अमित्रः [amitrḥ] [न मित्रम्; by
[Uṇ.4.173] fr. अम् to go against; अमेर्द्विषति चित्; अमित्रः शत्रुः] Not a friend, an enemy, adversary, a foe, rival, opponent; स्याताममित्रौ मित्रे च सहजप्राकृतावपि
[Śi.2.36;] तस्य मित्राण्यमित्रास्ते 11;
[Dk. 19,171;] [M.1;] प्रकृत्यमित्रा हि सतामसाधवः
[Ki.14.21;] [Ms.7.] 83;12.79;2.239.
-त्रा An enemy; ˚युध् Ved. subduing one's enemies. -Comp.
-खाद् a. a. Devouring one's enemies, epithet of Indra.
-घात, -घातिन्, -घ्न, -हन् Killing enemies.
-जित् a. a. Conquering one's enemies; अमित्रजिन्मित्रजिदोजसा यत्
[N.1.13;] N. of a son of Suvarṇa.
-दम्भन a. a. Ved. hurting one's enemies. बृहस्पते भीमममित्रदम्भनम्
[Rv.2.23.3.] -स (सा) ह a. a. enduring or overpowering one's enemies, epithet of Indra; शास इत्था महाँ अस्यमित्रसाहो अस्तृतः
[Av.1.2.4.] -सेना a hostile army; अमित्रसेनामभिजञ्जभानो
[Av.5.2.6.]