस्वतीचें ॥३१॥
माय देशास्तव आपुल्या । या गोष्टीं त्यांनीं केल्या । कर्तृत्वाच्या लाविल्या । पताका साक्षात ये ठायीं ॥३२॥
हेंच मजला स्वामींनीं । कथिलें स्वप्नीं येउनी । तेंच मी तुम्हांलागुनी । कथन केलें सविस्तर ॥३३॥
उगीच महती वाढण्यास । मी न कथिलें तुम्हास । करा कुंडाच्या विचारास । सांगोपांग ये ठायां ॥३४॥
गायमुख तीर्थावांचुनी । कोठेंच नाही ये अवनीं । मी नवें न दिलें बसवुनी । हें तुम्ही जाणतसा ॥३५॥
गायमुख आहे पूर्वीचें । कुंड तेंही पूर्वीचें । आज दिसलें म्हणून त्याचें । कौतुक तुम्ही करुं नका ॥३६॥
स्वामी नरसिंहसरस्वतींनीं । या अभिनव स्थलास राहूनी । पवित्र केली ही मेदिनी । आपुल्या पादस्पर्शानें ॥३७॥
कांही दिवसपर्यंत । स्वामी राहिले होते तेथ । मायदेश सोडण्याप्रत । वाईट वाटत होते त्यां ॥३८॥
परी जगदोद्धार करावया । स्वामी अवतरले ये ठाया । तेंच कृत्य करावया । जाणें होते भाग त्यांसी ॥३९॥
म्हणून कष्टें करुन । दक्षिण दिशा लक्षून । शिष्य सांगांतीं घेऊन । स्वामी गेले वाशीमा ॥१४०॥
ऐसें पूर्व कालीचें वृत्त । मीं कथिलें तुम्हांप्रत । जें मला स्वप्नांत । नरसिंहसरस्वतीनीं सांगितलें ॥४१॥
तें अवघ्यांनीं मान्य केलें । पंचलिंगी माळा राहिले । साधू गोमाजी ते भले । पतितोद्धार करावया ॥४२॥
श्रोते एका समयाला । अस्तमानाचा समय आला । संधिप्रकाश तोही उरला । अती थोडका श्रोतेहो ॥४३॥
तें पाहून कुकाजी उठला । गांवांत जाऊं लागला । तेल तें आणण्याला । दिवा लावाया कारणें ॥४४॥
तें पाहून समर्थ । बोलूं लागले त्याप्रत । तेल मुळचें आहे येथ । हे कृत्रीम आणूं नको ॥४५॥
मूळ ब्रह्मापासून । पंचभूतें निर्माण । झाली त्यांचें एकीकरण । जें कां झालें तेंच जग ॥४६॥
जा गायमुखापासुनी । घेऊन यावें थोडें पाणी । त्यानेच दिवा लागूनी । ठेवूं आपण ये ठायां ॥४७॥
कुकाजी म्हजे गुरुनाथा । तेलावांचून समर्था । दीप न लागे तत्त्वतां । हें आहे ख्यात जगीं ॥४८॥
गोमाजी म्हणती त्यावर । अरें तूं पाहसी वरवर । शोध तेलाचें अंतर । म्हणजे सारें कळेल कीं ॥४९॥
करडी , कार्‍हळे , तिळास । रगडून जो काढिती रस । तैल नाम तयास । जन आदरें देती कीं ॥१५०॥
त्या द्रवरुप रसाचे ठायीं । प्राधान्य तें तेजास पाही । जलांशानें त्या ठायीं । द्रवत्व तें प्राप्त झालें ॥५१॥
कोणतेंहि असो भूत । तेज आहेच तयांत । तयाचें मी तुला येथ । प्रत्यंतर दावितों ॥५२॥
कुकाजी तें ऐकोनी । गायमुखाचें वाटींत पाणी । आला असे घेऊनी । श्रीगोमाजीचे समोर ॥५३॥
ती ओतून दिवलाण्यांना । समर्थे दीप लाविला । कुकाजी तो थक्क झाला । ही पाहून कृती हो ॥५४॥
ही दासगणू वर्णीत कथा । नाही गप्पेचा खचित गाथा । विश्वास ठेवूनिया वरता । अनुभवाची वाट पहाणें ॥१५५॥
श्रीहरिहरार्पंणमस्तु ॥
॥ श्रीशंकर ॥