हुम् [hum] ind. A particle (originally an imitative sound) expressing
Remembrance or recollection; हुं ज्ञातम् or रामो नाम बभूव हुं तदबला सीतेति हुम्.
Doubt; चैत्रो हुं मैत्रो हुम्.
Assent;
[U.5.35.] Anger.
Aversion.
Reproach.
Interrogation. (In spells and incantations हुम् is often found used with dat.; e. g. ओं कवचाय हुम्) (हुंकृ means 'to utter the sound hum', 'to roar, grunt, bellow', as in अनुहुंकृ 'to roar in return'; अनुहुं- कुरुते घनध्वनिं न हि गोमात्युरुतानि केसरी
[Śi.16.25.] ). -Comp.
-कारः, -कृतिः f. f.
uttering the sound 'hum'; पृष्टा पुनः पुनः कान्ता हुंकारैरेव भाषते.
a menacing sound, sound of defiance; क्षतहुंकारशंसिनः
[Ku.2.26;] हुंकारेणेव धनुषः स हि विघ्नानपोहति
[Ś.3.1;] [R.7.58;] [Ku.5.54.] roaring, bellowing in general.
the grunting of a boar.
the twang of a bow.
कृतम् an incantation.
the grunt of a wild boar.
the roar of thunder.