सङंग न कुर्यादसतां शिश्नोदरतृपां क्वचित् ।
तस्यानुगस्तमस्यन्धे पतत्यन्धानुगोऽन्धवत् ॥३॥
शिश्नोदरार्थ आसक्त । स्वधर्मत्यागें अधर्मरत ।
ऐसे जे विषयासक्त । ते जाण निश्चित असाधू ॥४०॥
ऐसे जे असाधु जन । त्यांसीं सर्वथा आपण ।
संगती न करावी जाण । कायावाचामनःपूर्वक ॥४१॥
वोढाळेचे संगतीं पाहें । क्षणभरी गेलिया धर्मगाये ।
त्या क्षणासाठीं पाहें । लोढणें वाहे निरंतर ॥४२॥
यालागीं दुर्जनाची संगती । क्षणार्धें पाडी अनर्थी ।
मुमुक्षीं ऐशियाप्रती । अणुमात्र वस्ती न वचावें ॥४३॥
लोहाराची आगिठी जैसी । सहजें पोळी भलत्यासी ।
दुर्जनाची संगति तैशी । पाडीं अपभ्रंशीं भाविकां ॥४४॥
अवचटें असाधुसंगती । जोडल्या वाढे विषयासक्ती ।
तेणें उठी अधर्मरती । विवेक-स्फूर्तिघातक ॥४५॥
मावळल्या विवेकवृत्ती । अंध होय ज्ञानस्फूर्ती ।
आपण आपली न देखे गती । जेवीं आभाळीं राती अंवसेची ॥४६॥
जेवीं अंधें अंध धरिल्या हातीं । दोघां पतन महागर्ती ।
तेवीं अविवेकाचिया स्थितीं । अंधतमा जाती विषयांध ॥४७॥
कुसंगाचा जो सांगात । तेणें वोढवे नरकपात ।
अनुताप सोडविता तेथ । तें ’ऐलगीत’ हरि सांगे ॥४८॥