मीराबाई भजन - भाग ६

मीराबाई कृष्ण भक्तीमे लीन होनेवाली भारतकी प्रमुख कवयित्री हैं।

Mirabai was a female Hindu poetess whose compositions are popular throughout India.


१२६.

हमरे चीर दे बनवारी ॥ध्रु०॥

लेकर चीर कदंब पर बैठे । हम जलमां नंगी उघारी ॥१॥

तुमारो चीर तो तब नही । देउंगा हो जा जलजे न्यारी ॥२॥

ऐसी प्रभुजी क्यौं करनी । तुम पुरुख हम नारी ॥३॥

मीराके प्रभु गिरिधर नागर । तुम जीते हम हारी ॥४॥

१२७.

फरका फरका जो बाई हरीकी मुरलीया । सुनोरे सखी मारा मन हरलीया ॥ध्रु०॥

गोकुल बाजी ब्रिंदाबन बाजी । और बाजी जाहा मथुरा नगरीया ॥१॥

तुम तो बेटो नंदबावांके । हम बृषभान पुराके गुजरीया ॥२॥

यहां मधुबनके कटा डारूं बांस । उपजे न बांस मुरलीया ॥३॥

मीराके प्रभु गिरिधर नागर । चरणकमलकी लेऊंगी बलय्या ॥४॥

१२८.

शरणागतकी लाज । तुमकू शणागतकी लाज ॥ध्रु०॥

नाना पातक चीर मेलाय । पांचालीके काज ॥१॥

प्रतिज्ञा छांडी भीष्मके । आगे चक्रधर जदुराज ॥२॥

मीराके प्रभु गिरिधर नागर । दीनबंधु महाराज ॥३॥

१२९.

छोडो चुनरया छोडो मनमोहन मनमों बिच्यारो ॥धृ०॥

नंदाजीके लाल । संग चले गोपाल धेनु चरत चपल ।

बीन बाजे रसाल । बंद छोडो ॥१॥

काना मागत है दान । गोपी भये रानोरान ।

सुनो उनका ग्यान । घबरगया उनका प्रान ।

चिर छोडो ॥२॥

मीरा कहे मुरारी । लाज रखो मेरी ।

पग लागो तोरी । अब तुम बिहारी ।

चिर छोडो ॥३॥

१३०.

हातीं घोडा महाल खजीना दे दवलतपर लातरे ।

करीयो प्रभुजीकी बात सबदीन करीयो प्रभूजीकी बात ॥ध्रु०॥

मा बाप और बेहेन भाईं कोई नही आयो सातरे ॥१॥

मीराके प्रभु गिरिधर नागर भजन करो दिन रातरे ॥२॥

१३१.

बासुरी सुनूंगी । मै तो बासुरी सुनूंगी । बनसीवालेकूं जान न देऊंगी ॥ध्रु०॥

बनसीवाला एक कहेगा । एकेक लाख सुनाऊंगी ॥१॥

ब्रिंदाबनके कुजगलनमों । भर भर फूल छिनाऊंगी ॥२॥

ईत गोकुल उत मथुरा नगरी । बीचमें जाय अडाऊंगी ॥३॥

मीराके प्रभु गिरिधर नागर । चरनकमल लपटाऊंगी ॥४॥

१३२.

म्हारे घर चालोजी जशोमती लालनारे ॥धृ०॥

राधा कहती सुनोजी प्यारे । नाहक सतावत जननी मुरारे ।

अंगन खेलत ले बिजहारे | लुटू लुटू खेलनारे ॥१॥

पेन्हो पीत बसन और आंगीया । मोनो मोतरवाला कन्हैया ।

रोवे कायकू लोक बुझाया । हासती ग्वालनारे ॥२॥

चंदन चौक उपर न्हालाऊं । मीश्री माखन दूध पिलावूं ।

मंदिर आपने हात हलाऊं । जडाऊं पालनारे ॥३॥

मीराके प्रभु दीनदयाला । वहां तुम सावध परम कृपाला ।

तन मन धन वारी जै गोपाला । मेरे मन बोलनारे ॥४॥

१३३.

सुंदर मारो सांवरो । मारा घेर आउंछे वनमाली ॥ध्रु०॥

नाना सुगंधी तेल मंगाऊं । ऊन ऊन पाणी तपाऊं छे ॥

मारा मनमों येही वसे छे । आपने हात न्हवलाऊं छे ॥१॥

खीर खांड पक्वान मिठाई । उपर घीना लडवा छे ॥

मारो मनमों येही वसे छे । आपने होतसे जमाऊं छे ॥२॥

सोना रुपानो पालनो बंधाऊं । रेशमना बंद बांधूं छे ॥

मारा मनमों येडी वसे छे । आपने हात झूलाऊं छे ॥३॥

मीराके प्रभू गिरिधर नागर । चरनकमल बलहारु छे ॥

मारा मनमों येही वसे छे । अपना ध्यान धराऊं छे ॥४॥

१३४.

कागळ कोण लेई जायरे मथुरामां वसे रेवासी मेरा प्राण पियाजी ॥ध्रु०॥

ए कागळमां झांझु शूं लखिये । थोडे थोडे हेत जणायरे ॥१॥

मित्र तमारा मळवाने इच्छे । जशोमती अन्न न खाय रे ॥२॥

सेजलडी तो मुने सुनी रे लागे । रडतां तो रजनी न जायरे ॥३॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । चरनकमल तारूं त्यां जायरे ॥४॥

१३५.

सामळोजी मारी बात । बाई तमे सामळोजी मारी बात ॥ध्रु०॥

राधा सखी सुंदर घरमां । कुबजानें घर जात ॥१॥

नवलाख धेनु घरमां दुभाय । घर घर गोरस खात ॥२॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । चरणकमलपर हात ॥३॥

१३६.

बन जाऊं चरणकी दासी रे । दासी मैं भई उदासी ॥ध्रु०॥

और देव कोई न जाणूं । हरिबिन भई उदासी ॥१॥

नहीं न्हावूं गंगा नहीं न्हावूं जमुना । नहीं न्हावूं प्रयाग कासी ॥२॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । चरनकमलकी प्यासी ॥३॥

१३७.

मागत माखन रोटी । गोपाळ प्यारो मागत माखन रोटी ॥ध्रु०॥

मेरे गोपालकू रोटी बना देऊंगी । एक छोटी एक मोटी ॥१॥

मेरे गोपालकू बीहा करुंगी । बृषभानकी बेटी ॥२॥

मेरे गोपालकू झबला शिवाऊंगी । मोतनकी लड छुटी ॥३॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । चरनकमलपा लोटी ॥४॥

१३८.

मुखडानी माया लागीरे । मोहन तारा मुखडानी ॥ध्रु०॥

मुखडूं मैं जोयूं तारूं । सर्वें जुग थयुं खारूं ।

मन तारूं रहथूं न्यारूंरे ॥१॥

संसारीनुं सुख एवूं झांझवाना नीर जेवूं ।

तेने तुच्छ करी फरीयेरे ॥२॥

संसारीनुं सुख काचूं । परणीने रंडाथूं पाछुं ।

तेने घेर शीद जईयेरे ॥३॥

भणूं तो पीतम प्यारो । अखंड सौभाग्य मारो ।

रांडवानो भय ठाळ्योरे ॥४॥

मीराबाई बलिहारी । आशा एक मने तारी ।

हवे हुं तो बडभागीरे ॥५॥

१३९.

मेरो मन हरलियो राज रणछोड । मेरो मन० ॥ध्रु०॥

त्रिकम माधव और पुरुषोत्तम ने । कुबेर कल्याणनी जोड ॥१॥

राधां रुक्मिणी और सतभामा । जांबुक करणी जोड ॥२॥

चार मास रत्‍नागर गाजे । गोमती करत कलोल ॥३॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । हरी मारा दलडाना चोर ॥४॥

१४०.

अजब सलुनी प्यारी मृगया नैनों । तें मोहन वश कीधोरे ॥ध्रु०॥

गोकुळमां सौ बात करेरे बाला कां न कुबजे वश लीधोरे ॥१॥

मनको सो करी ते लाल अंबाडी अंकुशे वश कीधोरे ॥२॥

लवींग सोपारी ने पानना बीदला राधांसु रारुयो कीनोरे ॥३॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर चरणकमल चित्त दीनोरे ॥४॥

१४१.

आतुर थई छुं सुख जोवांने घेर आवो नंद लालारे ॥ध्रु०॥

गौतणां मीस करी गयाछो गोकुळ आवो मारा बालारे ॥१॥

मासीरे मारीने गुणका तारी टेव तमारी ऐसी छोगळारे ॥२॥

कंस मारी मातपिता उगार्या घणा कपटी नथी भोळारे ॥३॥

मीरा कहे प्रभू गिरिधर नागर गुण घणाज लागे प्यारारे ॥४॥

१४२.

अरज करे छे मीरा रोकडी । उभी उभी अरज ॥ध्रु०॥

माणिगर स्वामी मारे मंदिर पाधारो सेवा करूं दिनरातडी ॥१॥

फूलनारे तुरा ने फूलनारे गजरे फूलना ते हार फूल पांखडी ॥२॥

फूलनी ते गादी रे फूलना तकीया फूलनी ते पाथरी पीछोडी ॥३॥

पय पक्कानु मीठाई न मेवा सेवैया न सुंदर दहीडी ॥४॥

लवींग सोपारी ने ऐलची तजवाला काथा चुनानी पानबीडी ॥५॥

सेज बिछावूं ने पासा मंगावूं रमवा आवो तो जाय रातडी ॥६॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर तमने जोतमां ठरे आखडी ॥७॥

१४३.

आज मारे साधुजननो संगरे राणा । मारा भाग्ये मळ्यो ॥ध्रु०॥

साधुजननो संग जो करीये पियाजी चडे चोगणो रंग रे ॥१॥

सीकुटीजननो संग न करीये पियाजी पाडे भजनमां भंगरे ॥२॥

अडसट तीर्थ संतोनें चरणें पियाजी कोटी काशी ने कोटी गंगरे ॥३॥

निंदा करसे ते तो नर्क कुंडमां जासे पियाजी थशे आंधळा अपंगरे ॥४॥

मीरा कहे गिरिधरना गुन गावे पियाजी संतोनी रजमां शीर संगरे ॥५॥

१४४.

कहां गयोरे पेलो मुरलीवाळो । अमने रास रमाडीरे ॥ध्रु०॥

रास रमाडवानें वनमां तेड्या मोहन मुरली सुनावीरे ॥१॥

माता जसोदा शाख पुरावे केशव छांट्या धोळीरे ॥२॥

हमणां वेण समारी सुती प्रेहरी कसुंबळ चोळीरे ॥३॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर चरणकमल चित्त चोरीरे ॥४॥

१४५.

चालने सखी दही बेचवा ज‍इये । ज्या सुंदर वर रमतोरे ॥ध्रु०॥

प्रेमतणां पक्कान्न लई साथे । जोईये रसिकवर जमतोरे ॥१॥

मोहनजी तो हवे भोवो थयो छे । गोपीने नथी दमतोरे ॥२॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । रणछोड कुबजाने गमतोरे ॥३॥

१४६.

कठण थयां रे माधव मथुरां जाई । कागळ न लख्यो कटकोरे ॥ध्रु०॥

अहियाथकी हरी हवडां पधार्या । औद्धव साचे अटक्यारे ॥१॥

अंगें सोबरणीया बावा पेर्या । शीर पितांबर पटकोरे ॥२॥

गोकुळमां एक रास रच्यो छे । कहां न कुबड्या संग अतक्योरे ॥३॥

कालीसी कुबजा ने आंगें छे कुबडी । ये शूं करी जाणे लटकोरे ॥४॥

ये छे काळी ने ते छे । कुबडी रंगे रंग बाच्यो चटकोरे ॥५॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । खोळामां घुंघट खटकोरे ॥६॥

१४७.

जशोदा मैया मै नही दधी खायो ॥ध्रु०॥

प्रात समये गौबनके पांछे । मधुबन मोहे पठायो ॥१॥

सारे दिन बन्सी बन भटके । तोरे आगे आयो ॥२॥

ले ले अपनी लकुटी कमलिया । बहुतही नाच नचायो ॥३॥

तुम तो धोठा पावनको छोटा । ये बीज कैसो पायो ॥४॥

ग्वाल बाल सब द्वारे ठाडे है । माखन मुख लपटायो ॥५॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । जशोमती कंठ लगायो ॥६॥

१४८.

तुम कीं करो या हूं ज्यानी । तुम०॥ध्रु०॥

ब्रिंद्राजी बनके कुंजगलीनमों । गोधनकी चरैया हूं ज्यानी ॥१॥

मोर मुगुट पीतांबर सोभे । मुरलीकी बजैया हूं ज्यानी ॥२॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । दान दिन ले तब लै हुं ज्यानी ॥३॥

१४९.

तेरे सावरे मुखपरवारी । वारी वारी बलिहारी ॥ध्रु०॥

मोर मुगुट पितांबर शोभे । कुंडलकी छबि न्यारी न्यारी ॥१॥

ब्रिंदामनमों धेनु चरावे । मुरली बजावत प्यारी ॥२॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । चरणकमल चित्त वारी ॥३॥

१५०.

तोरी सावरी सुरत नंदलालाजी ॥ध्रु०॥

जमुनाके नीर तीर धेनु चरावत । कारी कामली वालाजी ॥१॥

मोर मुगुट पितांबर शोभे । कुंडल झळकत लालाजी ॥२॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । भक्तनके प्रतिपालाजी ॥३॥

१५१.

थारो विरुद्ध घेटे कैसी भाईरे ॥ध्रु०॥

सैना नायको साची मीठी । आप भये हर नाईरे ॥१॥

नामा शिंपी देवल फेरो । मृतीकी गाय जिवाईरे ॥२॥

राणाने भेजा बिखको प्यालो । पीबे मिराबाईरे ॥३॥

१५२.

नही जाऊंरे जमुना पाणीडा । मार्गमां नंदलाल मळे ॥ध्रु०॥

नंदजीनो बालो आन न माने । कामण गारो जोई चितडूं चळे ॥१॥

अमे आहिउडां सघळीं सुवाळां । कठण कठण कानुडो मळ्यो ॥२॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । गोपीने कानुडो लाग्यो नळ्यो ॥३॥

१५३.

नही तोरी बलजोरी राधे ॥ध्रु०॥

जमुनाके नीर तीर धेनु चरावे । छीन लीई बांसरी ॥१॥

सब गोपन हस खेलत बैठे । तुम कहत करी चोरी ॥२॥

हम नही अब तुमारे घरनकू । तुम बहुत लबारीरे ॥३॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । चरणकमल बलिहारीरे ॥४॥

१५४.

नाव किनारे लगाव प्रभुजी नाव किना० ॥ध्रु०॥

नदीया घहेरी नाव पुरानी । डुबत जहाज तराव ॥१॥

ग्यान ध्यानकी सांगड बांधी । दवरे दवरे आव ॥२॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । पकरो उनके पाव ॥३॥

१५५.

पानीमें मीन प्यासी । मोहे सुन सुन आवत हांसी ॥ध्रु०॥

आत्मज्ञानबिन नर भटकत है । कहां मथुरा काशी ॥१॥

भवसागर सब हार भरा है । धुंडत फिरत उदासी ॥२॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । सहज मिळे अविनशी ॥३॥

१५६.

बात क्या कहूं नागरनटकी । नागर नटकी नागर० ॥ध्रु०॥

हूं दधी बेचत जात ब्रिंदावन । छीन लीई मोरी दधीकी मटकी ॥१॥

मोर मुकूट पीतांबर शोभे । अती शोभा उस कौस्तुभ मनकी ॥२॥

मीरा कहे प्रभु गिरिधर नागर । प्रीत लगी उस मुरलीधरकी ॥३॥

N/A

N/A
Last Updated : December 23, 2007

Comments | अभिप्राय

Comments written here will be public after appropriate moderation.
Like us on Facebook to send us a private message.
TOP