वासुदेवो भगवतां त्वं तु भागवतेष्वहम् ।
किंपुरुषाणां हनुमान् विद्याध्राणां सुदर्शनः ॥२९॥
षड्‍गुणभाग्यें भाग्यवंत । पूर्णांशे जो भगवंत ।
वासुदेवनामें विख्यात । जाण तो मी येथे श्रीकृष्ण ॥२६॥
भागवतांमाजी अतिगहन । उद्धवा तूं तो मीचि जाण ।
ऐसें बोलतां श्रीकृष्ण । उद्धवें श्रीचरण वंदिले ॥२७॥
उद्धवें करितां नमन । कृष्णें दिधले आलिंगन ।
आनंदे कोंदलें त्रिभुवन । स्वानंदघन तुष्टला ॥२८॥
उद्धव आणि श्रीकृष्ण । दोनी एक जाहले जाण ।
'मी तो तूं' जें बोलिला श्रीकृष्ण । तें उद्धवासी आपण सत्यत्वें दावी ॥२९॥
दोघांचे मोडलें दोनीपण । उद्धव जाहला श्रीकृष्ण ।
कृष्णाअंगी उद्धवपण । संपूर्ण जाण बाणलें ॥२३०॥
तेणें उद्धव झाला विस्मित । नावेक श्लाघला आपणांत ।
मीच कृष्णाचा प्रिय भक्त । हें जाणोनि अनंत बोलिला ॥३१॥
वानरांमाजी हनुमंत । तो मी म्हणे कृष्णनाथ ।
तंव उद्धव जाहला गर्वहत । लाजला पोटांत ते काळीं ॥३२॥
जेथ वानर आणि वनचर । मजहूनि कृष्णाचे प्रियकर ।
न कळे हरिभक्तांचा पार । मी कोण किंकर ते ठायीं ॥३३॥
ऐसें विचारूनि चित्तां । सवेंचि नमिलें कृष्णनाथा ।
तुझ्या विभूति अचुंबिता । कृपेनें तत्त्वतां मज सांग ॥३४॥
तंव हांसोनि श्रीधर । काय बोलिला उत्तर ।
सुदर्शन जो विद्याधर । तो विभूति साचार पैं माझी ॥३५॥