भवीं या भया पासुनी सोडवीलें । पदीं स्थापुनी चित्सुखे गौरवीलें ॥
दयावंत ते संत नाथ माझे । सदा सद्रुपि कीर्ति त्याची विराजे ॥५१॥
भवाचा विरोधी न रोधी मनातें । समाधिस्त बोधेवरी चिद् घनाते ॥
जनांते वनातें तया निर्जनातें । न जाणे सदा पावला निर्मनातें ॥५२॥
भ्रमाच्या लयीं कामवैरी निमाला । भ्रमाच्या लयीं चिन्मई योग झाला ॥
भ्रमाच्या लयीं दाटला देव देही । भ्रमाच्या लयीं केशवीं देह नाहीं ॥५३॥
भव भयांतक मंगळ योगें । रतिपती हरता अतिवेगे ॥
निजगती घडली मजलागीं । सुखनिधी भरला हरिअंगीं ॥५४॥
भजन पथ विचारें चालता गोड वाटे । त्रिभुवन जनकासी चिंतिता प्रेमदाटे ॥
ह्मणवुनि मनगंगे लोट आला सुखाचा । नयन कमलद्वंद्वें चालिला पाटसाचा ॥५५॥
भवगिरि वरती चडतांहो । ह्मणवुनि पतनीं पडतांहो ॥
हरि करीं असतां रडतां हो । हित कसें स्वरुपीं परतां हो ॥५६॥
भंगूनि मायामद भंजनाला । विलोकिती अद्वय भाजनाला ॥
जे सेविती अक्षर भोजनाला । नव्हेति या गोचर भोजनाला ॥५७॥
भावें सदा संत पदाब्ज जोडा । पूर्वील हे सर्वहि वोढि सोडा ॥
करा कथा चित्र विचित्र गोडा । फोडा तुह्मी अंतक वक्रखोडा ॥५८॥
भक्ता विरक्ता भवताप मुक्ता । हा ठावुका राम सभाग्यवंता ॥
याकारणें रामपदींच तेहो । विलासुनि ग्रासुनि शोकमोहो ॥५९॥
विलोकितां सद्गुरु चंद्रमा हो। गेली लया शोकमई अयाहो ॥
सारामृता चित्तचकोर घेते । झाली सिमा सर्व सुखासि घेते ॥६०॥
विलोकितां संत समर्थ पाया । संसार गेला अवघाचि वाया ॥
निमग्न झाले अचरी अपारी । यालागि मी केवळ निर्विकारी ॥६१॥
वानु दयाळा तुजला कितीरे । देऊनि हातीं निज संपतीरे ॥
मी देव ऐसा मज बोध केला । यालागि माझा भववेध गेला ॥६२॥
वंदूनिया बोधरता प्रधाना । निष्काम तीर्थींच मनास न्हाणा ॥
निरंतरा सर्व गतासि जाणा । मी तोचि तोमी प्रचितीस आणा ॥६३॥
विद्वज्जनाचा भजनीं निवाला । चिन्मात्र तोही बरवा निवला ॥
आनंदराशी परिपूर्ण झाला । आत्मत्व बोधें भजतां तयाला ॥६४॥
जनीं वनीं हरि लक्षुमि खेळे । उघडुनि निज निर्मळ डोळे ॥
तरि जडाजड वेदन नासे । अति सुखें हरि सर्वहि भासे ॥६५॥
विज्ञान मंत्रावळि प्राप्त झाली । हृत्पंकजीं अक्षरवस्तु आली ॥
निःशेष गेली समनिष्क माया । यालागि नाहीं मजलागि काया ॥६६॥
विषय वर्जुन साधन त्यागिती । अचळ होउनि चिद्घन भोगिती ॥
परम मंगळ दायक ते भले । निजपदारुढ केवळ देखिले ॥६७॥
विरक्तिहे टाकुनि ज्यासि गेली । ज्याच्या गृहींहूनि दया पळाली ॥
क्षमा जया पूर्ण उदासि झाली । त्याच्या पदीं भ्रांति फळासि आली ॥६८॥
विलोकितां मंगळ लोचनातें । विदारिले शोकघना मनाते ॥
झालों महत्पावन तीर्थवासी । यालागि मी अक्षर पूर्णराशी ॥६९॥
विचारें बरें वृत्ति सोज्वल्य केली । तनूदायनी शीघ्र तेणेंचि मेली ॥
जगज्जाल हा पूर्ण चिद्गोळ झाला । मुनी सर्वदा आत्मलाभें निवाला ॥७०॥
वंदूनिया सद्गुरुनाथ शक्रा । निर्दाळिले म्या भवघोर चक्रा ॥
झालों सुखी देह नव्हेचि ठावा । आतां कसा काळ करिल दावा ॥७१॥
विलोकितां सर्व गताशिवासी । संसार झाला समसार रासी ॥
गेल्या क्रिया सर्व सुखालयासि । बोले कवी आत्म विवाहवासी ॥७२॥
उपरमे ममता अति बोलिली । ह्मणउनि समता मज भाळली ॥
कवळुनी धरली मग सादरें । सममुखें न दिसे तव दूसरें ॥७३॥
उपरमे मुनिची करणीहो । विसरती अवघी करणीहो ।
मिरवति घनचिन्मय योगें । निजसुखें निवती अतिवेगें ॥७४॥
विषय वमन त्यागी सर्वसंगीं विरागे । कवळुनि हरिलागीं तो असे सानुरागें ॥
ह्मणवुनि तनु भागा नातळे सर्व दागा । करुनि त्रिविध यागा पावला चित्पदागा ॥७५॥
वंदूनिया सद्गुरुनायकाहो । सत्शास्त्र हें सादर आयकाहो ॥
करा क्रिया मंगळ दायकाहो । सेवा सदोदीत विनायकाहो ॥७६॥
वेदांतशास्त्रीं समपुण्यराशी । समर्पिता चित्तशशी तयाशी ॥
मी सर्वदा आत्मप्रवीण झालों । भेदेविना पूर्णसुखें निवालों ॥७७॥
विचारिता सर्व गताभिरामा । हे नातळे चित्त कदापि कामा ॥
संसारधामा प्रति शीघ्रसांडी । तोडी क्रियाजाळ परेश जोडी ॥७८॥
विलोकिती चिन्मय ब्रह्मडोळा । ब्रह्मार्णवीं मज्जति वेळ वेळां ॥
हे जाणती सर्वहि ब्रह्मपाही । त्या वेगळें आणिक ब्रह्मनाहीं ॥७९॥
वंदूनिया सज्जन पादरक्षा । नारायणी चित्त निवांत रक्षा ॥
क्षरा करा ब्रह्मसुखे भवाची । ऐसें कवी मंगळशास्त्र वाची ॥८०॥
लघुनाम ज्यासि कांहीं न साचे । गुरुनाम हें बोलतां देव लाजे ॥
असा तो गुरु संचला पूर्णपाही । तया लक्षितां विश्व झालेंचि नाहीं ॥८१॥
लखलखी गगनीं विज जैशी । हरिकथा श्रवणीं मति तैशी ॥
धगधगी बरवी विजतेजें । निजपदीं मिरवें निजभोजे ॥८२॥
लोकत्रयाचें निजधाम साचें । संसार हे केवळ नाम ज्याचें ॥
निर्नाम तो नाम महामुनी हो । विलोकिता सर्व श्रमाधुणीहो ॥८३॥
निष्काम तीर्थी निजवास केला । जळोनियां पातकराशि गेला ॥
आनंद झाला बरवा मनींहो । मनास ही वेच निरंजनीं हो ॥८४॥
निष्कामधामा परिपूर्णकामा । निर्नामनामा रमणीय रामा ॥
सन्मात्रसारा अमराअपारा । स्वानंदथारा मज दे उदारा ॥८५॥
निरावलंबींच कबंधनाचे । जाणेल तो एक मरोनि वांचे ॥
ऐश्वर्य ह्मणणें ह्मणणेचि खोटें । हे लोटले सर्व अचिंत्यलोटे ॥८६॥
निर्मत्सराच्या चरणासि लागे । वेदांत शास्त्रींच अखंडजागे ॥
स्वानंदराशी निज रामराणा । भेटेल वेगीं तरि पूर्ण जाणा ॥८७॥
न चलता अमलासमतापथा । न करितां गतिची बरवी कथा ॥
न भजता हृदयीं हरिची कथा । अति कथा करणें तितुकें वृथा ॥८८॥
नारायणीं जो नर थांबला रे । संसार त्याचा दुरि लांबलारें ॥
धरावया बोधकबाध गेला । झाला नसे यागती पळाला ॥८९॥
निराश्रमीं आश्रम आजि केला । वर्णाश्रमाचा श्रम सर्व गेला ॥
विमुक्त झालों बरवा निवालों । अवाच्यते मी गुज काय बोलो ॥९०॥
निरसुनी मद मत्सर मेले । हरिपदीं स्थिर होउनि ठेले ॥
तरि दिसे हरि सर्वही पाही । हरि विना मग कांहींच नाहीं ॥९१॥
निष्काम धामीं रमती यतीहो । यालागि मायातम नेणतीहो ॥
घेती निजानंद प्रकाश गोडी । त्याची दया ब्रह्मकटाह मोडी ॥९२॥
निष्काम बोधें परिपक्व झाले । अपार हें आत्मप्रकाश ल्याले ॥
ते भेटले तारक ब्रह्मयोगी । यालागिं झालों परब्रह्मवेगीं ॥९३॥
निवांत जो चिन्मय दीपदावी । क्षरीं सदा सन्मय राम दावी ॥
त्याच्या पदीं तन्मय नित्य व्हावें । कवी ह्मणे अद्वय सूख घ्यावें ॥९४॥
निरंतरी संत दयाळ सेवा । निरंतरीं राम मनींच ठेवा ॥
निरंतरीं मोक्षपदासि पाहो । निरंतरी अद्वयलाभ घ्या हो ॥९५॥
निराकार संकल्प ग्रासूनि पाहे । निराधार संपूर्ण जाणूनि राहे ॥
निरालंब जो याचि देहींच झाला । नमस्कार माझा तया योगियाला ॥९६॥
नामें तोडी काम संकल्प बेडी । त्याच्यापायीं लागली पूर्ण गोडी ॥
माया वेडी नासली भेद खोडी । भाग्यें आह्मी जोडिला राम जोडी ॥९७॥
निःशेष माया मय पाश तोडूं । बोधें चिदानंद घनाशि जोडूं ॥
मोडूं महाशोक विकारसद्म । भोगूं सुखें बुद्ध अभोग्य पद्म ॥९८॥
निजकरीं धरुनि हरि दाविती । हरि पदी बरवी रतिलाविती ॥
मजगणी मगती हरितेखरे । क्षणभरी भजतां भव वोसरे ॥९९॥
नानापरी ऐक हरी असेहो । हरी क्रिया जलप तया दिसेहो ॥
दिसे तरी दृश्य तरी नसेहो । स्वयें सदोदीत हरी वसेंहो ॥१००॥