उत्तरभागः - अध्यायः ७

ऋषय ऊचुः ॥
किंजपान्मुच्यते जंतुः सर्वलोकभयादिभिः ॥
सर्वपापविनिर्मुक्तः प्राप्नोति परमां गतिम् ॥१॥

अलक्ष्मींवाथ संत्यज्य गमिष्यति जपेन वै ॥
लक्ष्मीवासो भवेन्मर्त्यः सूत वक्तुमिहार्हसि ॥२॥

सूत उवाच ॥
पुरा पितामहेनोक्तं वसिष्ठाय महात्मने ॥
वक्ष्ये संक्षेपतः सर्वं सर्वलोकहिताय वै ॥३॥

श्रृण्वंतु वचनं सर्वे प्रणिपत्य जनार्दनम् ॥
देवदेवमजं विष्णुं कृष्णमच्युतमव्ययम् ॥४॥

सर्वपापहरं शुद्धं मोक्षदं ब्रह्मवादिनम् ॥
मनसाकर्मणा वाचा यो विद्वान्पुण्यकर्मकृत् ॥५॥

नारायणं जपेन्नित्यं प्रणम्य पुरुषोत्तमम् ॥
स्वपन्नारायणं देवं गच्छन्नारायणं तथा ॥६॥

भुंजन्नारायणं विप्रास्तिष्ठञ्जाग्रत्सनातनम् ॥
उन्मिषन्निमिषन्वापि नमो नारायणेति वै ॥७॥

भोज्यं पेयं च लेह्यं च नमो नारायणेति च ॥
अभिमंत्र्य स्पृशन्भुंक्ते स याति परमां गतिम् ॥८॥

सर्वपापविनिर्मुक्तः प्राप्नोति च सतां गतिम् ॥
अलक्ष्मीश्च मया प्रोक्ता पत्नी या दुःसहस्य च ॥९॥

नारायणपदं श्रुत्वा गच्छत्येव न संशयः ॥
या लक्ष्मीर्देवदेवस्य हरेः कृष्णस्य वल्लभा ॥१०॥

गृहे क्षेत्रे तथावासे तनौवसति सुव्रताः ॥
आलोड्य सर्वशास्त्राणि विचार्य च पुनः पुनः ॥११॥

इतमेकं सुनिष्पन्नं ध्येयो नारायणः सदा ॥
किं तस्य बहुभिर्मंत्रैः किं तस्य बहुभिर्व्रतैः ॥१२॥

नमो नारायणायेति मंत्रः सर्वार्थसाधकः ॥
तस्मात्सर्वेषु कालेषु नमो नारायणेति च ॥१३॥

जपेत्स याति विप्रेंद्रा विष्णुलोकं सबांधवः ॥
अन्यच्च देवदेवस्य श्रृण्वंतु मुनिसत्तमाः ॥१४॥

मंत्रो मया पुराभ्यस्तः सर्ववेदार्थसाधकः ॥
द्वादशाक्षरसंयुक्तो द्वादशात्मा पुरातनः ॥१५॥

तस्यैवेह च माहात्म्यं संक्षेपात्प्रवदामि वः ॥
कश्चिद्द्विजो महाप्राज्ञस्तपस्तप्त्वा कथंचन ॥१६॥

पुत्रमेकं तयोत्पाद्य संस्कारैश्च यथाक्रमम् ॥
योजयित्वा यताकालं कृतोपनयनं पुनः ॥१७॥

अध्यापयामास तदा स च नोवाच किंचन ॥
न जिह्वा स्पंदते तस्य दुःखितोऽभूद्द्विजोत्तमः ॥१८॥

वासुदेवेति नियतमैतरेयो वदत्यसौ ॥
पिता तस्य तथा चान्यां परिणीय यथाविधि ॥१९॥

पुत्रानुत्पादयामास तथैव विधिपूर्वकम् ॥
वेदानधीत्य संपन्ना बभूवुः सर्वसंमताः ॥२०॥

ऐतरेयस्य सा माता दुःखिता शोकमूर्च्छिता ॥
उवाच पुत्राः संपन्ना वेदवेदांगपारगाः ॥२१॥

ब्राह्मणैः पूज्यमाना वै मोदयंति च मातरम् ॥
मम त्वं भाग्यहीनायाः पुत्रो जातो निराकृतिः ॥२२॥

ममात्र निधनं श्रेयो न कथंचन जीवितम् ॥
इत्युक्तः स च निर्गम्य यज्ञवाटं जगाम वै ॥२३॥

तस्मिन्याते द्विजानां तु न मंत्राः प्रतिपेदिरे ॥
ऐतरेये स्थितेतत्र ब्राह्मणा मोहितास्तदा ॥२४॥

ततो वाणी समुद्भूता वासुदेवेति कीर्तनात् ॥
ऐतरेयस्य ते विप्राः प्रणिपत्य यतातथम् ॥२५॥

पूजां चक्रुस्ततो यज्ञं स्वयमेव समागतम् ॥
ततः समाप्य तं यज्ञमैतरेयो धनादिभिः ॥२६॥

सर्ववेदान्सदस्याह स षडंगान् समाहिताः ॥
तुष्टुवुश्च तथा विप्रा ब्रह्माद्याश्च तथा द्विजाः ॥२७॥

ससर्जुः पुष्पवर्षाणि खेचराः सिद्धचारणाः ॥
एवं समाप्य वै यज्ञमैतरेयो द्विजोत्तमाः ॥२८॥

मातरं पूजयित्वा तु विष्णोः स्थानं जगाम ह ॥
एतद्वै कथितं सर्वं द्वादशाक्षरवैभवम् ॥२९॥

पठतां श्रृण्वतां नित्यं महापातकनाशनम् ॥
जपेद्यः पुरुषो नित्यं द्वादशाक्षरमव्ययम् ॥३०॥

स याति दिव्यमतुलं विष्णोस्तत्परमं पदम् ॥
अपि पापसमाचारो द्वादशाक्षरतत्परः ॥३१॥

प्राप्नोति परमं स्थानं नात्र कार्या विचारणा ॥
किं पुनर्ये स्वधर्मस्था वासुदेवपरायणाः ॥३२॥

दिव्यं स्थानं महात्मानः प्राप्नुवंतीति सुव्रताः ॥३३॥

इति श्रीलिंगमहापुराणे उत्तरभागे द्वादशाक्षरप्रशंसानाम सप्तमोऽध्यायः ॥७॥